REBORN 4 อีกี้การละคร
1488 คำ
มหาวิทยาลัย K
ฟู่ววววว!! ที่นี่เหรอที่เรียกว่ามหาวิทยาลัยไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้เข้ามาที่นี่เลยแหะ ก็ไม่คิดว่าจะเรียนไง -.-
ตลอดทางมีคนมองฉันตลอดทางก็เพราะว่าฉันไม่ใช่ปลานิลคนเดิมแล้วยังไงละตอนนี้ปลานิลเปลี่ยนไปแล้วและจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายอีกทั้งนั้น
“นั่นปลานิลป่ะ?”
“ก็ตกอัฒจันทร์ตายอะ!” กึก! ยังไม่ตายสักหน่อย
“บ้าหรือไงถ้าตายจะเดินไหม?!” ใช่ นั่นสิพูดอะไรไม่ใช้สมองเอาซะเลย
“ก็เลือดเยอะซะขนาดนั้นใคร ๆ ก็ว่าไม่รอด”
“รอดจ้า!!รอดมาได้และสวยกว่าเดิมด้วยต่อจากนี้ไปก็ฝากตัวด้วยนะ^^” ฉันหันไปพูดกับกลุ่มที่นินทาฉัน เหอะ! ไม่ว่าจะคนเมืองคนต่างจังหวัดก็ขี้นินทาเหมือนกันหมดเลยเนอะ
“เอ่อ...”
“ไปเรียนก่อนน้าพอดีว่าต้องทำผลการเรียนให้ดีน่ะเดี๋ยวโดนไล่ออกเอา” ฉันพูดก่อนจะเดินออกมาและไปที่ห้องเรียนซึ่งฉันก็รู้ว่ากำลังมีอะไรรออยู่
ห้องเรียน
แกร๊ด!
และเมื่อเปิดประตูเข้ามาก็พบคนในห้องพากันเงียบโดนอัตโนมัติก็มันแน่นอนอยู่แล้วทุกคนแกล้งปลานิลจนตกมาตาย พากันหนีและไม่สนใจว่าใครกำลังนอนเลือดนองอยู่ฉันหันมองใครบางคนที่กำลังมองฉันอยู่เขาชื่อเกมส์คนที่โทรตามรถพยาบาลมาให้ขอบคุณสักหน่อยดีไหมนะ?
ตึก...ตึก...ตึก...
“ขอบคุณนะ” ฉันยืนตรงหน้าเกมส์ก่อนจะพูดขึ้นแม้ว่าเขาจะเป็นหัวโจ้กในการแกล้งก็เถอะแต่ว่าการที่เขาช่วยเหลือด้วยการตามรถพยาบาลก็ถือว่าควรขอบคุณอยู่นิดหน่อย
“เรื่อง?”
“ก็เกมส์ช่วยโทรหารถพยาบาลนิไม่อย่างนั้นนิลคงแย่แน่เลยอะขอบคุณจริง ๆ นะคะ^-^” ฉันพูดเสียงอ่อนเสียงหวานอย่างตอแหลก่อนจะส่งรอยยิ้มหวานไปให้ต่อจากนี้นายเตรียมตกหลุมรักปลานิลคนนี้ได้เลยนายเกมส์
“ฮือฮา!!”
“ทำไมเปลี่ยนไปขนาดนั้นอะ?”
“หรือว่าได้รับการกระทบกระเทือน?” เสียงคนในห้องพูดกัน
“เกมส์ช่วยนิลเอาไว้ก็ขอบคุณส่วนใครที่ไม่ช่วยก็ไม่เป็นไรหรอกเพราะเดี๋ยวเวรกรรมก็ตามทันเองนั่นแหละ ยิ่งไม่ใช่คนดีอะไรกันอยู่ด้วยคงจะตามมาเร็ว ๆ นี้แหละ” ฉันพูดก่อนจะเดินไปที่ของตัวเอง
รู้จักสก๊อยกี้น้อยไปแล้วเรื่องด่าขอให้บอกเมื่อก่อนพ่อแม่พี่น้องก็เถียงแล้ว เอ่อ มันไม่น่าชื่นชมหรอกนะอย่าเอาอย่างเข้าใจไหม?!
พรึ่บ!
“มากันครบหรือยังนักศึกษา?” ไม่นานอาจารย์ก็เดินเข้ามา
“ยังครับ” คนใดคนหนึ่งในห้องตอบ
“อ้าว! ปลานิลออกจากโรงพยาบาลได้แล้วเหรอ?” อาจารย์ถามฉันก็ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ไปมันเป็นของปลานิลนั่นแหละโซเชียวไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรแต่พวกควีนชอบส่งข้อความมาด่า
“โรคจิต...”
“ว่าไงนะปลานิล!!”
“คะ?” เกือบลืมไปเลยว่าตอนนี้ชื่อปลานิลแล้ว
“ฉันถามว่าออกจากโรงพยาบาลแล้วเหรอ?” นั่งหัวโด่งอยู่นี่ยังมั้ง?
“ค่ะ”
“ทีหลังก็ระวังหน่อยคนอื่นเขาเดือดร้อนไปทั่วเพราะความไม่ระวังของเธอเนี่ย” กึก! ฉันเล่นหยุดโทรศัพท์และเงยหน้ามองอาจารย์คนนั้น ความทรงจำของปลานิลก็เข้ามาและพบว่าอาจารย์คนนี้ชอบพูดจาไม่ดีดูถูกปลานิลที่เป็นเด็กทุนและละลายเรื่องที่ปลานิลโดนแกล้ง
“อาจารย์ฉายแสงว่ายังไงนะคะ?” ฉายแสงคีโมหรือเปล่า?
“การที่เธอทำอะไรไม่ระวังตกลงมาแบบนั้นมันทำให้เพื่อนเดือดร้อนบางคนก็ตกใจแทบเป็นลม! ทีหลังถ้าไม่มีปัญญาทำก็ไม่ต้องทำคนอื่นมีเยอะแยะ!!”
“เหอะ!!คนอื่น?” ฉันกอดอกและยืดตัวมองหน้าอาจารย์ฉายแสง
“ใช่!!และทำกิริยาดี ๆ หน่อย”
“อาจารย์สั่งให้เก็บลูกบาสและทำความสะอาดโดยให้ทุกคนช่วยกันค่ะ แต่ว่าเพื่อนก็แกล้งให้ฉันทำคนเดียวแถมยังโยนลูกบาสใส่จนทำให้ตกลงมาตาย!!”
“...!”
“ไม่สิ เกือบตายน่ะค่ะถามจริงอาจารย์ไม่ทราบเหรอคะว่าคนในห้องนี้ปฏิบัติต่อฉันยังไง?”
“เป็นอะไรเธอ?” พอโดนตอบโต้กลับก็รับไม่ได้
“ตาบอดเหรอคะถึงไม่รู้ว่าคนในห้องนี้แกล้งฉันยังไง?!”
“ปลานิล!”
“ทำไมคะรับไม่ได้เหรอทั้งที่ตัวเองเป็นอาจารย์แท้ ๆ แต่ปิดหูปิดตาและไม่รับฟังอะไรเลยสุดท้ายคนพวกนั้นก็ได้ใจและกล้าทำอะไรมากขึ้นจนกระทั่งเหตุการณ์ล่าสุด!!อาจารย์ยังกล้าเรียกตัวเองว่าอาจารย์อยู่เหรอคะ? ไม่สิ ต้องพูดว่ายังมีความเป็นคนอยู่เปล่า?”
“อยากโดนไล่ออกใช่ไหม?!!”
“เออสิ!!และฉันจะแฉให้หมดเลยว่ามหาวิทยาลัยนี้ปฏิบัติกับนักศึกษายังไง!!”
“เพ้อเจ้ออะไรนะปลานิลพวกเราไม่เคยทำอะไรแบบนั้นเลยนะ อย่าหาเรื่องใส่หัวสิ” ควีนเข้ามาและพูดเสียงหวานอ้อนตีนดีจริง ๆ เลย
“ใช่แล้วพวกเราไม่เคยแกล้งอะไรเลยนะเนอะทุกคนอาจารย์ก็คิดว่าอย่างนั้นใช่ไหมคะ?” อิงอิงรีบสมทบและเพื่อนในห้องพร้อมอาจารย์ก็พยักหน้าโดยพร้อมเพียงกันว่าไม่ได้แกล้งอะไรปลานิล เหอะ!!
“เธอคงจะได้รับการกระทบกระเทือนทางสมองสินะน่าสงสารจังเลยเดี๋ยวไปรักษาที่โรงพยาบาลลุงฉันไหมมีหมอเก่ง ๆ นะ” ควีนเสนอ
“แต่ว่าควีนปลานิลจะมีปัญญา เอ๊ย! มีเงินจ่ายเหรอมันแพงนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกปลานิลเป็นเพื่อนเรานิเพราะงั้นรักษาฟรี^^”
“ควีนใจดีจังนะดูแลเพื่อนอย่างดีเลย” อาจารย์รีบหนุนหลังส่งเสริมยกยอทันที
“เฮ้อออ!!เล่นกันแบบนี้จะทำยังไงได้ละเนอะการแสดงไม่น่ามาเรียนบัญชีเลยอะทั้งอาจารย์ทั้งนักศึกษาน่าจะไปอยู่คณะละคร...สัตว์มากกว่า”
“....!!!”
“ปลานิล!!”
แปะ!
“เราเรียนกันเถอะค่ะตอนนี้น่าจะมาครบแล้วเริ่มเรียนกันเถอะ นิลกลัวว่าควีนจะโง่ไปกว่านี้อะ” ฉันตบมือและพูดกับควีน
เวลาต่อมา...
หมดคาบเรียนสักทีเบื่อสายตาคนในห้อง!!!
บรื้นนนน!!บรื้นนนนน!! เสียงรถมอเตอร์ไซต์ทำให้ฉันหันไปมองก็พบว่าเกมส์กำลังขี่รถมอเตอร์ไซต์อยู่แถมยังบิดโชว์เครื่องแรงซะด้วย >00 “น่ากลัวจังแต่พออยู่กับเกมส์แล้วก็หายกลัวไปเลย”
จะอ้วก -_-
- ผู้เขียน
