REBORN 4 อีกี้การละคร

1488 คำ
มหาวิทยาลัย K ฟู่ววววว!! ที่นี่เหรอที่เรียกว่ามหาวิทยาลัยไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้เข้ามาที่นี่เลยแหะ ก็ไม่คิดว่าจะเรียนไง -.- ตลอดทางมีคนมองฉันตลอดทางก็เพราะว่าฉันไม่ใช่ปลานิลคนเดิมแล้วยังไงละตอนนี้ปลานิลเปลี่ยนไปแล้วและจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายอีกทั้งนั้น “นั่นปลานิลป่ะ?” “ก็ตกอัฒจันทร์ตายอะ!” กึก! ยังไม่ตายสักหน่อย “บ้าหรือไงถ้าตายจะเดินไหม?!” ใช่ นั่นสิพูดอะไรไม่ใช้สมองเอาซะเลย “ก็เลือดเยอะซะขนาดนั้นใคร ๆ ก็ว่าไม่รอด” “รอดจ้า!!รอดมาได้และสวยกว่าเดิมด้วยต่อจากนี้ไปก็ฝากตัวด้วยนะ^^” ฉันหันไปพูดกับกลุ่มที่นินทาฉัน เหอะ! ไม่ว่าจะคนเมืองคนต่างจังหวัดก็ขี้นินทาเหมือนกันหมดเลยเนอะ “เอ่อ...” “ไปเรียนก่อนน้าพอดีว่าต้องทำผลการเรียนให้ดีน่ะเดี๋ยวโดนไล่ออกเอา” ฉันพูดก่อนจะเดินออกมาและไปที่ห้องเรียนซึ่งฉันก็รู้ว่ากำลังมีอะไรรออยู่ ห้องเรียน แกร๊ด! และเมื่อเปิดประตูเข้ามาก็พบคนในห้องพากันเงียบโดนอัตโนมัติก็มันแน่นอนอยู่แล้วทุกคนแกล้งปลานิลจนตกมาตาย พากันหนีและไม่สนใจว่าใครกำลังนอนเลือดนองอยู่ฉันหันมองใครบางคนที่กำลังมองฉันอยู่เขาชื่อเกมส์คนที่โทรตามรถพยาบาลมาให้ขอบคุณสักหน่อยดีไหมนะ? ตึก...ตึก...ตึก... “ขอบคุณนะ” ฉันยืนตรงหน้าเกมส์ก่อนจะพูดขึ้นแม้ว่าเขาจะเป็นหัวโจ้กในการแกล้งก็เถอะแต่ว่าการที่เขาช่วยเหลือด้วยการตามรถพยาบาลก็ถือว่าควรขอบคุณอยู่นิดหน่อย “เรื่อง?” “ก็เกมส์ช่วยโทรหารถพยาบาลนิไม่อย่างนั้นนิลคงแย่แน่เลยอะขอบคุณจริง ๆ นะคะ^-^” ฉันพูดเสียงอ่อนเสียงหวานอย่างตอแหลก่อนจะส่งรอยยิ้มหวานไปให้ต่อจากนี้นายเตรียมตกหลุมรักปลานิลคนนี้ได้เลยนายเกมส์ “ฮือฮา!!” “ทำไมเปลี่ยนไปขนาดนั้นอะ?” “หรือว่าได้รับการกระทบกระเทือน?” เสียงคนในห้องพูดกัน “เกมส์ช่วยนิลเอาไว้ก็ขอบคุณส่วนใครที่ไม่ช่วยก็ไม่เป็นไรหรอกเพราะเดี๋ยวเวรกรรมก็ตามทันเองนั่นแหละ ยิ่งไม่ใช่คนดีอะไรกันอยู่ด้วยคงจะตามมาเร็ว ๆ นี้แหละ” ฉันพูดก่อนจะเดินไปที่ของตัวเอง รู้จักสก๊อยกี้น้อยไปแล้วเรื่องด่าขอให้บอกเมื่อก่อนพ่อแม่พี่น้องก็เถียงแล้ว เอ่อ มันไม่น่าชื่นชมหรอกนะอย่าเอาอย่างเข้าใจไหม?! พรึ่บ! “มากันครบหรือยังนักศึกษา?” ไม่นานอาจารย์ก็เดินเข้ามา “ยังครับ” คนใดคนหนึ่งในห้องตอบ “อ้าว! ปลานิลออกจากโรงพยาบาลได้แล้วเหรอ?” อาจารย์ถามฉันก็ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ไปมันเป็นของปลานิลนั่นแหละโซเชียวไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรแต่พวกควีนชอบส่งข้อความมาด่า “โรคจิต...” “ว่าไงนะปลานิล!!” “คะ?” เกือบลืมไปเลยว่าตอนนี้ชื่อปลานิลแล้ว “ฉันถามว่าออกจากโรงพยาบาลแล้วเหรอ?” นั่งหัวโด่งอยู่นี่ยังมั้ง? “ค่ะ” “ทีหลังก็ระวังหน่อยคนอื่นเขาเดือดร้อนไปทั่วเพราะความไม่ระวังของเธอเนี่ย” กึก! ฉันเล่นหยุดโทรศัพท์และเงยหน้ามองอาจารย์คนนั้น ความทรงจำของปลานิลก็เข้ามาและพบว่าอาจารย์คนนี้ชอบพูดจาไม่ดีดูถูกปลานิลที่เป็นเด็กทุนและละลายเรื่องที่ปลานิลโดนแกล้ง “อาจารย์ฉายแสงว่ายังไงนะคะ?” ฉายแสงคีโมหรือเปล่า? “การที่เธอทำอะไรไม่ระวังตกลงมาแบบนั้นมันทำให้เพื่อนเดือดร้อนบางคนก็ตกใจแทบเป็นลม! ทีหลังถ้าไม่มีปัญญาทำก็ไม่ต้องทำคนอื่นมีเยอะแยะ!!” “เหอะ!!คนอื่น?” ฉันกอดอกและยืดตัวมองหน้าอาจารย์ฉายแสง “ใช่!!และทำกิริยาดี ๆ หน่อย” “อาจารย์สั่งให้เก็บลูกบาสและทำความสะอาดโดยให้ทุกคนช่วยกันค่ะ แต่ว่าเพื่อนก็แกล้งให้ฉันทำคนเดียวแถมยังโยนลูกบาสใส่จนทำให้ตกลงมาตาย!!” “...!” “ไม่สิ เกือบตายน่ะค่ะถามจริงอาจารย์ไม่ทราบเหรอคะว่าคนในห้องนี้ปฏิบัติต่อฉันยังไง?” “เป็นอะไรเธอ?” พอโดนตอบโต้กลับก็รับไม่ได้ “ตาบอดเหรอคะถึงไม่รู้ว่าคนในห้องนี้แกล้งฉันยังไง?!” “ปลานิล!” “ทำไมคะรับไม่ได้เหรอทั้งที่ตัวเองเป็นอาจารย์แท้ ๆ แต่ปิดหูปิดตาและไม่รับฟังอะไรเลยสุดท้ายคนพวกนั้นก็ได้ใจและกล้าทำอะไรมากขึ้นจนกระทั่งเหตุการณ์ล่าสุด!!อาจารย์ยังกล้าเรียกตัวเองว่าอาจารย์อยู่เหรอคะ? ไม่สิ ต้องพูดว่ายังมีความเป็นคนอยู่เปล่า?” “อยากโดนไล่ออกใช่ไหม?!!” “เออสิ!!และฉันจะแฉให้หมดเลยว่ามหาวิทยาลัยนี้ปฏิบัติกับนักศึกษายังไง!!” “เพ้อเจ้ออะไรนะปลานิลพวกเราไม่เคยทำอะไรแบบนั้นเลยนะ อย่าหาเรื่องใส่หัวสิ” ควีนเข้ามาและพูดเสียงหวานอ้อนตีนดีจริง ๆ เลย “ใช่แล้วพวกเราไม่เคยแกล้งอะไรเลยนะเนอะทุกคนอาจารย์ก็คิดว่าอย่างนั้นใช่ไหมคะ?” อิงอิงรีบสมทบและเพื่อนในห้องพร้อมอาจารย์ก็พยักหน้าโดยพร้อมเพียงกันว่าไม่ได้แกล้งอะไรปลานิล เหอะ!! “เธอคงจะได้รับการกระทบกระเทือนทางสมองสินะน่าสงสารจังเลยเดี๋ยวไปรักษาที่โรงพยาบาลลุงฉันไหมมีหมอเก่ง ๆ นะ” ควีนเสนอ “แต่ว่าควีนปลานิลจะมีปัญญา เอ๊ย! มีเงินจ่ายเหรอมันแพงนะ” “ไม่เป็นไรหรอกปลานิลเป็นเพื่อนเรานิเพราะงั้นรักษาฟรี^^” “ควีนใจดีจังนะดูแลเพื่อนอย่างดีเลย” อาจารย์รีบหนุนหลังส่งเสริมยกยอทันที “เฮ้อออ!!เล่นกันแบบนี้จะทำยังไงได้ละเนอะการแสดงไม่น่ามาเรียนบัญชีเลยอะทั้งอาจารย์ทั้งนักศึกษาน่าจะไปอยู่คณะละคร...สัตว์มากกว่า” “....!!!” “ปลานิล!!” แปะ! “เราเรียนกันเถอะค่ะตอนนี้น่าจะมาครบแล้วเริ่มเรียนกันเถอะ นิลกลัวว่าควีนจะโง่ไปกว่านี้อะ” ฉันตบมือและพูดกับควีน เวลาต่อมา... หมดคาบเรียนสักทีเบื่อสายตาคนในห้อง!!! บรื้นนนน!!บรื้นนนนน!! เสียงรถมอเตอร์ไซต์ทำให้ฉันหันไปมองก็พบว่าเกมส์กำลังขี่รถมอเตอร์ไซต์อยู่แถมยังบิดโชว์เครื่องแรงซะด้วย >00 “น่ากลัวจังแต่พออยู่กับเกมส์แล้วก็หายกลัวไปเลย” จะอ้วก -_-
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม