REBORN 20 สิ่งที่ปลานิลรู้
1549 คำ
วันต่อมา...
“มอนิ่งค่ะเจ๊~~” หมับ!!ฉันเดินเข้ามาหาเจ๊ข้าวซอยก่อนจะทักทายและบีบก้นไปทีนึง
“ปลานิล!!ยัยเด็กบ้า!!”
“ฮ่า ๆ ไปเรียนก่อนนะคะ ม๊วฟ!!” ฉันส่งจูบให้ก่อนจะยิ้มอย่างสนุกสนานเมื่อวานนี้น่าขายหน้าชะมัดเลยและฉันก็ตื่นมาในห้องตัวเองซึ่งเจ๊ข้าวซอยน่าจะเป็นคนมาส่งทำไมไม่พาไปห้องตัวเองก็ไม่รู้ เสียดายจัง -.-
“รีบ ๆ ไปเลยย่ะ!!”
ฉันโบกมือลานิดหน่อยก่อนจะเดินไปเรียกมอเตอร์ไซต์วินเพื่อไปมหาวิทยาลัย ความจริงมันก็ไม่ได้ไกลหรอกแต่ฉันขี้เกียจเดินแค่นั้นเอง
มหาวิทยาลัย K
“นี่ลุง!” ฉันลงจากรถก็จ่ายเงินก่อนจะเดินเข้าคณะที่เมื่อเห็นแล้วก็ต้องถอนหายใจ
“เฮ้ออออ~” ฉันเดินเข้าไปก็พบว่าผู้คนจำนวนมากในคณะกำลังมองมาที่ฉัน เกิดอะไรขึ้นอีกละเนี่ย?
“ปลานิล!” เสียงเกมส์ตะโกนเรียกฉัน ฉันทำหน้าเบื่อหน่ายก่อนจะหันไปหาเขาและยิ้มทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เกมส์^^” และเมื่อหันไปแล้วก็ต้องช็อคเพราะเขาเดินเข้ามาหาฉันพร้อมดอกไม้ช่อโตอย่าบอกนะว่าเอามาให้ฉันน่ะ
“นั่นไงฉันว่าแล้วว่าต้องเอามาให้ปลานิล!”
“ไม่น่าเชื่อเลยอะเกมส์จริงจังกับยัยนั่นเหรอ?”
“เดี๋ยวก็เลิกละมั้ง” เสียงคนรอบข้างซุบซิบกันแต่กระซิบยังไงได้ยินมาถึงนี่เลย =_=
“มะมีอะไรเหรอแล้วนี่ดอกไม้ใครเหรอ?” ฉันแกล้งถามและเสียงสั่นนิดหน่อย
พรึ่บ!! เขาคุกเข่าลงตรงหน้าของฉัน
“ความจริงแล้วฉันจะขอเธอตั้งแต่วันแข่งรถแล้วแต่ว่าเธอหนีกลับก่อนฉันเลยไม่มีโอกาสได้บอกเธอ...” วันที่ฉันได้กับคุณไรซ์ แอร๊ยยย >///.<” ต่อให้พวกนั้นเคลียร์กันได้ควีนก็ไม่มีทางสนิทใจกับเกมส์คนรอบข้างก็จะลือกันว่านายเกมส์หำเล็ก
“ฉันก็ไม่เคยมีอะไรกับเธอ!!อย่ามากล่าวหา!!”
“จะไม่ยอมรับก็ได้นายคงอายแหละเนอะแต่ฉันไม่คิดมากหรอกมันเหมือนมดกัดไม่ได้รู้สึกอะไรเลย”
“กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!หยุดพูดนะ!!” เพี๊ยะ!!ควีนสติแตกเพราะคิดว่าเกมส์มีอะไรกับฉันกรี๊ดและเข้ามาตบฉันหน้าของฉัน แบบนี้ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องออมมือ!!!
เพี๊ยะ!!!
“กล้าดียังไงมายุ่งกับผัวกู!!!!!มึงแย่งผัวกู!!!อีปลานิล!!” เพี๊ยะ!!! ฉันตบกลับไป
“ก็เอามาคืนแล้วนี่ไง!!!ผู้ชายอะไรน่าเบื่อฉิบหายเธอเอากลับคืนไปแล้วกันนะแต่เธอก็น่าจะรู้ดีกว่าใครว่าเกมส์มันลีลาเกือบดีแต่ไซส์ไม่ได้อะ”
“กรี๊ดดดด!!!” หมับ!!!ควีนจะเข้ามาตบฉันอีกรอบแต่ว่าฉันกระชากหัวของควีนลงมาก่อนจะตบซ้ำย้ำไปหลายที
เพี๊ยะ!!! เพี๊ยะ!!! เพี๊ยะ!!! เพี๊ยะ!!!
“กรี๊ดนักเหรอ?! เก่งนักเหรอ?! คิดว่ากูโง่รู้ไม่ทันพวกมึงหรือไง?!!”
เพี๊ยะ!!! เพี๊ยะ!!! เพี๊ยะ!!! ตุบ!!!ฉันโยนควีนลงไปกองที่พื้น
“ปลานิลเลิกสร้างปัญหาได้แล้ว!!!” หมับ! เกมส์มันเข้ามาคว้ามือฉัน
“คนที่สร้างปัญหาคือพวกมึงต่างหาก ทำอะไรไว้ก็รู้อยู่แก่ใจไม่ว่าใครก็ตามที่พวกมึงรุมแกล้งกูเนี่ยคิดว่าจะปิดสิ่งที่กูรู้ได้เหรอ?” ปลานิลไม่ได้โดนแกล้งเพียงเพราะจนและเป็นเด็กทุนอย่างเดียวหรอก แต่ปลานิลดันไปรู้ความลับของคนตรงหน้าเข้าน่ะสิ
ความลับที่ว่าคนกลุ่มนี้เสพยาเสพติดและค้ายาด้วย แค่นั้นยังไม่พอทำด้วยเป็นมาเฟียเลว ๆ ที่ชอบจับลูกหนี้มาทรมาน สิ่งพวกนี้เป็นสิ่งที่ปลานิลเห็นก่อนจะโดนแกล้งเพื่อขู่ไม่ให้เธอเอาเรื่องนี้ไปบอกใครต่อให้เป็นลูกคนรวยมาจากไหนแต่ถ้ายุ่งกับยาเสพติดก็ดิ้นยากหน่อยแหละ
“ปลานิล!” เอกเรียกชื่อฉันเสียงดัง
“ทำไมเหรอเอกหรือกลัวว่าเรื่องนายทำผู้หญิงท้องแล้วไม่รับไล่ไปทำแท้งจะมีคนรู้? อุ๊ย! นี่ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย” ปลานิลคือคนซวยของจริงที่ชอบเข้าไปเห็นอะไรที่ไม่เห็น เจออะไรที่ไม่ควรเจอถ้าไม่เจอและใช้ชีวิตปกติก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก คงไม่โดนคนพวกนี้แกล้งจนตาย...
“มึง!!!” หมับ!!มันพุ่งเข้ามาก่อนจะบีบคอของฉันด้วยความโกรธที่ปลานิลรู้เพราะว่าเห็นมันเดินออกมาจากคลินิกทำแท้งเถื่อนและปลานิลแม่คนดีก็เข้าไปถามผู้หญิงคนนั้นเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นน่ะสิ
“ฮึก!!!”
“พูดเหี้ยอะไรของมึง?!!!”
- ผู้เขียน
