“เจ๊!!นิลเจ็บนะ!!ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย?!” ฉันถามพร้อมโวยวายเสียงดัง
หมับ!!
“คนพวกนั้นเธอเจอมันได้ยังไงและที่ไหนเมื่อไหร่มันถามอะไรเธอบ้าง?! และเธอได้บอกอะไรพวกนั้นไปหรือเปล่า?!” เจ๊ข้าวซอยเข้ามาบีบไหล่ของฉันทั้งสองข้างและถามอย่างร้อนรน
“เจ๊!!ปล่อยก่อนได้ไหม?!”
“เธอก็บอกมาสิ!!” ยิ่งเป็นแบบนี้ฉันยิ่งมั่นใจว่าต้องเป็นเขาแน่นอนที่คนพวกนั้นตามหา
“โอ๊ยยย!!นิลเจ็บนะ!นิลไม่ได้บอกอะไรทั้งนั้นแหละคนพวกนั้นเอารูปมาให้ดูและนิลก็จำได้ว่าต้องเป็นเจ๊แน่นอนเลยเอามาบอก! ไม่คิดว่าจะโดนทำรุนแรงขนาดนี้ T^T” ฉันเบะปากความจริงไม่ได้เจ็บอะไรนักหนาหรอกถ้าเขากำลังตามล่าจริงก็ไม่แปลกที่เขาจะตกใจแบบนั้น
“แน่ใจนะว่าไม่ได้พูดอะไรออกไป?”
“แน่ใจสินิลไม่โกหกเจ๊หรอกน่าแต่ว่าเจ๊...สรุปว่าเป็นผู้ชายจริง ๆ ใช่ป่ะ?” ฉันถามและยื่นหน้าเข้าไปใกล้
“เฮ้อออ!!รออยู่นี่!” เขาถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าไปในห้องไหนสักห้องหนึ่งฉันก็งงก่อนจะไปนั่งรอที่โซฟา
เวลาต่อมา...
“ปลานิล...”
“คะ เจ๊...0.0” โอ้ววววว!!!นะนี่มันเทพบุตรจากไหนวะเนี่ย?!
ฉันกำลังนั่งโทรศัพท์รอเจ๊ข้าวซอยอยู่ก็มีเสียงของเจ๊เรียกชื่อฉันทำให้ฉันหันไปมองและขานรับแต่ปรากฏว่าคนตรงหน้าคือผู้ชายที่หล่อมากกกกกก!!!หล่อแบบวัวตายควายล้ม!!เกิดมาเนี่ยนอกจากพี่แบงค์เวฟร้อยทรงเชงแล้วก็ไม่เคยชมใครว่าหล่อเท่าไหร่หรือเปล่านะ?
ช่างเถอะ ๆ อีกี้ตั้งสติหน่อยยยย!!ตั้งสติ!!!!!!
“น้ำลายไหลแล้วเช็ดหน่อยยัยหื่น” เขาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงผู้ชายแมนเกินร้อยยย!!เสียงนุ่มละมุมหูเว่อร์ >_ “ถ้าสงสารก็จูบหนูสิ”
“ยัยเด็ก...แก่แดด!”