คุณเพลิงดันตัวฉันออกจากตัก เขาดื่มเงียบ ๆ โดยมีฉันนั่งอยู่ข้าง ๆ บางครั้งฉันก็อยากจะเข้าใจนะแต่พยายามแล้วยังไงฉันก็ไม่สามารถเข้าใจความรู้สึกของผู้ชายคนนี้ได้ ความคิดความรู้สึกของเขามันซับซ้อนมากเกินไป
“พรุ่งนี้เอยขอพักได้ไหมคะ พักแบบพักจริง ๆ วันนี้คุณเพลิงบอกจะให้พักแต่ก็ไม่เป็นแบบนั้น…” ฉันพูดขึ้นมาทำลายความเงียบ
“อืม”
“คุณเพลิงไม่โกรธเอยใช่ไหมคะ ?”
“ฉันจะโกรธเธอเรื่องอะไร”
“เอยค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย ขอบคุณนะคะ”
“หยุดพูดขอบคุณทั้งที่ฉันไม่ได้ทำอะไรให้สักที” ไหนบอกว่าไม่โกรธไงแต่ทำไมถึงตวาดใส่ฉันแบบนี้ล่ะ
“ถ้าเอยนั่งตรงนี้แล้วทำให้คุณเพลิงรำคาญ เอยขอไปนั่งตรงนั้นนะคะ” ฉันชี้ไปอีกมุมหนึ่งของห้องซึ่งเขาก็ไม่ได้ขัดอะไรฉันจึงรีบลุกขึ้นไปนั่ง
บรรยากาศภายในห้องกลับมาเงียบสงัดอีกครั้งจนกระทั่งคุณเพลิงมาส่งฉันที่โรงแรมเราก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกัน
#ภายในห้อง
ฉันได้แต่นอนกลุ้มใจว่าต้องทำ
