บทที่ 4_2 แผนตายใจ
1174 คำ
“...รสขอโทษนะปราบ เมื่อกี้รสใส่อารมณ์มากไปหน่อย”
ร้อยโทปราบดายิ้มบางๆ นัยน์ตาที่แสดงถึงความรักความอบอุ่นส่งผ่านไปพร้อมกับน้ำเสียงทุ้ม
“ตั้งแต่เด็กจนโตปราบไม่เคยโกรธรสเลยสักครั้ง ปราบเข้าใจว่ารสพูดเพราะเป็นห่วงน้อง”
ความน้อยใจที่ปกคลุมทั่วทั้งหัวใจพลันสลายหายไปในชั่วพริบตา เพียงแค่หญิงสาวในดวงใจมีท่าทีโอนอ่อนให้
หิรัญญิการ์ลอบมองท่าทีของพี่สาวแล้วเริ่มกลับมาหายใจหายคอคล่องขึ้น
“แต่ว่าไหนๆ พี่รสก็มาอยู่ตรงนี้แล้ว พี่รสไปช่วยหมวดเลือกหน่อยสิ พี่รสสนิทกับแม่หมวดมากกว่ารัญ น่าจะช่วยหมวดได้มากกว่า”
“ไม่ได้หรอก วันนี้พี่มากับหมอช้าง พี่สัญญาไว้แล้วว่าจะพาหมอช้างเดินดูของในตลาด”
รสสุคนธ์ตอบน้องสาวจบแล้วจึงหันไปหาคเชนทร์ เธอมองเขาด้วยสายตาขอโทษขอโพยที่ทำให้เขาต้องมาเจอเรื่องยุ่งๆ ไปด้วย ทั้งที่วันนี้เธออุตส่าห์ตั้งใจไว้แล้วว่าจะพาเขาเดินเที่ยวชมตลาด
เนื่องจากคเชนทร์ย้ายมาอยู่ที่นี่ได้เกือบสองอาทิตย์ แต่ยังไม่มีเพื่อนร่วมงานที่สนิทด้วย เธอที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน แถมยังเคยฝึกงานตอนปีหกที่โรงพยาบาลเดียวกันมาก่อน ตอนนี้เลยกลายเป็นเธอสนิทกับเขาที่สุดในโรงพยาบาล แม้จะอยู่คนละแผนกก็ตาม
คเชนทร์ที่ยืนเงียบๆ ดูเหตุการณ์อยู่นาน ในตอนนี้เขาได้มีบทบาทในวงสนทนาแล้ว เพราะทุกสายตาต่างจับจ้องมาที่เขาเพียงคนเดียว
“หมอรสไปช่วยเพื่อนเลือกของก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมดูของแถวนี้นิดๆ หน่อยๆ ก็ว่าจะกลับบ้านแล้ว” เขาตอบเพื่อตัดปัญหาทุกฝ่าย
หิรัญญิการ์ลอบเบะปาก คิดเอาเองว่าคุณหมอหนุ่มต้องการแสดงตัวเป็นพระเอกให้พี่สาวของเธอชมชอบว่าเป็นคนดี
“รัญอาสาพาหมอช้างเดินดูตลาดเอง ส่วนพี่รสไปช่วยหมวดเลือกของ คราวนี้พี่รสจะได้ไม่ต้องผิดคำพูดกับหมอช้าง หมวดเองก็จะได้ของขวัญด้วย”
หญิงสาวเสนอแนวทาง เพราะดูออกว่าอย่างไรพี่สาวน่าจะดื้อดึงไม่ยอมไปกับผู้หมวดหนุ่มแน่ๆ หากตัวเองต้องผิดคำพูดกับคนอื่น
“เอาน่าพี่รส ตกลงตามนี้แหละค่ะ”
พูดพร้อมกับดึงแขนพี่สาวให้มายืนข้างๆ เพื่อนรุ่นพี่สลับกับเธอแทน
รสสุคนธ์มองมาที่คเชนทร์ด้วยความหนักใจและไม่สบายใจ
“แต่พี่ว่า...”
“เอาแบบที่น้องสาวหมอรสบอกก็ได้ครับ หมอรสไปช่วยเพื่อนซื้อของดีกว่าครับ ไม่ต้องห่วงผม” คเชนทร์เอ่ยแทรกด้วยรอยยิ้มบางๆ เพื่อไม่ให้หญิงสาวต้องคิดมาก
รสสุคนธ์ส่งสายตาบอกกับเพื่อนหมอด้วยแววตาขอโทษเขาอีกครั้ง “งั้นเอาไว้ครั้งหน้า รสขอเลี้ยงข้าวหมอเป็นการไถ่โทษแล้วกันนะคะ”
“ครับ” คเชนทร์ขานรับ
เมื่อตกลงกับคุณหมอผ่าตัดเรียบร้อยแล้ว จึงละสายตากลับมาที่น้องสาวพร้อมกับเอ่ยขึ้น “ส่วนเธอ พี่ฝากดูแลหมอช้างดีๆ ด้วยล่ะ เสร็จแล้วกลับไปรอพี่ที่ร้านตาหวาน เดี๋ยวพี่มารับกลับบ้านพร้อมกัน”
“เดี๋ยวผมพาไปส่งที่บ้านให้ก็ได้ครับหมอรส”
หิรัญญิการ์กำลังจะอ้าปากตอบรับคำพี่สาว ต้องอ้าปากค้างอยู่แบบนั้น เมื่อเสียงทุ้มจากคนด้านหลังตอบกลับมาก่อน จนต้องหมุนตัวหันหลังกลับมาถลึงตาให้เขาอย่างไม่พอใจนัก
“ก็ดีเหมือนกันค่ะ ไม่รู้ว่ารสกับปราบจะเลือกของเสร็จกันตอนไหนด้วย เดี๋ยวจะมืดค่ำแล้วตลาดปิดเสียก่อน”
แล้วเธอก็ต้องหมุนตัวเป็นลูกข่างกลับมามองหน้าพี่สาวอีกครั้ง ดวงหน้าหวานบูดบึ้งที่พี่สาวตอบตกลงแทนเธอออกไปแบบนั้น
“แต่รัญเอารถมอ’ไซค์มานะพี่รส จะให้จอดทิ้งค้างคืนไว้ที่ตลาด มีหวังโดนโจรยกเอาไปขายแน่ๆ”
“เดี๋ยวพี่โทรบอกสนให้คนที่ร้านมาขับกลับไปไว้ร้านเอง”
“แต่...”
“ไม่มีแต่ เอากุญแจรถเธอมา” รสสุคนธ์กดเสียงต่ำพลางแบมือมาตรงหน้าน้องสาว
หิรัญญิการ์ทำหน้างอง้ำ แต่ก็ยอมล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ออกมาวางบนมือพี่สาวด้วยความอิดออด
รสสุคนธ์รับกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ของน้องสาวใส่กระเป๋าสะพาย
“รสรบกวนหมอช้างไปส่งยัยรัญที่บ้านให้ด้วยนะคะ”
คเชนทร์พยักหน้ารับอย่างเต็มใจ “ได้ครับ หมอรสไม่ต้องห่วง ผมจะดูแล และไปส่งน้องสาวหมอรสถึงบ้านอย่างปลอดภัยแน่นอนครับ”
รสสุคนธ์ยิ้มรับด้วยความสบายใจกับคำสัญญาของคุณหมอหนุ่ม
“ขอบคุณนะคะหมอช้าง”
เอ่ยกับคุณหมอผ่าตัดแล้วจึงหันหน้ามาหานายทหารหนุ่มต่อ
“งั้นเราไปดูของในห้างก็แล้วกัน ในตลาดนี้ไม่มีอะไรที่น้าปรางชอบ”
ร้อยโทปราบดายังไม่ได้เอ่ยตอบหญิงสาว เขาลอบมองหน้ามุ่ยๆ ของหิรัญญิการ์ด้วยแววตากลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะต้องปล่อยรุ่นน้องอยู่กับคนอื่น ทั้งๆ ที่เธออุตส่าห์ตั้งใจอยากจะช่วยเขาแท้ๆ
หิรัญญิการ์เห็นแววตาของเพื่อนรุ่นพี่แล้วต้องพยักหน้าน้อยๆ ให้เขาไม่ต้องคิดมาก แม้ใบหน้าของเธอตอนนี้จะไม่ได้อยู่ในหมวดดีใจที่แผนการของตัวเองได้ผลก็เถอะ
ปราบดาขอโทษรุ่นน้องผ่านทางสายตา ก่อนจะกลับมาให้ความสนใจกับหญิงสาวที่ตนรักมาเนิ่นนาน เขาขยับตัวเล็กน้อยมายืนข้างๆ หญิงสาว จากนั้นจึงเดินเคียงข้างกันไปที่ลานจอดรถยนต์
หิรัญญิการ์มองแผ่นหลังเพื่อนรุ่นพี่ และพี่สาวเดินจากไปไกลแล้วอย่างหงอยๆ แต่หงอยได้ไม่นานต้องรีบก้าวเร็วๆ ออกไปดักหน้าคนที่ทำให้แผนของเธอพังไม่เป็นท่า
“นั่นหมอจะไปไหน ตลาดอยู่ทางนู้นนะ”
แขนเรียวเล็กทั้งสองข้างอ้าออก กั้นไว้ไม่ให้ชายหนุ่มผ่านไปได้ พลางหรี่ตาไปทางคนที่คิดว่าเขาจะเล่นตุกติก เพราะเขาทำท่าจะเดินตามหลังพี่สาวเธอไป
คเชนทร์เห็นใบหน้าหวานเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย เธอกำลังมองเขาตาแทบถลนออกจากเบ้าอย่างขำๆ
“จะพาน้องรัญกลับบ้านครับ พี่รู้ว่ารัญไม่เต็มใจไปเดินตลาดเป็นเพื่อนพี่หรอก”
“ยี้ ใครเขาอยากเป็นน้องหมอกัน เรามีพี่แค่สองคนเท่านั้นแหละ ถ้าไม่ใช่พี่รสกับพี่สน คนอื่นเราไม่นับว่าเป็นพี่หรอก”
หิรัญญิการ์หุบแขนเข้าหาตัว เอามือลูบแขนตัวเองไปมา
เป็นครั้งแรกที่คเชนทร์รู้สึกอยากจะเอาไม้เรียวมาตีเด็กคนตรงหน้า เขาบอกหญิงสาวอย่างไม่ชอบใจหน่อยๆ
- ผู้เขียน
