ฉันมองบนใส่คนที่เปิดประตูออกมาก็ยังสิงสถิตอยู่ในห้องของฉันแทบทั้งวัน จนพระอาทิตย์ตกดินก็ยังไล่ไปไหนก็ไม่ยอมไปราวกับถูกติดกาวแน่นหนึบกับโซฟาในห้องของฉันโดยตอนนี้เขาเล่นขนอุปกรณ์เล่นเกมในห้องของตัวเองมาไว้ที่ห้องฉันเป็นที่เรียบร้อย
"ถามจริงนายไม่คิดจะกลับห้องตัวเองบ้างเหรอ?"
"…" ไร้ซึ่งคำตอบจากคนนั่งเล่นเกม เขาเอาแต่สนใจจอยเกมกดเล่นยุกยิกสีหน้ามุ่งมั่นจนฉันต้องเดินไปขวางหน้าจอ
"กลับห้องนายไปได้แล้ว!"
"อย่าบัง เดี๋ยวฉันแพ้…" มือหนาพยายามปัดร่างของฉันออกจากจอโดยไม่สนใจคำถามของฉันเลยสักนิดเดียว
"ไอ้คุณโจร กลับห้องไปได้แล้ว ฉันต้องออกไปข้างนอก" คราวนี้ฉันท้าวเอวแล้วเอ่ยเสียงเข้มขึ้นและเหมือนว่ามันจะได้ผลเพราะว่านายเจโรมผละสายตาจากหน้าจอมามองฉันแวบเดียวแล้วหันกลับไปเล่นเกมดังเดิม
"จะไปไหน?" ถึงตาจะยังสนใจเกมแต่ก็ยังดีที่ตอบคำถามฉันอยู่บ้าง
"ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน นายกลับไปได้แล้ว ฉั
