ฉันกระพริบตาถี่ลืมตารับแสงยามเช้าที่เริ่มแยงตา ความเจ็บกลางกายวิ่งแล่นจี๊ดเข้ามาให้แทบขยับตัวไปไหนไม่ได้ มันเจ็บกว่าตอนที่เสียพรหมจรรย์ครั้งแรกทั้งยังรู้สึกปวดเนื้อปวดตัวตามเรือนร่างโดยเฉพาะข้อมือตรงที่ถูกมัดด้วยสายเข็มขัด
แต่ฉันไม่แปลกใจเลยทำไมสภาพถึงได้ออกมาสะบักสะบอมเพราะไอบ้าที่ยืนสูบบุหรี่ที่ระเบียงเล่นไม่เบาแรงแต่เสียบเอาไม่ยั้ง ขนาดฉันสลบคาอกเขาไปแล้วก็ยังทำต่ออย่างไม่ปราณีร่างบาง ๆ แบบฉันเลยสักนิดเดียว
"ตื่นแล้วเหรอ?" นายเจโรมเดินเข้ามา ร่างสูงนุ่งผ้าเช็ดตัวแค่ผืนเดียวทำเหมือนอยู่ห้องตัวเองถามฉันเสียงเรียบ
"ยังไม่ตื่นมั้ง" ฉันเบือนหน้าหนี เรื่องเมื่อคืนยังฝั่งอยู่ในหัวของฉันอยู่เลย
"ตื่นมาก็ปากดีเลยนะ"
"ถ้าปากไม่ดีก็พูดไม่ได้แล้วสิ คงต้องไปหาหมอมารักษาปากให้แล้ว" นายเจโรมถอนหายใจแล้วเดินหนี คิดว่าฉันอยากอยู่มากหรือไง ถ้าไม่ติดว่าเจ็บจนลุกไม่ได้ฉันจะลุกไปเตะปากเขาที่ทำให้ฉันต้อ
