ชนะ
1364 คำ
วีนัสมองไปยังรุ่นพี่โดยไม่ได้มีท่าทีเกรงกลัวเหมือนเมื่อครู่ ร่างบางกอดอกหลังพิงกำแพงก่อนจะเหยียดยิ้มมองอีกฝ่ายรายคน
"ปากดี ตัวคนเดียวแล้วยังปากดีนะ" หนึ่งในรุ่นพี่พูดขึ้น
"ต้องหมาหมู่แบบพวกพี่เหรอถึงจะปากเก่งได้" วีนัสยักคิ้วกวนจนอีกฝ่ายขบฟันแน่นที่มีรุ่นน้องอย่างวีนัสกล้ามาต่อปากต่อคำ
วีนัสแสยะยิ้มเธอไม่ได้ต้องการมีเรื่องกับใคร แต่ถ้ามันจวนตัวเธอก็คงจะไม่ยอมปล่อยคนที่คิดจะทำร้ายเธอไปง่ายๆ หรอกตอนนี้เธอแค่รอเวลาเท่านั้น
"ปากดีแบบนี้ต้องตบสั่งสอนหน่อยแล้ว" หนึ่งในรุ่นพี่ง้างมือขึ้นจนสุดเตรียมจะฟาดฝ่ามือลงบนแก้มนวล
"อย่านะคะพี่ อย่าทำหนูเลย" วีนัสยกมือขึ้นบังหน้าท่าทีหวาดกลัว
"เมื่อกี้ยังปากดี กูไม่ยั้งมือแน่"
หมับ!!
ฝ่ามือหนาที่จับยึดข้อมือของสาวรุ่นพี่ไว้ไม่ให้ฟาดลงบนใบหน้าร่างบาง เจ้าของนัยน์ตาคมเข้มที่แสนเยือกเย็นจ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยความเดือดดาล
"กล้าแตะน้องกู มึงอยากตายว่างั้น? " น้ำเสียงเย็นยะเยือกทำเอาอีกฝ่ายขนลุกเกรี้ยว พวกเธอมองหน้ากันด้วยความตกใจว่าทำไมจู่ๆ คิมหันต์ถึงมาที่นี่ได้ ทันทีที่พวกเธอหันไปมองวีนัสเธอก็กระตุกยิ้มมุมปากออกมาน้อยๆ ก่อนจะตีหน้าเป็นหวาดกลัวอีกครั้ง ถ้าพวกนี้มีตาสักนิดก็คงจะเห็นตอนที่เธอกดส่งข้อความไปหาคิมหันต์ถ้าไม่ใช่ว่าพวกนี้มัวแต่ทำหน้าตาถลนขู่ให้เธอกลัวเป็นอย่างเดียว
"ไม่ใช่นะ พวกเราแค่มาถามดีๆ "
"คิดว่ากูโง่" คิมหันต์บีบข้อมืออีกฝ่ายแรงขึ้นอีก เขาได้รับข้อความจากวีนัสว่ามีคนมาก่อกวนเธอจนเขาต้องรีบวิ่งออกมาจากห้องในขณะที่อาจารย์กำลังสอนอยู่
"ไม่ใช่นะ คิมหันต์เข้าใจผิดแล้ว"
"กูไม่ฟังอะไรทั้งนั้น จะเอาไงวีนัส" คิมหันต์เอ่ยถามร่างบางที่ยืนมองพวกเขาด้วยความตกใจ
"ไม่ต้องค่ะพี่คิม แค่นี้พี่ๆ เขาก็กลัวแล้วใช่ไหมคะหนูขอโทษนะคะที่ทำให้เข้าใจผิด" วีนัสแสร้งยิ้มหวานเธอปรายตามองหญิงสาวรุ่นพี่ด้วยแววตาสมเพชก่อนจะเข้าไปสวมกอดคนตัวโต
"เราเจ็บตรงไหนหรือเปล่า" คิมหันต์ลูบศรีษะเล็กน้ำเสียงที่เขาใช้กับร่างบางนั้นอ่อนโยนราวกับคนละคน เขาละสายตาจากคนตัวเล็กในอ้อมอกตวัดสายตามองกลุ่มของหญิงสาวคู่กรณีของร่างบางด้วยสายตาดุดัน
"ถ้ามีครั้งที่สองกูไม่เอาไว้แน่ ผู้หญิงกูก็ไม่เว้น"
"มึงวิ่งออกไปหาพระแสงอะไรวะไอ้คิม" ขันเงินเอ่ยถามขึ้นทันทีหลังจากคิมหันต์กลับมายังคณะ
"เสือก" คำพูดตัดความรำคาญของคิมหันต์ทำเอาขันเงินอ้าปากค้าง
"กูเพื่อนมึงนะเว้ย"
"แล้วไง มึงสำคัญขนาดนั้นเลย" คิมหันต์เอ่ยตอบเสียงเรียบเขาหย่อนตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามกับขันเงินก่อนจะยกเท้าขึ้นมาวางพาดบนโต๊ะ
"เออ หรือมีแต่น้องวีนัสที่สำคัญ"
"เออ นอกจากวีนัสกับแม่กูใครจะเป็นจะตายกูก็ไม่สน" คิมหันต์เอ่ยตอบด้วยท่าทีสบายๆ เขาคิดเช่นนั้นจริงๆ บนโลกนี้ต่อให้คนเป็นร้อยเป็นพันล้มตายลงต่อหน้าเขา เขาก็จะไม่รู้สึกอะไรแค่ทอดมองสายตาด้วยความเยือกเย็นไปเท่นนั้น
แต่หากเป็นเรื่องของวีนัส เขาพร้อมจะพุ่งชนกับคนทั้งโลกเพื่อรักษาเธอเอาไว้
วันกีฬามหาวิทยาลัยได้เริ่มต้นขึ้นเหล่านักศึกษาต่างพากันเตรียมตัวและคึกคักกันเป็นพิเศษไม่เว้นแม้แต่หญิงสาวร่างบางหน้าตาสวยหวานจิ้มลิ้มเธอสวมเสื้อกีฬากับกางเกงขาสั้นสีดำผมสีดำขวับถูกมัดรวบตึงขึ้นเพื่อเตรียมลงแข่ง
"แน่ใจว่าไม่อยากเปลี่ยน" คิมหันต์ที่มาคอยเฝ้าวีนัสเอ่ยถามในครั้งที่ร้อย เขาจะไม่เป็นห่วงเลยถ้าเธอไม่เลือกการเล่นฟุตบอล
"ไม่ค่ะ เพื่อนวีนัสลงแข่งฟุตบอลกันหมดวีนัสไม่อยากไปแข่งอะไรคนเดียว" เธอตอบด้วยความมั่นใจคิมหันต์จึงพยักหน้าเข้าใจเธอในที่สุด
คนตัวโตยืนมองเธออยู่ข้างสนามถึงแม้จะคนละคณะแต่ครั้งนี้เขาคงจะยอมให้ทีมคนตัวเล็กแพ้ไม่ได้
เสียงนกหวีดเริ่มการแข่งขันเหล่านักศึกษาทั้งสองทีมต่างวิ่งเพื่อแย่งชิงบอลแค่ลูกเดียว
"ไปบอกอีกทีมที่รักษาประตูถ้ามันรับลูกของวีนัสกูจะฆ่ามัน" คนตัวโตเอ่ยอย่างเย็นชา เขาไม่ยอมให้คนตัวเล็กน้อยหน้าเป็นแน่
"นี่มึงกะจะให้น้องมึงชนะแบบขี้โกงเหรอวะ" ขันเงินถามขึ้นที่เห็นคิมหันต์เอ่ยสั่งการกับเด็กในคณะของเขา
"แล้วไงแค่วีนัสชนะกูไม่สนเชี่ยไรทั้งนั้น" คิมหันต์เอ่ยเสียงเรียบสายตาของเขายังคงจับจ้องไปยังคนตัวเล็กในสนาม
ปรี๊ดดดดดด!!
เสียงนกหวีดดังขึ้นทำเอาคนทั้งสนามจับตามองเมื่อเห็นว่าวีนัสทำผิดกฎจนถูกกรรมการตักเตือน
"หนูทำผิดเหรอคะ?" คนตัวเล็กยังคงงุนงงอยู่เธอไม่ใช่คนที่ชอบกีฬาจึงไม่แปลกที่เธอจะไม้รู้ถึงกฎกติกาเท่าที่ควร
"ผิดกติกานะ…"
"ไม่ผิด!" น้ำเสียงดุเข้มดังแหวกออกมาจนกรรมการและคนในสนามต่างพากันหันไปยังต้นเสียง
คิมหันต์ขมวดคิ้วยุ่งเขากอดอกแน่นสายตาที่มองมาราวกับไม่พอใจในสิ่งที่กรรมการเอ่ยออกมา
"พี่คิม วีนัสทำผิดกติกาใช่ไหมคะ"
"ไม่ผิด" เขาตอบคนตัวเล็กหนักแน่น
"ผิดนะครับ แฮนด์บอล" กรรมการแย้งเขาทำหน้างงเล็กน้อยด้วยความไม่เข้าใจ
"กูบอกไม่ผิดก็ไม่ผิดดิ" คิมหันต์ชักสีหน้าเกรี้ยวกราดเขาเดินเข้ามายังในสนามก่อนจะมาหยุดอยู่ตรวหน้าทั้งคู่
"ยังไงก็ผิดครับ"
"เอามาให้หมดกูไล่มึงออก กูเป็นแทนเอง" คิมหันต์ชี้ไปยังอุปกรณ์ในมือของกรรมการด้วยสายตาแข็งกร้าวจนอีกฝ่ายต้องยอมยื่นให้ด้วยมืออันสั่นเทา จะไม่ให้เขากลัวได้ยังไงในเมื่อหน้าตาของคิมหันต์ตอนนี้แทบจะฉีกอกเขาเป็นชิ้นๆแล้ว
"มึงเล่นใหญ่ไปแล้วไอ้คิม นี่กีฬามหาลัยนะไม่ใช่กีฬาพ่อลูกกระชับมิตร" ขันเงินส่ายหัวกับท่าทีของเพื่อนรักแค่เพื่อนเขามายืนคุมข้างสนามเขาก็แปลกใจจะแย่
"แล้วไง ใครจะทำไม?" คิมหันต์ตอบอย่างไม่สะทกสะท้านมหาลัยนี้เป็นของปู่ของวีนัสการที่เขาจะทำเรื่องบางเรื่องที่เข้าข้างวีนัสอาเวย์คงไม่ว่าอะไรหรอก
"แข่งต่อดิ มองหาพระแสงอะไรวะ" น้ำเสียงเกรี้ยวกราดตะโกนเสียงดังเสื้อช็อปที่เขาใส่ยิ่งทำให้คิมหันต์ดูเหมือนนักเลงขึ้นไปอีก
วีนัสที่เลี้ยงลูกบอลไปยังประตูฝ่ายตรงข้ามคิมหันต์ที่อาสาเข้ามาเป็นกรรมการได้ขี้หน้าไปยังผู้รักษาประตูฝ่ายตรงข้ามก่อนที่นิ้วเรียวของเขาจะหันกลับมาทำท่าปาดลำคอตัวเองด้วยใบหน้าที่น่ากลัว
"เย้!!!!!!!!" เสียงกรี๊ดกร๊าดและกองเชียร์ในคณะของวีนัสดังระงมไปทั่วแน่นอนว่าคนตัวเล็กจะต้องยิงประตูเข้าแน่นอน ก็เพราะผู้รักษาประตูล้มสโลโมชั่นไปอีกด้านของลูกบอลนะซิ
"ทำได้ดีมาก" คิมหันต์ยกยิ้มมุมปากเขาวิ่งไปลูบศรีษะคนตัวเล็กอย่างเอ็นดูจนเธอฉีกยิ้มหวานตอบกลับมา แค่ได้เห็นรอยยิ้มนี้เขาก็มีความสุขแล้วใครจะทำไม ถ้าเขาพอใจไม่ว่าจะชั่วช้าแค่ไหนเขาก็จะทำแค่รักษารอยยิ้มนี้ไว้ก็พอ
- ผู้เขียน
