“คุณเห็นไหมว่าพี่คุณเป็นยังไง ผมโคตรไม่เข้าใจเลยว่ะ ทำไมคุณทำแบบนี้วะ คุณเรียกพวกมันว่าพี่ แต่คุณทำพวกมันร้องไห้เนี่ยนะ” ผมพูดต่อ ซึ่งปีหนึ่งก็นั่งก้มหน้าเงียบ ๆ ไม่มีใครกล้าพูดอะไร
“อะ ใครไม่พอใจใครไม่อยากรับน้องเดินออกไปเลย เมื่อกี้ก่อนที่ผมจะเข้ามาผมเห็นพวกคุณหลายคนนั่งพูดนั่นพูดนี่ นี่ไงเอาสิใครจะไปก็เชิญ แต่ถ้าเดินออกไปแล้วคุณไม่ใช่รุ่นน้องของคณะวิศวะแล้ว และถ้าคุณอยากได้รับความช่วยเหลือทางการเรียนก็จะไม่มีใครช่วยคุณ ถ้าคิดว่าคุณสามารถอยู่คนเดียวได้ เรียนเองได้ ช่วยเหลือตัวเองได้ เดินออกไปเลยครับ แล้วจะไม่มีใครมาว่าอะไรคุณอีก”
“...”
จบคำพูดของผมทั้งลานเกียร์ก็เงียบกริบ ไม่มีใครสักคนเดียวที่จะเดินออกไป
“ผมถือว่าผมให้โอกาสพวกคุณแล้วนะ แต่พวกคุณไม่ออกไปเอง ฉะนั้นอย่าให้ผมได้ยินอีกนะว่าพวกคุณไม่ให้ความร่วมมือ ถ้ามีอีกผมจะสั่งยุบการรับน้องซะ รุ่นไม่ต้องเอา พี่ไม่ต้องมี ช่วยเหลือกันเอ
