“โหยแก นึกว่าพี่มาร์คัสจะด่าแกซะแล้ว แกก็อะไรกล้าลุกขึ้นพูดยังไม่พอ ยังจะไปมองหน้าพวกพี่ปีสองอีก”
“รัน”
“รันนี่ค่ะ you know? รันนี่ค่ะ”
“โอเคจ้า รันนี่! แกฟังฉันนะ ก็พี่มันให้พูดเราก็ต้องพูดสิไม่งั้นก็ไม่จบ ที่สำคัญเราพูดตามที่คิด พูดตามที่พวกเราและเพื่อน ๆ เจอ มันไม่มีใครถูกผิดหรอกเรื่องเนี้ย แต่เราต้องมองความเป็นจริงและเป็นกลางเว้ย บางคนก็น่ารักรับไหว้ตลอด รับไม่ได้ก็พูดขอโทษนะ ในขณะที่รุ่นพี่บางคนก็ไม่รับไหว้เลยก็มีเดินเชิดหน้าลอยตา รุ่นเราบางคนก็ไหว้บางคนก็ไม่ไหว้ มันขึ้นอยู่ที่มุมมอง ขึ้นอยู่ที่การกระทำ ถ้าจะถามใครผิด มันก็ทั้งสองนั่นแหละ หรือพวกแกคิดว่าไม่จริง”
“จริง!!” รันนี่ หวาน ฟ้า พูดออกมาพร้อมกัน
ที่ฉันพูดออกไปแบบนั้นฉันไม่ได้อยากจะปีนเกลียวนะ แค่บอกในมุมของฉันเท่านั้นเอง ส่วนที่มองไปยังกลุ่มพวกรุ่นพี่ปีสองเพราะอยากบอกให้เขารู้ว่าการกระทำของเขามันไม่น่ารักเลยสักนิด ถ้าสิ
