นะ ... น้ำเสียงที่ฉันคิดถึง ใช่เขาแน่ พี่เขมของฉัน เขาอุ้มฉันเหมือนลูกลิงที่เกาะท้องแม่ลิง ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จนเต็มปอดราวกับว่าโหยหาเขามาตลอดหลายสัปดาห์
"พะ ... พี่เขมใช่ไหม"
" ... "
"พี่เขมใช่รึเปล่า"
ฉันถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แต่รู้สึกว่าบั้นท้ายของฉันมันเย็นๆ โหวงเหวงยังไงไม่รู้ก็ท่าที่เขาอุ้มฉันน่ะมันส่งผลให้เดรสสั้นของฉันร่นขึ้นมาจนเหนือเอวคอดสองมือแกร่งประคองบั้นท้ายของฉันเอาไว้อย่างเต็มมือ แต่ฉันไม่สนใจอะไรแล้ว ฉันซบใบหน้าลงบนบ่าแกร่งของเขาอยู่อย่างนั้น
"พี่เขม~ หายไปไหนมา"
" ... "
แกร่ก ~
พี่เขมพาฉันเดินขึ้นไปชั้นสองของคลับเปิดประตูไม้บานใหญ่สีขาวแล้วพาฉันเดินเข้าไปข้างในนั้น ชั่วเวลาแค่ไม่นานฉันก็ได้ยินเสียงพิธีกรชายพูดขึ้นพร้อมกับไฟที่สว่างขึ้นเรื่อยๆ
"ขออภัยในความผิดพลาดด้วยนะครับ ตอนนี้ทางคลับเรากลับมาให้บริการเหมือนเดิมแล้วเชิญทุกคนสนุกกันได้อย่างเต็มที่เลยครับ"
