น้ำตาของฉันไหลออกมาอย่างคนที่รู้สึกผิดอีกทั้งคำพูดของพี่เขมก็ทำให้ฉันเถียงอะไรเขาไม่ได้ ฉัน ยอมเขาเอง มันคือเรื่องจริง
ฉันยืนกำหมัดแน่นเพราะความโกรธจนตัวสั่น อีกทั้งไอ้บ้านี่ก็ไม่ออมแรงให้ฉันเลย ฉันพยายามก้าวขาลงจากเตียงด้วยเรียวขาที่สั่นเทิ้ม แต่แล้ว ร่างกายของฉันก็ลอยละลิ่วเพราะถูกคนตัวโตหิ้วขึ้นเตียงอีกครั้ง
"มะ ... ไม่เอาแล้ว"
"แต่ฉันยังไม่หายอยาก"
"พลอยไม่เอาแล้ว ปล่อยพลอยนะ"
"อ้าขา"
ฉันพยายามดีดดิ้นอยู่ใต้ร่างของคนตัวโต พี่เขมกดฉันไว้บนเตียงแล้วนอนนิ่งๆ อยู่อย่างนั้นไม่ยอมขยับ ก่อนที่เขาจะผงกศีรษะขึ้นแล้วใช้ปลายคางเกยเอาไว้ที่เนินอกของฉัน
"อ้าขาหน่อย~"
โอ้ยยย ไอ้พี่เขม ไอ้คนบ้า ไอ้หล่อเรี่ยราด ไอ้หล่อไม่รู้จักบันยะบันยัง อย่ามากระพริบตาออดอ้อนฉันแบบนั้นนะ
"มะ ... ไม่เอาแล้ว พลอยเจ็บ"
"ดื้อจังวะ"
พี่เขมถอนหายใจออกมายาวๆ แล้วแทรกกายเข้ากลางหว่างขาของฉันอีกครั้ง เขาโน้มใบหน้า
