แสงสลัวรางที่ปกคลุมเมืองหลวงในยามราตรีให้ความรู้สึกเหงาและโดดเดี่ยว กระนั้นผมก็ยังชอบที่จะมองวิวเมืองจากระเบียงคอนโดมิเนียมที่ผมซื้อต่อจากเจ้าของเดิมเมื่อหลายปีก่อน
คอนโดมิเนียมชั้นยี่สิบเก้า..
งี่เง่าดีว่าไหมล่ะ
รับปากเฟย์ได้ไม่ถึงสองอาทิตย์ว่าจะมูฟออนจากมัน
สุดท้ายเป็นไง เฟย์ขายอะไร ผมซื้อไว้หมด แม้กระทั่งผ้าปูที่นอนที่แม่เฟย์บอกจะให้แม่บ้านเก็บไปทิ้ง ผมยังขอไว้เลย
ผมพ่นควันบุหรี่สีเทาจางออกจากปากครั้งสุดท้ายก่อนบดขยี้บี้ดับมัน หลังกลับจากดินเนอร์กับมิสเตอร์โรเบิร์ต ผมก็เลือกที่จะไม่กลับบ้าน แต่แวะมานอนค้างที่คอนโดมิเนียมแทน ผมไม่ได้มาที่นี่บ่อยนัก ซึ่งส่วนมากที่ลากตัวเองมาก็เพราะเมา แอลกอฮอล์ไม่ได้ส่งผมแค่ต่อร่างกาย แต่ยังทำให้หัวใจผมอ่อนแอ ทำให้ผมแพ้ราบคาบให้กับความคิดถึงที่มีต่อเฟย์
อยากพาเฟย์กลับมา
ต้องการให้ผู้หญิงคนนั้นหวนกลับคืนหาอีกครั้ง
แต่รู้ว่านั่นเป็นความเห็นแก่ตัวที่
