“ก็นึกว่าเรื่องอะไร ได้สิหนูเฟย์ ลุงไม่บอกใครหรอก” ผู้มากกว่าด้วยวัยยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยนเหมือนอย่างเคย “แต่ถึงจะมีคนรู้ก็คงไม่เป็นไร โดยเฉพาะคุณธาม รายนั้นเขาเป็นคนมีเหตุผล ไม่ใส่ใจกับอะไรหยุมหยิมอย่างเรื่องที่ว่าเรารู้จักกันหรอก หนูเฟย์ไม่ต้องห่วง”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะค่ะ ยังไงเฟย์ก็ไม่อยากให้ใครรู้อยู่ดี”
“เอาเป็นว่าลุงจะไม่บอกใครก็แล้วกัน เพื่อความสบายใจของหนูเฟย์”
“ขอบคุณที่เข้าใจเฟย์นะคะลุงบันลือ แล้วก็ขอบคุณสำหรับอาหารอร่อยๆ มื้อนี้ด้วย ฝีมือลุงบันลือนี่สุดยอดจริงๆ” ฉันชูนิ้วโป้งทำท่ากดไลก์
“สุดยอดจริงๆ ค่า” หนูฟางเงยหน้าขึ้นจากจานแล้วทำท่าเหมือนแม่
บันลือหัวเราะ เอ็นดูลูกหลานเพื่อนจนนึกอยากจะมีเป็นของตัวเอง แต่คงได้แค่ฝัน อย่าว่าแต่มีหลานเลย วัยขนาดนี้แล้วจะให้มีลูกคงไม่ไหว
“อิจฉาไอ้อิทธิตาของหนูฟางจริงๆ ทั้งลูกชายทั้งลูกสาวต่างก็มีหลานให้อุ้มกันทั้งนั้น แต่ก่อนลุงไม่เคยคิดอะ
