แววตาไร้เดียงสาสะท้อนทุกความรู้สึกออกมา น้องฟางรับรู้มาตลอดว่าพ่อผู้ให้กำเนิดตายแล้ว แต่ก็ใช่ว่าไม่เคยถามถึง
“แม่เฟย์ขา.. ถ้าพ่อน้องฟางยังมีชีวิตอยู่ เราจะเป็นแบบนั้นไหมคะ” นิ้วเล็กชี้ไปที่พ่อแม่ลูกที่เดินจูงมือกันห่างออกไปเรื่อยๆ ทว่าก็ยังอยู่ในระยะสายตาที่มองเห็น “แม่เฟย์ พ่อน้องฟาง แล้วก็น้องฟาง เราสามคนจะเดินจูงมือกันแบบนั้นใช่ไหมคะ”
ความเป็นไปได้คือศูนย์จุดศูนย์ศูนย์หนึ่งเปอร์เซ็นต์ หรืออาจจะติดลบเลยด้วยซ้ำ แต่แน่นอนว่าฉันไม่ตอบลูกไปอย่างนั้นหรอก อย่างไรหัวใจของลูกก็คือสิ่งที่ฉันต้องถนอม
“ถ้าพ่อน้องฟางยังอยู่ เราสามคนก็จะเดินจูงมือกันแบบนั้นค่ะ” ฉันรีบไขว้นิ้วกลางกับนิ้วชี้อย่างไว แม่ขอโทษนะน้องฟาง ขอโทษสำหรับทุกอย่าง ทั้งเรื่องที่โกหกหนู และเรื่องครอบครัวแสนอบอุ่นที่แม่ให้หนูไม่ได้
“คุณตาคุณยายบอกว่าถ้าน้องฟางเป็นเด็กดี พี่นางฟ้าจะให้พรน้องฟาง” เด็กวัยหกขวบโตพอที่จะรู้ว่าตายคือไม
