Friend With Benefits 2/1
850 คำ
ทุกอย่างระหว่างฉันกับธามยังคงเหมือนเดิม เราสองคนไม่มีใครพูดถึงเรื่องที่ฉันบังเอิญไปได้ยิน ต่างคนต่างใช้ชีวิตตามปกติในแบบของตัวเอง และหลังจากวันนั้น มันก็ไม่ได้ไปหาฉันที่ห้องเลย เราสองคนเจอกันแค่ที่คณะ ไม่ก็ห้องวินด์ ซึ่งก็ดีแล้วล่ะ
บางทีการที่ธามค่อยๆ เว้นระยะห่างของเราสองคนออกไป อาจจะดีกว่าการที่ฉันกับมันแอบกินกันไปเรื่อยๆ อย่างที่ผ่านมาก็ได้ อย่างน้อยฉันก็ยังไม่ได้ผูกพันกับมันมากเท่าไหร่ อย่างน้อยฉันก็ยังรู้ว่าตอนนี้สำหรับธามแล้วสถานะฉันคืออะไร
ก็แค่เพื่อนไงล่ะ!
“ยังไม่เสร็จอีกเหรอวะ”
ฉันเงยหน้าขึ้นจากงานที่ต้องแก้ส่งอาจารย์เมื่อได้ยินเสียงหล่อๆ ที่จำได้ดีว่าเป็นเสียงใคร “ยัง”
“มีอะไรให้กูช่วยไหม” ธามถามฉันก่อนที่จะมันจะนั่งลงข้างกัน
“ไม่มี แล้วมึงยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ”
“ถ้ากูกลับแล้วมึงจะเห็นกูอยู่ตรงนี้ไหมล่ะ”
ธามก็เป็นของมันแบบนี้แหละ
“กวนตีนนะมึง”
“แล้วสรุปไม่มีอะไรให้กูช่วยจริงเหรอ”
“ถ้ามึงมาเร็วกว่านี้สักครึ่งชั่วโมงก็คงมีอยู่หรอก แต่ตอนนี้กูทำจะเสร็จแล้ว”
“แล้วทำไมมึงไม่กลับไปทำที่ห้อง ไม่เห็นเหรอว่าที่คณะวังเวงสัสๆ”
เพราะฉันยังไม่อยากกลับไปอยู่คนเดียวที่ห้อง หลังเลิกคลาสเรียนเลยนั่งทำงานต่อที่คณะ แต่สงสัยเพลินไปหน่อย เลยนั่งยาวจนถึงตอนนี้.. ซึ่งก็แค่เที่ยงคืนเอง
“สงบดีออก”
“แล้วมึงไม่กลัว?”
“กูต้องกลัวอะไร ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัว” ถึงภายนอกฉันจะดูบอบบางอรชรอ้อนแอ้น แต่ที่จริงแล้วฉันไม่เคยกลัวใครนะเว้ย มาดิ! แม่จะเตะผ่าหมากให้ดิ้นกระแด่วๆ เลยคอยดู
Tham Talk
ผมมองเฟย์แล้วถอนหายใจออกมา อันที่จริงผม ไสหัวตัวเองออกจากคณะตั้งแต่ที่อาจารย์เลิกคลาสแล้วแหละ แต่ที่ย้อนกลับมาอีกก็เพราะเฟย์มันถ่ายรูปตัวเองอยู่ที่คณะส่งเข้าไปในกรุปไลน์ของกลุ่มเรา ซึ่งตอนที่มันส่งไปก็ห้าทุ่มกว่าแล้ว ผมเลยมาหามันนี่แหละ
“มึงเป็นผู้หญิงนะเฟย์” ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมพูดกับเฟย์แบบนี้ และไม่ได้มีแค่ผมที่เตือนมัน พวกไอ้เหนือ ไอ้คีน ไอ้วินด์ก็บอกอยู่บ่อยๆ ซึ่งเฟย์ก็แค่เออออไปตามเรื่อง แต่ก็ไม่เคยที่จะระมัดระวังตัวให้สมกับที่ตัวเองตัวเล็กเท่าลูกแมว
“แล้วกูเคยบอกมึงเหรอว่ากูเป็นผู้ชาย”
“อย่ากวนตีนดิ กูจริงจัง” ผมจ้องหน้าเฟย์ “ที่กูพูด ก็เพราะกูเป็นห่วง”
นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มสั่นไหวระริก แต่ก็แค่แป๊บเดียวเท่านั้นที่ผมได้เห็น ผมไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า แต่ผม.. เป็นห่วงเฟย์จริงๆ นะ
“เออ! กูรู้น่า ต่อไปกูจะไม่อยู่คณะคนเดียวดึกๆ ดื่นๆ อีกก็แล้วกัน มึงพอใจยัง” เฟย์มองตาผมแล้วยิ้มกว้าง รอยยิ้มของมันสดใสจนผมเผลอยิ้มตาม
“ดีมาก งั้นกลับคอนโดฯ กันเลยไหม กูไปส่ง”
รอยยิ้มกว้างของไอ้เฟย์ค่อยๆ หุบลง ถ้าผมอ่านความคิดมันไม่ผิด มันคงคิดว่าที่ผมมาหามันวันนี้เพราะเรื่องอย่างว่า
ไม่ใช่หรอก ผมไม่ได้คิด อันที่จริงผมตั้งใจจะหยุดเรื่องบ้านี่ตั้งแต่วันที่เฟย์ดันมาได้ยินที่ผมคุยกับคีนแล้ว
ผมกับเฟย์เป็นเพื่อนกัน ผมไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของเราสองคนจบลงเพราะเรื่องนั้น และผมก็ไม่อยากเอาเปรียบมัน ไม่อยากเล่นกับความรู้สึกมัน ไม่อยากทำให้มันเจ็บไปมากกว่านี้ อย่างน้อยหยุดตอนนี้ ตอนที่ยังไม่ได้ เลยเถิดกันไปมากมายก็คงดีกว่าไปหักกันตอนที่ใจมัน ถลำลึกจนกู่ไม่กลับแล้ว
End Tham Talk
ธามบอกว่าเป็นห่วงฉันงั้นเหรอ
อย่าเลย.. อย่าพูดอย่างนี้ ถึงมันจะหมายถึงห่วงในฐานะเพื่อนก็เถอะ แต่ฉันมันคนขี้มโน คิดเข้าข้างตัวเองเก่ง สุดท้ายก็เจ็บเองเพราะคิดไปไกลอยู่ฝ่ายเดียวตลอด
“กูไปส่งถึงแค่หน้าห้อง แล้วจะแวะไปนอนห้องวินด์”
“อือ” ฉันยิ้มให้ธามแล้วรีบเก็บของเข้ากระเป๋าเพื่อกลับคอนโดฯ กับมัน
อันที่จริงฉันควรจะดีใจที่คืนนี้ธามไม่ได้ค้างห้องฉัน เราไม่มีอะไรกัน เพราะคงดีกว่าที่เราสองคนเอากันไปเรื่อยๆ โดยที่ฉันรู้ว่าสุดท้ายแล้วธามก็ไม่รักฉันอยู่ดี
แต่ทำไม.. ข้างในมันกลับรู้สึกหน่วงเมื่อธามบอกจะไปนอนห้องวินด์แทนที่จะเป็นห้องฉัน
- ผู้เขียน
