บทที่10.กาวใจหรือชนวนล่อไฟก็ไม่แน่ใจนัก
เพื่อนพราวตั้งใจจะเอาของกำนัลจากชายผู้นั้นไปโยนใส่หน้าเขา ไม่ว่าของขวัญชิ้นใหม่ หรือกำไลสองวงที่ติดกายเธอมาตลอดครึ่งปี
ไม่มีคำอธิบายกับการหายหัวไปดื้อๆ
เขารู้การเคลื่อนไหวของเธอ แต่กลับไม่แสดงตัว เขาต้องการยั่วโมโหเธอหรือไง
เพราะในสมองมีแต่คำถามร้อยแปด ความตั้งใจที่จะพักตาสักสองสามชั่วโมงเลยเป็นอันยกเลิก หลังอาบน้ำจนชุ่มปอด ความหนักอึ้งในหัวก็ยังไม่ลดลง เธอปล่อยให้ตันหยงหลับสนิทบนเตียง แอบย่องออกมานั่งคิดอะไรคนเดียวเงียบๆ
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดึงเธอออกมาจากความคิดวกวน
เพื่อนพราวลุกไปมองผ่านช่องว่างกลางประตู เธอเห็นพนักงานของโรงแรมสองคนยืนอยู่ ด้านหลังของพนักงานมีราวแขวน กับกล่องหลายใบที่วางอยู่ด้านล่างของราวแขวนนั่น
“ฉันไม่ได้สั่งอะไรเลยนะคะ” เธอเปิดประตูพร้อมกับปฏิเสธการบริการที่เธอไม่ได้ร้องขอ
พนักงานสาวยิ้มแทบจะพร้อมกัน “คุณไม่ได้สั่งค่ะ แ
