ประตูลิฟต์เปิดออก เก่งเดินนำออกมาตรงไปที่ห้องท่าทางรีบร้อน แต่คนตัวเล็กกับเดินตามออกมาเหมือนคนไม่มีแรง เขาหายเข้าไปในห้องนอนนานหลายนาที สาวน้อยที่พึ่งเดินเข้ามาในห้องก็ทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวใหญ่ไม่ได้สนใจเจ้าของห้อง และไม่คิดแม้แต่จะช่วยเขาหาแม้แต่น้อย
“อาเก่งเสร็จยัง มิลล์ง่วงแล้วนะคะ”
“อาหาไม่เจอมิลล์เข้ามาหาช่วยสิครับ จะได้ไปไวๆ”
เสียงดังออกมาจากในห้องนอนของคนตัวโต แต่คนที่นอนเล่นอยู่ก็ยังนิ่งเงียบ
“มิลล์ มาช่วยอาหาหน่อยครับ”
“ไม่อ่ะ มิลล์เหนื่อย”
“เหนื่อยจริงหรอ” อยู่ดีๆใบหน้าเข้มก็มากระซิบที่ใบหูของคนตัวเล็กจนเธอตกใจสะดุ้งเฮือก
“อาเก่ง เล่นอะไรคะ ตกใจหมด เจอแล้วใช่มั้ยคะจะได้ไปซักที”
“ยังครับ อาหาจนทั่วแล้วก็หาไม่เจอ สงสัยตาไม่ดี มิลล์ไปหาช่วยได้มั้ยครับ”
“ทำไมอาเก่งวุ่นวายแบบนี้คะ น่าเบื่อจริงๆ”
เสียงเล็กบ่นพรึมพรำก่อนจะลุกเดินเข้าไปในห้องนอน ด้วยความหงุดหงิด ใบหน้าคมคายกระต
