รถของลายเมฆเคลื่อนออกจากตัวบ้านไปไกล ปลายฝนล็อกประตูไม้บานใหญ่ เดินย้อนกลับเข้ามาข้างใน ลืมไปซะสนิทว่าภาคภูมิยังอยู่ในห้องนอนตัวเอง ตัวหล่อนร้อน สงสัยจะยังไม่หายป่วย
“ปวดหัวอะไรอย่างนี้นะ” เอื้อมมือไปหมุนลูกบิด ยังไม่ทันได้ทำอะไรประตูห้องก็เปิดออกมาเฉยเลย คนเปิดคือคนนิสัยไม่ดีนั่นเอง “คืนนี้คุณกลับบ้านไปเถอะนะคะ ฉันปวดหัว อยากพักผ่อน”
“ปวดหัวมากไหม” ใช้หลังมือตรวจวัดความร้อนบนหน้าผาก “กินยาหลังอาหารหรือยัง ฉันเห็นถุงยายังไม่มีรอยกินสักเม็ด ข้าวต้มของเธอก็เหลือตั้งเยอะแถมมันเย็นหมดแล้ว ฉันจะเอาไปอุ่นให้นะ”
ไม่กินข้าว ไม่กินยา แล้วจะหายป่วยได้ไงเล่า
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณกลับไปเถอะ”
“ไม่กลับ ฉันจะนอนที่นี่”
“ไม่ได้ กลับไป...” ผลักเขา รุนหลังเขาออกไปให้พ้น หล่อนปวดหัวรุนแรงแทบระเบิดอยู่แล้ว ไม่มีอารมณ์จะโต้เถียงหรือปะทะคารมอะไรทั้งนั้น ลมหายใจปลายฝนค่อนข้างร้อนผ่าว หายใจเข้าออกไม่เป็นจังหว
