5
1157 คำ
“อย่าเข้ามา! ฉันสู้คนนะ” ข่มขู่เขาทั้งที่ศีรษะเริ่มปวดตุบๆ ขึ้นมาอีกครั้ง ลมหายใจเองก็ร้อนผะผ่าวคล้ายไข้จะกลับมาอีกครั้ง
“อยู่เฉยๆ เถอะน่า เธอยังไม่หายป่วยนะ”
“ฉันแข็งแรงดี”
“คนแข็งแรงเขาหน้าซีดแบบนี้เหรอ ปลายฝน”
“ไม่ต้องมายุ่งกับร่างกายฉัน”
“อย่าดื้อน่า คิดเหรอว่าเธอจะสู้แรงฉันได้”
“หยุดนะ ฉันบอกว่าอย่าเข้ามายังไงล่ะ ไป ถอยออกไป”
กายบอบบางโอนเอนเหมือนจะล้มลง หัวใจภาคภูมิแทบหล่นลงไปอยู่ตาตุ่ม อยากเข้าไปช่วยประคองแต่ต้องยอมแพ้
เนื่องจากปลายฝนยังมีอาการต่อต้าน หล่อนต่อต้านเขามาหลายปีแล้ว ก็ตั้งแต่พลาดท่ามีอะไรกันครั้งแรกนั่นแหละ
“อย่าวิ่งเร็วนักสิ!” ภาคภูมิไม่ยอมปล่อยให้หล่อนได้วิ่งหนีสมใจ ตามไปคว้าเอวบอบบางมากอดรัด บังคับให้หันหน้ากลับมาสบตากัน “อย่าหนี ฉันไม่ได้จะทำร้ายเธอ” ภาคภูมิจับปลายฝนไว้แน่น
“ปล่อย... ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”
เจ้าของร่างเล็กดิ้นรนไปมา ให้หลุดออกจากอ้อมแขนผู้ชายสารเลว คนแบบนี้ใครได้ไปเป็นคู่ครองมีหวังช้ำใจไม่เว้นวัน สงสารน้องฟ้าใสชะมัด หน้าตาก็ดีแต่ไม่น่าถูกผู้ชายนิสัยไม่ดีตามตอแยขอจีบ
หล่อนเกลียดภาคภูมิ เกลียดจนไม่อยากจะเห็นหน้าถึงได้ขยันทำงานเก็บเงิน เพื่อสักวันจะได้หนีไปให้ไกลจากผู้ชายใจร้ายคนนี้
“สงบสติอารมณ์หน่อย ปลายฝน... อย่าร้องเลยนะ” พูดยังไงหล่อนก็ไม่ฟัง ฟูมฟายไล่ไม่พอน้ำตายังเอ่อคลออีก เขาปรามเสียงทุ้ม ถอนหายใจและหนักใจมาก รวบเอวคอดแนบแน่นมากกว่าเดิมให้หล่อนหยุดดิ้นรนสักที ยิ่งดิ้นแรงเท่าไหร่น้ำตาหล่อนยิ่งคลอมากเท่านั้น เขาสงสาร ไม่อยากเห็นน้ำตาหล่อน ไม่อยากเห็นหล่อนร้องไห้อีกแล้ว
“ปล่อย... คุณไม่มีสิทธิ์มาแตะเนื้อต้องตัวฉัน!” ปลายฝนผลักอกกว้างออกเต็มแรง ถอยหลังไปตั้งหลัก ยกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำตาปอยๆ วิ่งหนีเข้าไปขังตัวในห้องนอน ทิ้งกายลงนอนบนเตียงร้องห่มร้องไห้ ขยะแขยงผู้ชายทุกคนที่เข้าใกล้ตนเอง โดยเฉพาะภาคภูมิ คำขอโทษจากปากเขาต่อให้พูดอีกร้อยครั้ง มันก็ไม่พอ!
นอนร้องไห้ไปได้พักใหญ่ก็ได้ยินเสียงรถยนต์แล่นเข้ามาหน้าบ้าน จำได้ว่าลายเมฆบอกจะมาเยี่ยม รีบไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นแจ่มใส ผู้ชายคนเดียวที่ปลายฝนไม่ต่อต้าน คือลายเมฆ เขาใจดี ไม่มีทีท่าคิดอะไรเกินเลยกับตนเอง ถ้าผู้ชายทั้งโลกดีแบบเขาก็คงจะดี
ด้านนอกมีเสียงเคาะประตู คาดว่าอีตานั่นน่าจะยังไม่กลับ และกลัวคนจากไร่นั้นมาเห็น หึ! ใช่สิ ก็เขาแคร์ฟ้าใส แคร์คนบ้านนั้นมากนี่นา หมั่นไส้! ปลายฝนทั้งน้อยใจทั้งหมั่นไส้ จงใจเปิดประตูออกไปรุนแรง ชนคนตัวโตเต็มๆ เขาถึงกับผงะไปข้างหลังยกมือขึ้นจับจมูกสันโด่งตรวจสอบความผิดปกติ เผื่อจมูกจะเบี้ยวหรือมีเลือดไหลออกมา
“ยัยบ้าเอ๊ย วันนี้เธอทำร้ายร่างกายฉันสองครั้งแล้วนะ”
“ถ้าไม่อยากเจ็บตัวรอบสาม ก็รีบไปจากบ้านฉันซะสิ ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ” ต่อว่าเสียงก้าวร้าว โทรศัพท์มือถือมีสายเรียกเข้า
ภาคภูมิถือวิสาสะช่วงปลายฝนย้อนกลับไปหยิบโทรศัพท์ เข้ามาหลบในห้องนอนหล่อน คงไม่ดีแน่หากฟ้าใสกับลายเมฆเห็นว่าเขาอยู่กับปลายฝนในเวลากลางค่ำกลางคืน หล่อนตวัดหางตาดุๆ มามอง
“ถ้าอยากให้สองคนนั้นรู้ว่าเรามีอะไรกัน ก็เชิญ”
เขายักไหล่ชิลๆ ราวกับไม่แคร์
ปลายฝนเบื่อหน้าเขา หันหลังให้เพื่อกดรับสายลายเมฆ
“สวัสดีค่ะคุณเมฆ ปลายกำลังจะออกไปเปิดประตูให้ค่ะ” ปลายฝนกดรับสายพลางหยิบเสื้อคลุมมาสวมใส่ พวงแก้มสวยแดงระเรื่อ เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตนเองโนว์บราให้ภาคภูมิมองตั้งนานสองนาน
“นมเล็กเท่าเม็ดถั่วเหลือง ทำเป็นแอ๊บหาเสื้อมาสวม เฮอะ!” หนุ่มหล่อยกมือขึ้นกอดอก สีหน้าเขาค่อนข้างมีความพึงพอใจ
“ทีไอ้นั่นของคุณเล็กเท่าไส้ดินสอ ฉันยังไม่บ่นเลย” ปลายฝนยิ้มเยาะเย้ย จิกสายตาลงมองเป้ากางเกงยีน เขารีบยกมือขึ้นมากุมไว้
“อยากร้องไห้อีกหรือไง สดชื่นขึ้นมาหน่อยทำเป็นมาต่อปากต่อคำ” หน้าตาภาคภูมิแดงก่ำไปหมด โกรธเคืองยัยเด็กดื้อตัวแสบ ปากแบบนี้มันน่าถูกจูบให้ระบมจะได้คิดคำด่า คิดคำโต้ตอบเขาไม่ได้
หญิงสาวเหลือบสายตามองพื้นบริเวณหน้าโซฟา ขายาวกำยำเหยียดสบายอกสบายใจ
หมั่นไส้นัก! หล่อนเหยียบเขาเข้าให้หนึ่งที จากนั้นรีบวิ่งออกไปนอกห้องนอน คนข้างหลังร้องตามหลังขู่จะเอาคืนให้เจ็บแสบ
“สวัสดีค่ะ คุณเมฆ น้องฟ้า” ปลายฝนส่งยิ้มให้สองพี่น้อง เชื้อเชิญพวกเขาเข้ามาในบ้าน “ความจริงไม่เห็นต้องลำบากเลยค่ะ ปลายอาการดีขึ้นมากแล้ว วิ่งเล่นได้สบายเลย”
“ถึงยังไงก็อยากมาหาอยู่ดี” เขาพูดเบาๆ แต่จงใจให้ปลายฝนได้ยิน “ขอโทษที่มาเยี่ยมในเวลานี้นะครับ น้องปลายเข้านอนหรือยัง” ลายเมฆนำของเยี่ยมไปวางบนโต๊ะเตี้ยข้างโต๊ะตั้งโทรทัศน์ ยกหลังมือขึ้นตรวจสอบพิษไข้บนศีรษะบอบบาง ตัวหล่อนยังรุ่มๆ สีหน้าก็ไม่ดีมากแถมตายังแดงๆ “ไข้ยังไม่ลดเลย พรุ่งนี้ไม่ต้องไปทำงานนะ”
น้องปลายทำงานที่รีสอร์ทในฟาร์มเขามาหลายปี คุ้นเคยกันเป็นอย่างดี เด็กคนนี้สวย น่ารัก เป็นที่รักของใครหลายๆ คน รอยยิ้มของหล่อนสว่างไสว ใครบังเอิญผ่านมาเห็นต่างต้องตกตะลึงกันทั้งนั้น
แปลกอย่างเดียว คือหล่อนมักจะแสดงอาการรังเกียจผู้ชายทุกคนที่เข้ามาจีบ ทั้งที่คนกลุ่มนั้น บางคนก็ดูดี ฐานะดี ไม่มีที่ติตรงไหน
เพราะแบบนี้แหละ เขาถึงไม่กล้าจีบหล่อน คบกันเป็นน้องสาว เป็นเพื่อนร่วมงานต่อไปเรื่อยๆ คิดว่าความสัมพันธ์น่าจะยืนยาวมากกว่า ถึงแม้ในความเป็นจริง เขาจะอยากเป็นมากกว่านั้นก็ตามที
“อย่าดื้อล่ะ ถ้าเห็นมาทำงาน จะตัดเงินเดือนจริงๆ ด้วย”
“โธ่ ปลายดีขึ้นมากแล้วค่ะ ขอบคุณคุณเมฆกับน้องฟ้าที่แวะมาเยี่ยมนะคะ” ส่งยิ้มให้ฟ้าใส สาวน้อยนักศึกษาที่ภาคภูมิแอบชอบ ฟ้าใสเป็นเด็กน่ารัก ซุกซน ยิ้มเก่ง ใครได้อยู่ใกล้ก็สบายตาสบายใจ
- ผู้เขียน
