“มีอะไรรึเปล่า” คุณรสรินถามขึ้นเมื่อเห็นว่าคุณมารีชะโงกหน้าไปมา
“ฉันคิดว่าฉันควรกลับก่อน ลูกน่าจะเบื่อแล้ว” คุณมารีบอกออกมา
“โธ่ ฉันลืมคิดไปเลย เด็กคงเบื่องานคนแก่แบบนี้ ฮ่าฮ่าฮ่า งั้นไปๆเดี๋ยวฉันไปส่ง ไปหาหนูหยาด้วย”
จากนั้นทั้งสองก็เดินออกไปหาปั้นหยา ที่เดินหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ จนคุณมารีเริ่มเป็นห่วงเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหา
“หยา อยู่ไหนลูก ทำไมแม่เดินหาทั่วงานแต่ไม่เจอเราล่ะ” คุณมารีถามทันทีที่ปั้นหยารับสาย
“คุณแม่ คือหยา อื้ม หยาออกมากับเพื่อน คุณแม่...กลับบ้านไปก่อนเลย อึ๊ นะคะ เดี๋ยวหยากลับเอง”
“อ่าวเหรอ อืม งั้นเจอกันที่บ้านนะ อย่าเถลไถลไปไหนล่ะ รีบกลับบ้าน เข้าใจไหม”
“ค่ะ...”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
“อะไรของเขา...บอกว่าออกไปกับเพื่อนน่ะ...งั้นฉันขอกลับก่อนเลยแล้วกัน ขอให้เธอมีความสุขมากๆนะรส”
“จ้า ไปเดี๋ยวฉันไปส่งที่รถ”
จากนั้นคุณรสรินก็เดินไปส่งคุณมารีที่รถ พร้อมกับเอ่ยขึ้นอย่างเ
