หนี้รักหมอเถื่อน

Ep.3 : เจ้านายหมาดๆ

"เอานังนี่ไปรวมไว้กับคนที่จะต้องส่งไปขาย" ร่างของลูกกระต่ายน้อย ถูกโยนลงไปกับพื้น ไม่ต่างจากสิ่งของที่โดนเจ้าของไม่เอา แววตาอ้อนวอนของเธอที่มองมาที่ผม มันทำให้ผมต้องเมินแล้วไปสนใจโรเบิร์ตแทน

"เฮ้ออออ ผมก็ไม่ใช่คนที่ไม่รับผิดชอบ เธอเป็นหนี้คุณเท่าไหร่ ผมจะรับผิดชอบเองก็ได้" ผมทำเหมือนจะจำใจต้องรับผิดชอบของที่มีตำหนินี้

"500,000 z"

"15,000,000 บาทไทย โก่งค่าตัวผมรึไง" ผมตอบกลับไปอย่างไม่สบอารมณ์นัก

"มีบ้านที่พ่อยัยเด็กนี่เอามาจำนอง นี่คือเงินต้น แต่เงินที่คุณต้องจ่ายผมคือ 600,000z เพราะเธอ เป็นงานเกรด S ที่ผมคัดมาแล้ว เก็บของคนอื่นได้ ก็ควรจะคืน ไม่ใช่กิน" โรเบิร์ตแสดงว่าอาการโกรธออกมาอย่างเผลอตัว ก่อนจะสงบสติอารมณ์ แล้วยิ้มให้ผมเหมือนเช่นดั่งเดิม

ปกติเด็กเกรดนี้วิคเตอร์มันซื้อเท่าไหร่นะ ราคา 600,000z นี่ซื้อบ้านหลังใหญ่ๆได้เลยนะ แต่ผมต้องจ่ายแลกกับท่อนไม้ คุ้มค่าไหมเนี่ย

"ผมไม่ได้อยากได้ท่อนไม้หรอกนะ แต่เห็นแก่ความสัมพันธ์อันดีงามของเรา อาซ่า เอาสมุดเช็คมา" ผมเขียนเช็ค จำนวนเงิน 650,000z ส่งให้โรเบิร์ต ซึ่งดูเหมือนมันจะพอใจไม่น้อย ถ้าผมเอาตัวเธอมาส่งแบบไม่มีตำหนิ ค่าตัวเธอมีพุ่งขึ้นไปเป็นล้านแน่ๆ

"ขอบคุณสำหรับการซื้อขาย หวังว่าคุณจะพอใจกับสิ่งที่เราจัดหาให้" เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเชียว

.

เมื่อเสร็จธุระ ผมก็พาลูกกระต่ายน้อยกลับ เป็นการซื้อของเล่นที่ราคาเท่าบ้าน โคตรแพงเลย ผมมองเด็กหญิงที่มองออกไปที่หน้าต่าง หน้าแดงๆของเธอ มันกำลังบอกว่าเธอมีไข้ เมื่อวานก็ไม่ได้รุนแรงอะไรขนาดนั้นสักหน่อย

"แวะโรงพยาบาลด้วย ฉันจะไปเคลียร์เอกสาร ขี้เกียจฟังอาหลงบ่น น่าเบื่อจริงๆเลย" การไปที่โรงพยาบาล มันทำผมนึกถึงเรื่องของจีจี้ทุกครั้ง เธอไม่มีทางฆ่าตัวตายแน่ๆ

"ฉันไม่ได้ใส่ชุดชั้นใน" เสียงของคนที่พูดขึ้นขึ้น มันทำให้ผมเพิ่งจะนึกได้ ว่าผมให้เธอใส่แค่เสื้อคลุมอาบน้ำมาแค่ตัวเดียว กับรองเท้าที่ใช้สำหรับใส่ในบ้าน

"ก็เรื่องของเธอ"

"ฉันจะอยู่บนรถ" เสียงที่ตอบออกมาของเธอมันช่างอ่อนแรง อาจจะเพราะเมื่อคืนเธออาจจะไม่ได้นอนทั้งคืน ร่างกายเลยอ่อนเพลีย

"แล้วถ้าหนีล่ะ เงินที่ฉันจ่ายไป ซื้อบ้านหลังใหญ่ได้เลยนะหนูน้อย" ผมกระชากคนที่หน้าแดงไปด้วยพิษไข้เข้ามาหา ก่อนจะใช้ผ่ามือวัดอุณหภูมิจากหน้าผาก ร้อนจี๋เลย

"ฉันรู้สึกเหมือนมีไข้ค่ะ ฉันหนีไม่ไหวหรอก" เสียงที่อ่อนแรง แลเหมือนจะออดอ้อน

"ทำตัวดีๆ ก็เป็น อยู่กับฉัน อย่าขัดใจฉัน ทำตัวดีๆให้คุ้มกับเงินที่จ่าย นี่คือหน้าที่เธอ ตอนนี้เธอเป็นหนี้ฉันแล้ว" แต่ไม่ทันที่ผมจะทำอะไรเธอเลย ร่างของเธอก็ล้มลงมาที่ของอกผม แล้วค่อยๆไหลลงไปที่ตัก

"หนาวจัง"

"ท่านไคครับ" อาซาที่ขับรถอยู่ หันมาบอกผมว่าถึงที่หมายแล้ว แต่ยัยนี่นอนทับผมอยู่แบบนี้จะให้ไปยังไง ผมเลยต้องให้อาซาจัดการไปเอาเอกสาร เพื่อจะไปเคลียร์ต่อที่บ้าน

บางทียัยนี่ก็ไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เธอทำมันเกินคำว่าของเล่น แล้วจะนอนแบบนี้อีกนานไหม เห็นฉันเป็นหมอนรึไง ปล่อยให้เธอกลิ้งลงไปบนพื้นเลยดีไหมเนี่ย

.

.

@บ้านไค

"ท่านไคคะ เธอคนนั้นมาค่ะ" มีร่าเดินเข้ามาบอกถึงการมาของใครคนหนึ่ง ที่ผมต้องหันไปรับร่างของของเล่นชิ้นใหม่มาอุ้มทันที ผู้หญิงที่หาเรื่องมาตรวจครรภ์น้องสะใภ้ของผมบ่อยเหลือเกิน ยิ่งเข้าไตรมาสสุดท้ายแบบนี้มาทุกๆอาทิตย์เลย

"ไค!!! เราเอาขนมมาฝาก แล้วนี่ใครอะ" เสียงใสของคนที่มีรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา เดินตรงเข้ามาหาผม พร้อมกับหน้าตกใจที่ผมอุ้มผู้หญิงอีกคน แน่นอน ที่เอามาอุ้มเอง ก็เพราะกันเธอนั่นแหละ ผมไม่ชอบผู้หญิงที่ทวงถามหาสถานะทุกครั้งที่คุยนักหรอก แม้เธอจะสวย และเป็นที่รักของทุกคนก็เถอะ

"กระต่ายที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ เมื่อคืนเราคงรุนแรงกับกระต่ายน้อยไปหน่อย เลยป่วย อิงฟ้ามีอะไร"

"เด็กใหม่เหรอ...แต่นี่มันรุ่นลูกได้เลยนะไค" อิงฟ้าเสียงดังจนเด็กน้อยในใจอ้อมแขนผมต้องตื่น สีหน้าตกใจที่มองหน้าผม มันทำให้ผมเองก็ต้องมองเธอ ทำตัวให้รู้งาน เงียบปากแล้วซบกับอกของผมไปเงียบๆ

"ก็น่ารักดี อิงฟ้ามีอะไรอีกไหม เราจะพาเด็กน้อยไปนอน"

คงเพราะเรื่องของจีจี้ ทำให้ความรู้สึกที่ผมมีให้อิงฟ้า มันเปลี่ยนไป ผมไม่สามารถจะปักใจเชื่อได้เลย ว่าการตายของจีจี้เป็นการฆ่าตัวตาย ยิ่งถ้าเธอท้องลูกของผมอยู่ ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ แล้วที่โรงพยาบาลก็มีแค่อิงฟ้า ที่ไม่ชอบเธอ แต่แค่ความรู้สึกตัดสินใครไม่ได้

"พาไปนอนงั้นเหรอ น้องนอนเองก็ได้มั้ง" คำถามแบบนี้ผมต้องตอบอิงฟ้าไหมนะ

"ลุง หนูปวดหัว" เสียงเล็กๆที่ออดอ้อน ทำให้ผมต้องอุ้มเธอผ่านอิงฟ้าไปเลย จะบอกว่าเธอทำดีก็จะอวยเกินไป แถมยัยเด็กนี่ก็กำลังซบหัวร้อนๆที่อกของผมด้วย

"ไค...ไคเปลี่ยนไป ตั้งแต่เรื่องจีจี้ เราคบกันมาตั้งนาน อยู่ดีๆไคก็หลบหน้า แล้วหายไป มันหมายความว่ายังไง ไคไม่เคยทำอะไรให้ชัดเจนเลย ไคจะมีของเล่นเยอะแค่ไหน เราก็ไม่เคยว่า แต่หนีหน้าเราแบบนี้ ไคไม่คิดว่ามันไม่ยุติธรรมสำหรับเราเหรอ" เสียงที่ตะโกนตามหลัง ทำให้คนที่อยู่ในอ้อมกอดเงยหน้าขึ้นมามองผม มองหน้าผมแบบนี้หมายความว่ายังไง สายตาที่น่าหมั่นไส้นี่มันคืออะไร ผมจะโยนเธอทิ้งก็ได้นะบอกเลย

ผมยังเดินต่อไม่สนใจเสียงของอิงฟ้าอีก โดยมีสายตาของเด็กแคระที่มองผมมาตลอดทาง จะพูดอะไรก็พูด จะมามองหน้าแล้วทำคิ้วขมวดทำไม

"ลุง เงียบ...แสดงว่าจริงสินะ ลุงจะหลอกฟันหญิงแล้วทิ้งไม่ได้นะ แถมผู้หญิงคนนั้นก็สวยออก" ประโยคที่พูดออกมา โดยที่ตัวเองไม่รู้เรื่องอะไรด้วยซ้ำ กล้าตัดสินผมงั้นเหรอ ผมปล่อยคนที่อุ้มอยู่ให้ร่วงสู่พื้น

"โปรดจงจำไว้ ฉันไม่เคยคบใคร พวกผู้หญิงต่างคิดไปเองทั้งนั้น"

"โอ้ยยยย ลุง เป็นไบโพล่ารึไง เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย รู้ไหม...ว่ามันเจ็บ" คนที่นั่งกองอยู่ที่พื้นบ่นอุบ พร้อมกับมองผมอย่างคาดโทษ

"ฉันอายุมากกว่าพ่อเธอเหรอ"

"ก็เปล่า"

"คนที่นี่เรียกฉันว่าอะไร เธอก็เรียกแบบนั้น อยู่ที่นี่ ฉันให้เธอเดือนละ 1 หมื่น กว่าจะครบ 6 แสนห้า ก็ 65 เดือน ตีไป 6 ปี เธอต้องทำทุกอย่างตามที่ฉันสั่ง ไม่ว่าฉันสั่งอะไรก็ต้องทำ ห้ามขัดใจ ห้ามขัดขืน เรียกให้มาก็ต้องมา เรียกให้นอนก็ต้องนอน สั่งให้ไปไหนก็ต้องไป" ผมกดสายตามองคนที่นั่งอยู่ที่พื้น เธอยังมีอาการหน้าแดงๆจากพิษไข้อยู่เลย

"ไม่ยุติธรรมเลย 6 ปีของสัญญาทาสเลยเหรอ แค่ 5 ปี ครึ่งก็พอ"

"ทำตัวดีเมื่อไหร่ ฉันจะพิจารณาเรื่องเรียนหมอให้ หรือถ้าเธอคิดจะกลับไปเรียนต่อที่ไทย ก็รอหมด 6 ปีนี้ก่อน ฉันไม่ใช่พวกไม่ยุติธรรม ถ้าเธอไม่เล่นแง่กับฉัน วันนี้เธอเป็นไข้ ฉันจะไม่กวนเธอ ขาดเหลืออะไรบอกมีร่าหรืออาซา ส่วนเรื่องสัญญาฉันจะให้อาซาเอามาให้เซ็น แล้วอย่าพูดเรื่องอิงฟ้าขึ้นมาอีก ถ้าเธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย" ผมทิ้งลูกกระต่ายเอาไว้ตรงนั้น ก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องทำงานของตัวเอง แต่ต้องตกใจเมื่อ ร่างกายร้อนๆเกิน 37 องศา นาบเข้าที่แผ่นหลัง

"แค่ทำตัวดีๆก็พอใช่ไหม สัญญาได้ไหม ว่าจะส่งเรียนอะ ฉันทำได้ทุกอย่างเลยนะ ทำงานบ้าน ล้างห้องน้ำ ขัดรองเท้า หรืออะไรก็ได้"

งานคนใช้เลยนะนั่น ยัยนี่กำลังเข้าใจงานของตัวเองผิดไปรึเปล่า แต่ผมก็อยากจะรู้เหมือนกัน เธอจะพยายามเพื่อความฝันของตัวเอง ทำให้ฉันเห็นหน่อยยัยลูกกระต่าย ว่าเธอจะต่อสู้กับมันยังไง ถ้าความฝันของเธอมันสวยงามนัก ฉันจะช่วยบั่นทอนให้

"ไปฝึกลีลาบนเตียงมาดีกว่า แบบเมื่อคืนไม่เอา มันรู้สึกเสียดายน้ำ และเสียดายเงินด้วย" ผมแกะแขนเล็กๆของเธอออก แล้วตรงไปห้องทำงาน เพื่อเคลียร์เอกสารของตัวเองให้เสร็จ

แพรไหม Say ::

"เป็นยังไงบ้าง เจ็บหนักเลยเหรอ ไข้ขึ้นเลย น่าสงสารจริง" ผู้หญิงในชุดเมดคนที่พยายามจะปล้ำฉันเมื่อคืน เดินเข้ามาหาฉัน พร้อมกับยาแก้ไข้

"จะไม่ปล้ำฉันอีกใช่ไหมคะ" ฉันถามเพื่อความสบายใจ

"มา ฉันจะพาไปห้องของเธอนะ ขอโทษด้วยเรื่องเมื่อวาน มันเป็นคำสั่ง ฉันก็ต้องทำ ถ้าฉันทำไม่สำเร็จ ฉันก็ต้องถูกทำโทษ แถมเมื่อวานท่านโทร่ายังแทบไม่แตะฉันเลย บอกเลยโดนหนักๆ โชคดีที่ต้องมาดูแลเธอ เลยไม่ต้องถูกทำโทษ" ผู้หญิงในชุดเมดพาฉันมาที่ห้องห้องหนึ่ง ที่มีเฟอร์นิเจอร์พร้อมอยู่ ไม่เหมือนห้องคนใช้สักนิด

"พี่ชื่อมีร่าใช่ไหม ฉันชื่อแพรไหมนะคะ" ฉันแนะนำตัวเอง จะให้เรียกเธอๆ มันก็ยังไงอยู่ แถมผู้หญิงคนนี้น่าจะอายุมากกว่าฉันมากอยู่

"ท่านไคไม่ได้ตั้งชื่อให้เหรอ พวกเราที่มาอยู่ที่นี่ ท่านไคก็ตั้งชื่อให้ทั้งนั้น กฎของที่นี่มีไม่มาก สั่งให้ทำต้องทำ ไม่สั่งก็ไม่ต้องทำ ง่ายดีมะ แล้วนี้แพรไหม ต้องทำงานกี่ปี โชคดีนะที่เป็นหนี้กับท่านไค ถ้าเป็นกับคนอื่น ไม่มีทางได้วันปลดหนี้หรอก"

"6 ปี"

"โห!!!! ยาวจังเลย" พี่มีร่ามีท่าทีตกใจ ทำไมอ่า ทำงาน 6 ปี ที่ประเทศฉันมันก็ธรรมดานะ ทำไมอ่า มันมากไปเหรอ

"พี่ทำงานกี่ปีคะ" ฉันถามถึงเวลาของพี่มีร่า

"1 ปีครึ่ง นี่ทำมาแล้ว 1 ปีกับอีก 2 เดือน อีกไม่กี่เดือนก็จบละ บอกกฎการเอาตัวรอดของที่นี่ให้ ห้ามขัดใจ และอย่าทำให้เจ้านายโมโห ห้ามมีอะไรกับคนอื่น ถ้าเจ้านายไม่สั่ง" ประโยคของพี่มีร่าทำเอาฉันตกใจ

"สั่งให้ไปมีอะไรกับคนอื่นนี่นะ!!!!"

"ก็ปกติ...ก็ไม่ใช่ใครหรอก ส่วนมากก็น้องชายของท่านไคเองนั่นแหละ หรือไม่ก็ท่านวิคเตอร์ แต่กับใครมันก็ไม่แย่ทั้งนั้น อยู่ๆไปเดี๋ยวก็ชิน"

ชินนนนนน ชินกับอะไรวะ!!!! มีอะไรกับคนอื่นงั้นเหรอ ใครจะไปชินลง ฉันได้แต่ยิ้มเจื่อนๆให้คนที่ชินกับเรื่องแบบนี้ ก็อย่างว่า ต่างประเทศเค้าฟรีเซ็กซ์ แต่ประเทศที่ฉันมามันไม่ใช่ไง หรือใช่วะ ปกติพวก One night stand ก็ได้ยินบ่อยๆ เอาเถอะ ยังไงก็ไม่ใช่ฉันไง

"แล้วฉันต้องทำงานบ้านอะไรบ้างคะ ฉันทำงานได้หมดเลยนะ"

"งานบ้าน???" พี่มีร่าทำหน้างงงวยกับคำถามของฉัน

"สิ่งที่ฉันต้องทำไงคะ แบบว่าปัดกวาดเช็ดถู" จ้างฉันด้วยเงินเยอะขนาดนี้ มันก็ต้องทำงานสิ

"ถ้าแบบนั้น อย่างมากก็ทำความสะอาดห้องที่ทำเลอะมั้ง ที่นี่มีสาวใช้อยู่แล้ว มีอะไรเรียกฉันก็แล้วกัน กินยาแล้วพักผ่อนเถอะ" พี่มีร่าพูดจบก็เดินออกจากห้องไปพร้อมกับรอยยิ้ม ทิ้งไว้แค่ยาแก้ไข้กับน้ำเท่านั้น

จ้างมาทำอะไรวะ งานการก็ไม่ต้องทำ ไม่เห็นจะเข้าใจเลย ฉันกรอกยาและน้ำเข้าปาก แล้วทิ้งตัวลงกับเตียงขนาดใหญ่นุ่มๆ ปล่อยให้หนังตามันขยับไปตามความอ่อนแรงจากพิษไข้ 6 ปีเลยเหรอ นานมากๆเลยนะ เค้าบอกว่าถ้าฉันทำตัวดีๆจะส่งเรียนใช่ไหมนะ นี่ฉันกลายเป็นเด็กเสี่ยไปแล้ว น่าสมเพชจังเลย แค่ทำตัวดีๆก็พอสินะ หนังตาที่หนักอึ้งมันค่อยๆปิดลงช้าๆ

.

.

'แกต้องไป' ภาพของคนในบ้าน ที่พูดคำนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันต้องไปงั้นเหรอ ทำไมฉันถึงต้องไป

'เอากับเธอมันไม่สนุกเลยสักนิด!!! เอาไปขายต่อดีกว่า' ใบหน้าของคนเป็นเจ้านายที่ผิดหวัง

"ม้ายยยยยยย!!!!"

ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาในห้องที่มืดสนิท ฝันเหรอ เป็นฝันที่แย่มาก หัวใจที่มันเต้นรัวเพราะความฝัน มันทำให้ฉันต้องเอามือทุบมันเบาๆ มันแค่ฝันแพรไหม แต่...หิวจังเลย นี่มันกี่โมงแล้วนะ ฉันเปิดประตูออกไปจากห้องนอนของตัวเอง เพื่อหาอะไรลงท้อง ที่ตอนนี้มันว่างเปล่าจนแทบจะย่อยตัวเองแล้ว แต่เพียงแค่ฉันก้าวลงมาจากบันได เสียงของคนที่ร้องร่ำอย่างเจ็บปวดก็ดังเป็นระยะ

"ซี้ดดดดด โอ้ววววว อ่าาาา ทำไมวันนี้คึกจังเลยคะ"

แอบย่องไปหาอะไรกินเงียบๆดีกว่า ฉันพยายามจะเดินแบบหลีกเลี่ยงต้นตอของเสียง จนโดนดึงไว้ด้วยใครบางคน จนฉันต้องหันไปมอง คนที่ดึงฉันคือคนที่ลุงนั่นเรียกว่าอาซา เค้าส่ายหัวน้อย ว่าไม่ให้ไปทางนั้น ฉันเลยทำตามแต่โดยดี แล้วเดินตามเค้าออกไปอีกทาง

"ถ้าไม่อยากโดนเรียกไปร่วมวง อย่าไปให้เค้าเห็น" คำเตือนอีก 1 คำ ที่ฉันต้องจำเอาไว้ใส่ใจ

"ฉันหิวค่ะ"

"ห้องครัวอยู่ทางนี้ครับ กฎกันตายของที่นี่ คืออาหารเย็นจะกินตอน 6 โมงเย็น ซึ่งนี่ก็เลยมา 2 ชั่วโมงแล้ว ครั้งหน้าอย่าช้าแบบนี้อีกนะครับ" คนที่เดินนำหน้าฉัน พูดโดยไม่หันมามองฉันด้วยซ้ำ

"ค่ะ"

"อีกอย่างที่คุณต้องรู้ ห้ามหึง ห้ามหวง ห้ามแสดงความเป็นเจ้าของ มันจะทำให้ผู้หญิงทุกคนอยู่กันที่นี่ได้อย่างสมานฉันท์"

คุณอาซาพาฉันมาถึงห้องครัวที่ตอนนี้ว่างเปล่าไปแล้ว จะมีเพียงพวกขนมปัง แยม และของที่ไม่ต้องปรุงแต่งอะไรเยอะ

"แย่จัง"

"ไม่เป็นไรค่ะคุณอาซา ฉันจะทำเอง ของสดคงไม่ดีถ้าจะทำ เพราะมีคนทำความสะอาดครัว ถ้าเราทำรก เท่ากับไปทำลายความตั้งใจเค้าเปล่าๆ ฉันจะทำแค่แซนวิสก็พอ คุณอาซาเอาด้วยไหม" ฉันหันไปถามคนที่อุตส่าห์พาฉันมาส่ง

"คุณอาซางั้นเหรอ ผมไม่เอาครับ ผมทานข้าวเป็นเวลา"

เค้าอาจจะเกรงใจ ทำเผื่อละกันยังไงก็ต้องกิน ไหนลองหาอะไรที่ฉันพอจะใช้ได้ แต่ตู้เย็นที่นี่ทำไมใหญ่จังเลย เอานี่ก็แล้วกันปูอัด มายองเนส แฮม อ๊าาา ของเยอะดีจริงๆ ลืมไม่ได้เลย ซอสมะเขือเทศ

"แซนวิสของคุณไม่มีผักเหรอ"

"แซนวิสบ้านฉันก็จะประมาณเนี้ย จะมีคาโบนาล่า กับหมูหยองด้วยนะ เด็กๆกินอันละ 5 บาท โตมามัน 10 บาทเฉยเลย ว่าแต่ที่นี่มีแต่โฮวีทเหรอคะ มีขนมปังขาวไหม" ฉันมองหาขนมปังขาว แต่ไม่มีเลย

"โฮวีทดีออก มันเป็นคาร์โบไฮเดรตเชิงซ้อน ร่างกายจะได้รับประโยชน์มากกว่านะครับ"

โห...โฮวีทก็โฮวีท ฉันจัดการวางขนมปัง แล้วก็.....ใส่ทุกอย่างที่อยากกิน แล้วบีบซอสมะเขือเทศเยอะๆ สวรรค์ของฉันเลย ฉันชอบซอสมะเขือเทศ

"กระผมไม่คิดว่านี่คือการปรุงอาหาร มันเป็นการจับทุกอย่างมาใส่รวมกัน"

"ต้องแบบนี้แหละสุดยอด" ฉันทำอีกหลายอันเผื่อคุณอาซาด้วย แต่ดูเหมือนว่าเค้าจะไม่กล้ากินแซนวิสที่ฉันทำ ไม่รู้จักคำว่าสวรรค์ซะแล้ว ไม่เป็นไรฉันจะจัดการให้เอง เหลือไว้เสียดายของแย่

ฉันสวาปามแซนวิสเข้าปาก เพราะความหิวที่มีมันมากมายเหลือเกิน แต่พอจะหยิบชิ้นสุดท้ายมากินมันกลับหายไป จนฉันต้องมองหาแซนวิสที่หายไป

"ทั้งเหนื่อยทั้งหิวเลย นี่อะไร ไส้กรอกกับซอสเหรอ อ่าาาา เมนูเด็กอ้วน" แล้วแซนวิสของฉันก็ถูกจับยัดเข้าปาก แต่นั่นมันของฉันนะ ฉันมองหน้าคนเป็นเจ้านายหมาดๆ ที่ช่วงชิงแซนวิสของฉันไปหน้าตาเฉย

"ของฉัน"

"อยู่บ้านฉัน ก็ต้องเป็นของฉันสิ หายไข้แล้วรึไง"

"ดีขึ้นแล้วค่ะ ไข้ลดแล้ว อาจจะเพราะระบมจากแผลที่กระโดดลงมาจากรถตู้ เลยทำให้เป็นไข้ค่ะ ถ้าทำได้ ก็อยากจะได้ยาแก้ปวดกับแก้อักเสบ ถ้ามันไม่ระบมมันอาจจะหายไวขึ้น" มองหน้าฉันทำไม ฉันพูดอะไรผิด หรือแค่ขอยาก็ไม่ได้ คนเป็นเจ้านายเดินเข้ามาหาฉัน ทำให้ฉันต้องรีบหลบตาเค้า

"แรงฉันเหลือ"

"แล้วมาบอกฉันทำไมคะ"

"เธอเป็นแผลอยู่ ฉันเลยมีความกรุณา จะอาบน้ำให้ ฉันเห็นเธอใส่ชุดนี้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วมันขัดใจ จะเรียกเธอว่าอะไรดีนะ เป็นของเล่นของฉันแล้ว ฉันก็ต้องตั้งชื่อสินะ" คนเป็นเจ้านายมองฉันตั้งหัวจรดเท้า พูดอะไรผิดอีกแล้วรึไง ฉันทำตัวดีแล้วนะ

"แพรไหม ฉันชื่อแพรไหม ทำไมต้องตั้งใหม่คะ"

"ก็ฉันไม่ชอบ....เธอเหมือนกระต่าย ที่มีขนฟูๆ นุ่มนิ่ม ตอนนี้ยังคิดชื่อไม่ออก แต่เธอควรจะไปอาบน้ำได้แล้ว ฉันจะอาบให้อย่างตั้งใจเลย" คนเป็นเจ้านายแบกฉันขึ้นบ่าอีกแล้ว

ทำไมเค้าชอบอุ้มฉันจังเลยนะ เค้าลืมไปรึเปล่า ว่าฉันก็มีขานะ!!!! แล้วจะอุ้มคนอื่นหัดใส่เสื้อก่อนได้ไหม แบบนี้มันไม่อนาจารงั้นเหรออออออ