หนี้รักหมอเถื่อน

Ep.2 : ขายตัว Nc++✔️

ผมก็พูดมันออกไปแบบนั้น ผมไม่ได้อยากได้เธอสักหน่อย เธอโลกสวยเกินไป แค่อยากให้เธอรู้ ว่าสิ่งที่เธอเจอจะไม่มีวันเปลี่ยน อยากเป็นหมองั้นเหรอ น่าขันสิ้นดี มันจบตั้งแต่พ่อแม่ส่งเธอมาแล้ว เมื่อสัญญาถูกเซ็นก็ต้องใช้หนี้ ไม่งั้นก็ต้องตาย [ถ้าใครจำได้ พ่อของลี่ลี่ก็ยังต้องเอาลูกมาขัดดอก]

"ใจเด็ดดีนะครับท่านไค ตอนนี้ก็ยังไม่รับคำเลย" อาซา ลูกน้องที่ผมอยากจะหนีมันที่สุด แต่มันดันติดหนึบอยู่กับผมไม่ยอมไปไหน น่ารำคาญจริง ผมไม่ใช่พวกไปไหนต้องมีคนล้อมหน้าล้อมหลังแบบอาหลง

"ผู้หญิงกูผ่านมาเยอะ แล้วนี่ก็ไม่ครั้งแรกที่กูเคยเจอผู้หญิงที่เดือดร้อนมาให้ช่วย แต่จะให้ช่วยยังไง ตอนนี้เธอเป็นสมบัติของไอ้โรเบิร์ต อยากได้ก็ต้องซื้อมา กูจำเป็นต้องเสียเงินเพื่อช่วยลูกกระต่ายหลงทางรึไง กูไม่ใช่นักสังคมสงเคราะห์ ให้คนไปเตรียมรถ กูจะพากระต่ายน้อยไปส่งคืนเจ้าของ"

"ครับ"

ผมจะช่วยเธอมันง่ายนิดเดียว แต่เธอกำลังไม่เข้าใจโลก โลกที่เธออยู่มันไม่ได้สวยงาม แล้วไม่ได้มีใครที่พร้อมจะช่วยเธอ นอกจากเธอต้องช่วยตัวเธอเอง แล้วอีกอย่างถ้าเอาไปคืนแบบไม่มีตำหนิ คนที่คลั่งการกระชากพรหมจรรย์อย่างไอ้โรเบิร์ตไม่มีทางขายหรอก ยิ่งหน้าตาน่ารักแบบนี้ โดนปั่นราคาไปหลายล้าน z แน่ ๆ

.

ผมเดินไปหากระต่ายน้อยที่ยังใส่ชุดคลุมสีดำ ที่ผมส่งให้ตอนแรกอยู่ เพียงแค่ผมเดินเข้ามา เธอก็เงยหน้าขึ้นมามองทันที ร้องไห้งั้นเหรอ ร้องไห้ตายก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง อยากไปชุดนี้ ก็จะไปส่งชุดนี้ ผมไม่แคร์น้ำตาของเธอหรอกนะ ผมไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเธอจะรู้สึกยังไง

"ถึงเวลาจะต้องไปแล้วเหรอ ฝากส่งกระดาษแผ่นให้พ่อแม่ฉันทีได้ไหม ไม่มีใครเห็นผลสอบของฉันเลย"

"งี่เง่า เค้าขายเธอมา เธอจะไปสนใจอะไรอีก" ผมสวนเธอแทบจะทันที ทำไมโลกของเธอมันถึงได้ลาเวนเดอร์ขนาดนี้!!!! ผมไม่ชอบพวกโลกสวย

"แล้วที่ฉันทำมา ใครจะยินดี" แล้วลูกกระต่ายก็เริ่มฟูมฟาย ปาดน้ำตาไม่ยอมหยุด เอาเข้าไป ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ

"ไอ้คนที่เป็นเจ้าของเธอตอนนี้ มันคือพวกคลั่งการพรากพรหมจรรย์ ถ้าฉันช่วยเธอ ค่าตัวเธออาจจะสูงขึ้น หลายสิบเท่า ไม่ใช่เพราะเธอสวย แต่เพราะสิ่งที่ฉันเป็น มันจะทำให้ค่าตัวเธอสูงขึ้นหากฉันต้องการเธอ"

"ขี้งก"

"ขี้งก!!! งั้นเหรอ เธอรู้ไหมฉันเป็นใคร สาว ๆ ที่เข้าหาฉันนั้นพร้อมจะให้ฉันฟรีด้วยซ้ำ เธอเป็นใครฉันถึงต้องดิ้นรนช่วยคนที่ไม่คิดจะให้ใคร เอาแต่ทางรอดของตัวเอง พอไอ้โรเบิร์ตมันฟันเบื่อ มันก็จะโยนให้ลูกน้อง แล้วจบที่ขายซ่อง" ผมบีบเข้าที่แก้มป่อง ๆ ของเธอ ผมไม่ใช่คนที่ชอบทำร้ายร่างกายผู้หญิง แต่ปากของเธอควรจะหยุดพูด เธอสะบัดหน้าออกจากมือของผม โดยไม่ได้กลัวเกรงสักนิด ฉันเนี่ยเป็นคนที่เธอควรกลัวที่สุด

"แล้วกับคุณมันจะต่างกันตรงไหน" สายตาที่มองผมมันทำเอาผมประทับใจไม่น้อย แน่วแน่ เด็ดเดี่ยว และไม่ได้ถวายตัวเหมือนที่ผมเคยเจอ

"ตรงที่ฉันอาจจะส่งเธอเรียนหมอก็ได้ แล้วใช้หนี้ให้ฉันแค่ตัว ไม่ต้องนอนกับคนอีกร้อยพันไง เพราะฉันเป็นเจ้าของโรงพยาบาลที่ใหญ่ที่สุดในเกาะนี้"

"จริงเหรอ" คนที่นั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย แววตาเริ่มมีความหวังขึ้นมา

เด็กนี่มันหลอกง่ายดีจังเลย มันจะไปต่างกันได้ยังไง ยังไงเธอก็ต้องขายตัวให้ผมอยู่ดี ผมเดินออกมาจากห้อง ช้า ๆ แล้วนับ 1.....2.....3 ในใจ

"คุณ" แรงดึงน้อย ๆ ที่ชายเสื้อ มันทำให้ผมรู้ว่า เหยื่อติดเบ็ดซะแล้วสิ ผมกระตุกรอยยิ้มมุมปากน้อย ๆ ก่อนจะหันมารวบเด็กตัวเล็กขึ้นพาดบ่า แล้วเดินไปตามทางผ่านสาว ๆ หลายคน ให้เธอเข้าใจ ว่าเธอไม่ใช่คนเดียวที่มาขอให้ผมช่วย

"ท่านไคคะ คืนนี้นัดของเรา" ผู้หญิงในชุดเมดเดินมาถามผม ที่กำลังแบกกระต่ายอยู่

"เรานัดกันเหรอ แย่จัง กระต่ายน้อย แซนวิชได้ไหม" ผมแกล้งถามคนที่ผมแบกอยู่ บอกเลยมาสองผมก็ไหว อยากรู้จังเธอจะทำตัวยังไง เมื่อครั้งแรกของเธอ จะไม่ได้มีเราแค่ 2 คน

"มีของกินเหรอ!!! ฉันไม่ได้กินอะไรเลย มาตั้งแต่เมื่อวาน"

คิดไปถึงไหนของเธอ!!!! ยัยนี่มันไร้เดียงสาเกินไปละ ผมพยักหน้าให้สาวสวยในชุดเมดตามผมเข้าไปในห้องด้วย ไหน ๆ ผมก็นัดเธอแล้ว อย่าให้เสียความตั้งใจก็แล้วกัน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมจะมีเซ็กซ์พร้อมกัน 2 คนสักหน่อย แต่มันเป็นครั้งแรกสำหรับเธอ

"ท่านไคครับ โรเบิร์ตโทรมาขอของของมันคืนแล้วครับ" อาซาถือโทรศัพท์เดินเข้ามาหาผม โทรศัพท์ที่สั่นไม่ยอมหยุด

"มึงรับสายมัน บอกว่ากูไม่รู้ว่าเป็นของมัน กินไปเรียบร้อยแล้ว กินเสร็จจะพาไปส่ง" ผมเป็นคนที่ไม่ชอบยุ่งของของใครหรอกนะ แต่อะไรที่เป็นของผม ถ้าผมไม่อนุญาต ใครก็แตะไม่ได้

ผมพาเด็กน้อยเข้ามาในห้องเชือด แล้วโยนเธอลงบนเตียงอย่างไร้เยื่อใย ยอมรับก็ได้ ผมเกลียดสายตาของเธอ เกลียดความมุ่งมั่นอยากจะเป็นหมอของเธอ ผมอยากจะย่ำยีให้โลกลาเวนเดอร์ของเธอมันพังทลายลง

"ท่านไค ให้มีร่าทำอะไรให้ดีคะ อาบน้ำไหม หรือจะให้ทำอย่างอื่นก่อน" สาวสวยในชุดเมดเดินมาลูบไล้ตัวผม มันทำให้ผมคิดอะไรสนุก ๆ ได้

"จัดการยัยนั่น" ผมชี้ไปที่ลูกกระต่ายที่นั่งตัวสั่นอยู่บนเตียง

มีร่า ชื่อนี้ผมเป็นคนตั้ง มีร่าแปลว่าเงาสะท้อน เพราะเธอมีความละม้ายคล้ายคลึงกับของเล่นชิ้นโปรดที่มันพังไปแล้ว แม้หน้าตาของเธอจะคล้ายจีจี้ แต่เธอก็ไม่ใช่ เพราะเธอทำงานดีแค่บนเตียง เห็นมีร่ามันทำให้ผมคิดถึงเรื่องเก่า การมีเธออยู่ในบ้าน มันแค่ทำให้ผมไม่รู้ว่าขาดอะไรไป แม้เธอจะไม่ใช่

"ม่ายยยยย ออกไปนะ" เสียงดังที่ดึงผมออกมาจากความคิด ภาพของเด็กผู้หญิงที่ถือโคมไฟหัวเตียงเพื่อป้องกันตัว

"มันเป็นคำสั่ง อย่าดื้อเลยน้องหนู"

แต่ภาพที่ทำให้ผมต้องประหลาดใจ คือเธอเอาโคมไฟตีกับหัวเตียงจนแตก แล้วจ่อเข้าที่คอของตัวเอง สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้ทำให้มีร่าไม่กล้าที่จะเข้าไปใกล้เธอ แล้วหันมามองหน้าผมเป็นระยะ หึ...จะเล่นแบบนี้ใช่ไหม ได้ ผมจัดให้ ผมลุกขึ้นไปกระชากโคมไฟนั่นออกมาจากเธอ แล้วแบกเธอขึ้นบ่าอีกครั้ง ห้องที่มีแต่เศษโคมไฟ จะจ้ำจี้ยังไง

"มีร่า ไม่ได้เรื่อง บทลงโทษของเธอ ไปทำยังไงก็ได้ ให้ไอ้โทร่ามันกินเธอ" ก็อาหลงมันมีเมียแล้ว จะแกล้งก็คงไม่ดี ไปแกล้งไอ้โทร่าก็แล้วกัน ผมรู้อยู่แล้วไอ้โทร่ามันไม่กินหรอก ของที่ผมส่งไป โทร่าเป็นพวกกินยาก มีความเป็นเสือ จะกินเฉพาะเหยื่อที่ตัวเองล่าได้เท่านั้น [เฮียไคเคยลงโทษจีจี้ โดยให้เข้าหาโทร่าแบบนี้แล้ว ในเรื่องบอกี้การ์ดเซ่อซ่า กับคุณหนูสุดแสบ]

"เจ้าค่ะ มีร่ารับทราบแล้ว"

.

แพรไหม Say ::

ฉันโดนแบกมาอีกห้องที่อยู่ไม่ไกลกัน นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่ ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ ฉันกำลังแลกชีวิตของฉันกับอะไร ไม่มีอะไรรับประกันว่าตาลุงนี่จะส่งฉันเรียน หรือจะช่วยฉันให้พ้นจากนรก ที่ฉันทำอยู่นี่มันไม่ต่างอะไรจากขายตัว ร่างของฉันโดนโยนลงบนเตียงอีกครั้ง ความกลัวในใจก็ยิ่งเพิ่มพูน

"ฉันจะมั่นใจได้ยังไง ว่าลุงจะไม่โกหก" ฉันถามคนที่ยืนมองฉัน ด้วยสายตาเหยียดหยาม ไม่ต่างจากที่ฉันเป็นเพียงแค่ของเล่นเท่านั้น

"ไม่มี ไม่อะไรจากฉันทั้งนั้น เธอก็ไม่ต่างอะไรจากคอลเลคชั่นตุ๊กตาที่ฉันมี ฉันเป็นเจ้าของ สั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำ สั่งให้ไปตายก็ต้องตาย ฉันอุตส่าห์ใจดีกับเธอแล้ว แล้วถ้ายังคิดจะต่อด้านแบบนี้ เธอจะถูกส่งกลับไป"

"พวกลุงมันก็เหมือน ๆ กันหมด ฉันเปลี่ยนใจละ ฉันจะไม่เล่นเกมนี้แล้ว" ฉันเปลี่ยนใจแล้ว อะไรที่เขาพูดมา ฉันไม่อยากได้อีกแล้ว ฉันลุกขึ้นจากเตียง เพื่อที่จะลุกหนี แต่กลับถูกเขาตะปบเอาไว้ แขนเพียงข้างเดียวของเขาที่กดฉันอยู่ มันทำเอาฉันแทบขยับไม่ได้

"ปล๊อยยยยยยย!!!!! " ฉันพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของคนตรงหน้า

"เธออาจจะยังไม่เข้าใจ เธอมันก็แค่ลูกกระต่าย ที่ฉันจะบีบก็ตาย จะคลายก็ตาย ไม่มีสิทธิ์จะเรียกร้องใด ๆ จะโทษคนผิด ก็ผิดที่เธอ ที่บังอาจขัดใจฉัน" มือใหญ่กระชากชุดคลุมสีดำที่ฉันใส่ดังแขวกกก!!!!

แรงเขาเยอะเกินมนุษย์รึเปล่าเนี่ย ฉันพยายามดิ้นหนีเพราะความกลัว ไม่ไหว แบบนี้มันน่ากลัวเกินไปแล้ว แบบนี้มันเข้าข่ายข่มขืนเลยนะ แบบนี้ฉันต้องแจ้งตำรวจ ฉันพยายามจะตะกายหนีในช่วงที่ตาลุงนั่นถอดเสื้อผ้า แต่พอจะหนี เพียงแค่เขากดฉันเอาไว้ มันก็ทำให้ฉันขยับไม่ได้แล้ว น้ำตาหยดน้อยไหลอาบแก้มเพราะความกลัว และน้อยใจในชะตาของชีวิตตัวเอง ทำไมมีแต่ฉันที่ต้องมาเจอแบบนี้

"ต่อให้เธอไปอยู่กับใคร เธอก็จะต้องเจอความรู้สึกนี้เหมือนกัน เห็นหรือยังว่าโลกที่เธออยู่มันโหดร้าย เธอพร้อมที่จะช่วยคนอื่น ตอนนี้มีใครช่วยเธอ พ่อแม่เธอเหรอ ไม่มี โลกของเรามันไม่ได้สวยงาม" เสียงเบา ๆ ที่กระซิบอยู่ที่ข้างหู มันทำเอาฉันต้องคิดตาม

"นั่นสินะ"

"สัญญาที่พ่อแม่เธอเซ็นไปแล้ว มันคือสัญญาทาส ไม่ใช่สัญญาหนี้แบบที่เธอเข้าใจ มองโลกซะใหม่ มันไม่ใช่ว่าเธอจะใช้หนี้หมดแล้วกลับ มันไม่มีทางที่เธอจะได้กลับไป" ริมฝีปากที่พูดไปพร้อม ๆ กับพรมจูบไปทั่วคอของฉันอย่างหิวกระหาย

ไม่เคยรู้สึกว่าชีวิตของตัวเองมืดมนแบบนี้มาก่อนเลย เรี่ยวแรงมากมายที่เคยมีมันหายไปหมด หัวใจที่ปวดร้าวมันกำลังไร้เรี่ยวแรงอยากจะเต้นต่อ

"แล้วแบบนี้ฉันจะเป็นอะไร เมียน้อยเหรอ หรือแค่เด็กเสี่ย" คำถามของฉันทำให้คนที่อยู่บนตัวฉันเงยหน้าลดละจากหัวนม ขึ้นมามองหน้าฉัน

"เมียน้อย คงไม่ใช่ เพราะฉันไม่ได้มีเมีย หรือเด็กเสี่ยก็ไม่ใช่ เพราะฉันไม่ใช่พวกเสี่ยอ้วน ๆ แก่ ๆ ฉันเป็นพวกชอบของสวยงาม เธอก็จะแค่เป็นตุ๊กตาที่ฉันสะสมก็เท่านั้น เป็นของเล่นที่ฉันพึงจะมี แต่ถ้าเธอขัดใจ ฉันก็จะไม่เลี้ยงเธอไว้ แต่จำอะไรไว้อย่าง ตอนนี้เธอคือสมบัติของไอ้โรเบิร์ต ไม่ใช่ฉัน"

ไม่เห็นมีทางเลือกให้ฉันเลย ไม่เห็นมีเลย ไหนบอกคนเรามีทางเลือกเสมอไง ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ฮื่ออออออ ฮื้อออออ ฉันปล่อยโฮออกมาอย่างสุดเสียง ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย!!!! ทำไมกัน!!!!

"ร้องไห้ไปก็ไม่ได้ไร พาหมดอารมณ์ด้วย" เสียงที่พาเอาฉันสะดุ้งเฮือก ไม่ใช่เพราะเขาพูด แต่เพราะนิ้วที่สอดเข้าไปในของสงวนเหมือนกับจะบอกว่า ฉันหนีไม่รอดแล้ว แม้ฉันพยายามดิ้นหนีแต่ก็ไม่เป็นผลอีกแล้ว

"เบากว่านี้หน่อยได้ไหมลุง"

"เธอควรจะเรียกฉันเหมือนคนอื่น" นิ้วเรียวที่ถูกสอดเข้ามา มันเพิ่มจำนวน แล้วค่อย ๆ กลางตัวออก ก่อนจะกดลงเอาไว้แบบนั้น เขากำลังทำอะไร

"มันหน่วง"

"มันจะได้ไม่เจ็บ ถ้ารั้งขึ้นเนื้อเยื่อของช่องคลอดจะบาง อาจจะฉีกขาดทำให้เจ็บได้ง่าย แต่ถ้ากดลง จะมีความยืดหยุ่นได้มากกว่า แล้วแบบนี้จะขยายได้มากกว่า"

ทฤษฎีก็มา เขาบอกว่าเขาเป็นเจ้าของโรงพยาบาล จากห้องที่ฉันทำแผลเมื่อครู่ ก็ไม่ต่างจากห้องผ่าตัด เขาอาจจะเป็นหมอจริง ๆ แต่ไม่เข้าใจทำไมต้องมีของพวกนี้ไว้ในบ้าน ฉันควรจะต้องตกใจสินะ จะมาคิดตามที่เขาพูดทำไม

"คุณว่าผลการเรียนแบบฉัน สอบเข้าหมอได้ไหม"

"เป็นหมอ ไม่ใช่แค่ผลการเรียน มันอยู่ที่ใจของเธอ กับความพยายาม อะ แน่นดีจังเลย ใส่เลยนะ" กางเกงที่ค่อย ๆ ถูกถอดออก มันทำให้ฉันต้องเอามือที่ผลักเขาออกขึ้นมาปิดตา

"ฉันไม่เอาแล้ว ฉันไม่อยากทำแล้ว ไม่เอา ไม่อยากไปต่อแล้ว" ความกลัวที่คืบคลานเข้ามา มันทำให้ฉัน อยากจะหนีออกไปจากตรงนี้

"เอามือออก แล้วมองมันซะ ถือว่ากำลังเรียนกายวิภาคก็แล้วกัน นี่เค้าเรียกว่า Penis" มือของฉันถูกจับไปสัมผัสกับอะไรที่มันแข็งอยู่ แล้วบังคับให้รูดมันน้อย ก่อนที่เขาจะดึงมันออกจากมือของฉัน

เป้าหมายของ Penis เปลี่ยนไป เพราะตอนนี้มันกำลังถูอยู่ที่น้องหนูของฉันแล้ว มันค่อย ๆ ถูกดันเข้ามาช้า ๆ ความเจ็บปวดที่มากมาย มันทำให้ฉันต้องกัดฟันเอาไว้แน่น ฉันกำลังทำอะไร ทำอะไรอยู่นะ ความเจ็บที่ร่องรัก มันไม่มากมายเท่าหัวใจ เรื่องแบบนี้มันต้องทำกับคนรักไม่ใช่เหรอ แล้วนี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่ แพรไหม เธอกำลังนอนให้ใครที่ไม่รู้จัก มามีอะไรด้วยนะ เจ็บจังเลย จะอ้อนใครได้นะ เจ็บปวดขนาดนี้ อยากเดินไปบอกพ่อจัง พ่อขา แพรเจ็บจังเลย แต่บอกไปแล้วจะได้อะไรขึ้นมา พ่อเป็นคนส่งฉันมา

"นอนอย่างกับศพ ทั้งคืนฉันก็ไม่เสร็จ รีบให้มันเสร็จ ๆ ดีกว่ามะ เฮ้ออออ น่าเบื่อจริง ๆ เลยนะ สาวพรหมจรรย์เนี่ย" คนที่พูดโน้มตัวลงมากอดฉันเอาไว้ โดยที่ช่วงล่างยังขยับไม่หยุด

"ลุงจะเอาจากฉันอีก ยอมแล้วนี่ไง แค่นี้ฉันก็รู้สึกไร้ค่ามากพอแล้ว"

"ค่าของเธอไม่ได้อยู่ที่ซิง แต่มันอยู่ที่ว่า เธอจะทำให้ฉันเห็นค่าของเธอขนาดไหน ค่าของเธอฉันจะตัดสินเอง กอดฉันสิ" คำพูดเบา ๆ ที่ฉันไม่อาจจะเข้าใจ แต่มันก็ทำให้ฉันทำตามแต่โดยดี

แค่ทำตามที่เค้าบอก ก็คงพอแล้วมั้ง ตอนนี้ฉันขายวิญญาณให้ปีศาจตรงหน้าไปแล้วหนิ ทำไมคนถึงชอบเซ็กซ์กันนะ ไม่เห็นมันจะสนุก หรือมีความสุขเลยสักนิด รอยรักสีแดง โดนเขาทำจนทั่วตัวเลย

"อื้มมมมม ซี้ดดดดด แน่นดีจังเลย มองฉันหน่อยเด็กน้อย" แววตาดุ ๆ จ้องมาที่ตาของฉัน ความคมเข้มของใบหน้า รับกับจมูกที่สันเป็นคม ที่จริงตาลุงนี่หล่อจังเลย ไม่น่านิสัยแย่เลย เสียดายหน้าตา นี่สินะที่เขาบอกว่า อย่าตัดสินหนังสือที่หน้าปก

"อื้อออออ" อะไรที่มันยังขยับไม่หยุด แล้วมันไปโดนข้างในจนฉันต้องกอดเขาไว้แน่นขึ้นอีก ความรู้แบบนี้มันคืออะไร ความรู้สึกที่จะเรียกว่าความสุขก็ไม่ใช่ ทุกข์ก็ไม่เชิง ไอ้เจ้า Penis มันเข้าออกแบบนี้กี่ร้อยครั้งแล้วนะ มันรุนแรงขึ้นจนฉันรู้สึกเจ็บไปหมด

"อ่าาาาาา ซี้ดดดดดดด" เพียงไม่นาน เขาก็ดึงไอ้เจ้า Penis ออกมา แล้วพ้นน้ำขาว ๆ เต็มตัวฉันไปหมด

มันจบลงแล้วเหรอ ดีใจจัง เหมือนนรกในใจมันได้จบลงแล้ว แล้วต่อไปต้องทำยังไงต่อ

"ไม่สนุกเลย เสร็จก็ไม่สุด เฮ้ออออ แล้วแบบนี้ฉันจะมีเธอเอาไว้ทำไม" คนที่เพิ่งจะเสร็จพูดขึ้นมาได้หน้าตาเฉย ว่าไม่สนุก

"แล้วต้องแบบไหนมันถึงสนุก ฉันทุกข์ในใจจะตายแล้ว คุณกลับคิดถึงแต่ความสุขของตัวเอง" ฉันตวาดกลับใส่คนที่กล้าพูดแบบนี้ใส่ฉันได้ยังไง

"ความสุขของเธอมีค่าเท่าไหร่"

"คุณจะใช้เงินซื้อใครไม่ได้นะ"

"แต่ที่เธอทำ ไม่ใช่ขายตัวให้ฉันเหรอ ฉันไม่เคยคิดว่าเธอขายตัว แต่ถ้าเธอจะคิดอะไรแบบนั้นก็เชิญ ฉันแค่จะบอกว่า ความคิดเธอมันโลกสวย ฉันแค่สร้างตำหนิ เพื่อลดความต้องการของคนทั้งสองฝ่าย แต่เธอจะคิดว่าหลอกฟันเธอก็ไม่แปลก ฉันไม่เคยช่วยใครฟรี ๆ ทำตัวน่ารัก ๆ ให้ฉันอยากเลี้ยงเธอไว้ดีกว่า กระต่ายน้อย ฉันจะให้เวลาเธอคิดจนถึงเช้า"

.

เช้าวันต่อมา.......

@คฤหาสน์ของโรเบิร์ต

"ผมเอาเด็กมาคืน เฮ้ออออ...ไม่ได้เรื่องเลย นอนแข็งเป็นท่อนไม้" ไคมาส่งแพรไหมคืนให้คนเป็นเจ้าของที่แท้จริง แม้โรเบิร์ตจะไม่พอใจนัก ที่ของเล่นใหม่มีตำหนิ แต่ก็ไม่อยากจะมีเรื่องกับคนตระกูลไป๋

"ผมเสียใจจริง ๆ ที่เด็กของผมนั้นไม่อาจจะทำให้ท่านไคมีความสุขได้ ผมจะพาท่านไคไปเลือกคนใหม่ เพื่อเป็นการไถ่โทษ ส่วนนังนี่ ผมจะไปส่งขาย เป็นการลงโทษดีไหมครับ" โรเบิร์ตกัดฟันพูด แต่ก็ยังฉีกยิ้มให้ไคอย่างเป็นมิตร ก่อนจะรับหญิงสาวในชุดคลุมสีดำเอาไว้แนบกาย รอยแดงมากมายบนร่างกายนอกร่มผ้าของแพรไหม ทำให้โรเบิร์ตยิ่งโกรธ

"ขอโทษที ผมรุนแรงไปหน่อย"

"การทำตำหนิบนของของคนอื่น แบบนี้ไม่ให้เกียรติเกินไปรึเปล่า แบบนี้กะไม่ให้เจ้าของต้องกินต่อเลยใช่ไหม ท่านไคก็รู้ว่าเธอติดสัญญากับผมอยู่ แล้วแบบนี้มันไม่เกินไปหรือครับ พ่อแม่เธอก็ติดหนี้ผมไม่น้อย" โรเบิร์ตพยายามพูดให้ไคชดใช้ค่าเสียหาย เพราะเขานั้นอยากได้เงินมากกว่าตัวของที่มีตำหนิอยู่แล้ว

"ของที่คนอื่นทำตก ผมเก็บได้ ผมก็ส่งคืนให้เจ้าของแล้วไง" แต่คำตอบของไค ทำให้เจ้าของบ้านเกิดอาการหัวเสีย แต่ก็สะกดอารมณ์โกรธเอาไว้

"เอานังนี่ไปรวมไว้กับคนที่จะต้องส่งไปขาย" ร่างของแพรไปถูกโยนลงไปกับพื้น ไม่ต่างจากสิ่งของที่โดนเจ้าของไม่เอา

.

================

ตอนแรกเขียนเอาไว้แรงกว่านี้มากเลย

แต่ก็ลบเขียนใหม่ บอกเลยว่านี่ซอร์ฟลงเยอะมากแล้ว

พอดี...ได้รับประสบการณ์จากคนรอบข้าง

แล้วคิดว่าน่าสงสารเลยขอเค้าเอาส่วนนี้มาดัดแปลง

เรื่องจริงมันแย่กว่านี้มากค่ะ