กรงทองของท่านดยุค

การตัดสินใจที่ยากลำบากของท่านดยุค

เมื่อวิเวียนเดินเข้ามาในห้องทำงานตามคำสั่งของท่านดยุค เสียงเคาะประตูเบา ๆ ดึงเอ็ดเวิร์ดกลับมาสู่ความเป็นจริง ยามเธอเปิดประตูเข้ามา เขายังคงยืนหันหลังมองออกไปนอกหน้าต่าง หัวใจของเขายังเต้นระรัวจากภาพที่เพิ่งเห็นเมื่อครู่

“ก๊อกๆ… สวัสดีค่ะ เอ็ดเวิร์ด” น้ำเสียงของเธออ่อนหวานและสุภาพ

เขาหันกลับมาเผชิญหน้าเธอ สายตาของเขาแทบหยุดนิ่งเมื่อเห็นเธอใกล้ขึ้น ทุกสิ่งที่เขาเคยคิดถึงเธอถูกลบล้างไปในทันที เธอช่างงดงามเกินกว่าคำบรรยาย ชุดกระโปรงระบายที่เธอสวมใส่ส่งเสริมความอ่อนหวานและสง่างาม ใบหน้าของเธอช่างไร้ที่ติ ราวกับนางฟ้าที่ปรากฏตรงหน้า

เธอไม่ใช่เด็กหญิงที่เขาเคยรู้จักอีกต่อไปแล้ว แต่เป็นหญิงสาวเต็มตัวที่เปี่ยมด้วยเสน่ห์ทุกกระเบียดนิ้ว หัวใจของเขาเต้นถี่รัวจนแทบจะหลุดจากอก แต่เขาพยายามข่มความรู้สึกเหล่านั้นไว้ พลางปรับสีหน้าให้เรียบนิ่งและเย็นชา

“วิเวียน” เขาเอ่ยชื่อเธอด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่แฝงความรู้สึกที่เขาพยายามเก็บซ่อน “กลับมาที่นี่… หวังว่าเธอจะยังจำได้ว่าตัวเองควรปฏิบัติตัวยังไง”

คำพูดของเขาช่างเย็นชา และสายตาของเขาดูแข็งกระด้าง แม้แต่ตัวเขาเองยังรู้ว่ามันเป็นเพียงกำแพงที่สร้างขึ้นเพื่อปกป้องความรู้สึกที่เขาไม่อยากยอมรับ วิเวียนสูดลมหายใจลึก หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกจากอก ขณะที่เธอเดินเข้ามาในห้องทำงาน ร่างของเธอสั่นเล็กน้อยอย่างห้ามไม่ได้ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ภาพของเอ็ดเวิร์ดที่ยืนอยู่ตรงนั้นราวกับภาพฝันที่ทั้งดึงดูดและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน

เธอยังจำได้ดีทุกความเจ็บปวดจากสายตาที่เย็นชาของเขา ความพยายามในวัยเด็กที่ถูกปฏิเสธ ความรักที่เธอเฝ้าถนอมกลับกลายเป็นเหมือนมีดที่กรีดลึกในใจ แต่มายามนี้ เมื่อได้พบเขาอีกครั้งหลังจากสิบกว่าปี เอ็ดเวิร์ดยิ่งดูสมบูรณ์แบบและเต็มไปด้วยเสน่ห์ของชายที่เติบโตเต็มวัย ร่างสูงใหญ่และดวงตาคมคายทำให้เธอหวั่นไหวอย่างไม่อาจควบคุมได้

แต่เมื่อเธอสบตาเขา ความรู้สึกเหมือนถูกฉุดให้จมดิ่งลงไปในน้ำแข็งเย็นเยียบที่แผ่ซ่านออกมาจากสายตาของเขา เขาจ้องมองเธอด้วยความแข็งกระด้างที่ทำให้เธอสะท้านไปทั้งร่าง ราวกับว่าเธอไม่ใช่คนที่เขาเคยรู้จัก หรือแม้แต่เคยมีตัวตนในชีวิตของเขา

“เอ…เอ็ดเวิร์ด” เธอเรียกชื่อเขาด้วยเสียงที่แทบจะขาดหาย หัวใจเต้นระรัวจนแทบกลบเสียงในห้อง “ไม่คิดเลย…ว่าเราจะได้พบกันอีก…แบบนี้”

คำพูดของเธอสั่นไหว เธอพยายามซ่อนความรู้สึกหวาดกลัวและความตื่นเต้นไว้ในใจ แต่ไม่อาจปิดบังได้ สายตาที่เธอมองเขานั้นเต็มไปด้วยทั้งความหวังและความกลัว ความรู้สึกทุกอย่างพลุ่งพล่านขึ้นมาในวินาทีเดียว

“นั่งสิ” เอ็ดเวิร์ดเอ่ยสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา สายตาไม่ละจากเธอแม้แต่น้อย ราวกับต้องการอ่านทุกความรู้สึกที่เธอเก็บซ่อนอยู่

วิเวียนสะดุ้งเล็กน้อยกับน้ำเสียงนั้น แต่เธอก็พยักหน้าเบา ๆ และนั่งลงบนเก้าอี้อย่างเชื่อฟัง คนรับใช้เข้ามาพร้อมถาดสีเงิน ชุดชายามบ่ายถูกจัดวางอย่างประณีตพร้อมด้วยถ้วยชาเอิร์ลเกรย์ที่เธอชอบ

“เอิร์ลเกรย์ที่คุณวิเวียนชอบค่ะ” คนรับใช้กล่าวอย่างนอบน้อม ก่อนจะก้าวถอยออกไปทิ้งให้ทั้งสองคนอยู่ตามลำพัง

กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของชาเอิร์ลเกรย์ลอยขึ้นมาจากถ้วย แต่กลับไม่อาจช่วยผ่อนคลายความตึงเครียดในห้องได้เลย เอ็ดเวิร์ดยังคงจ้องมองเธอด้วยแววตาที่คมกริบราวกับจะเจาะลึกเข้าไปในจิตใจของเธอ เขานั่งลงตรงข้าม ดวงตายังไม่ละจากเธอ

“เธอก็ยังคงชอบชาเอิร์ลเกรย์สินะ” เขาพูดเบา ๆ น้ำเสียงนั้นฟังดูเฉยชา แต่แฝงด้วยความท้าทายบางอย่าง ราวกับว่าเขาไม่ได้สนใจความชอบของเธอจริง ๆ

วิเวียนยกถ้วยชาขึ้นมาถือไว้ เธอพยายามเก็บซ่อนความรู้สึกตื่นเต้นและหวั่นไหวไม่ให้ปรากฏออกมาในสีหน้า มือของเธอสั่นเล็กน้อยขณะจิบชาที่เคยทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย แต่ในวันนี้ รสชาติที่คุ้นเคยกลับไม่อาจทำให้เธอสงบได้

เธอรู้สึกได้ถึงสายตาของเอ็ดเวิร์ดที่จ้องมองมาอย่างเยือกเย็นและไม่ละไปไหน ทำให้บรรยากาศที่ควรจะอบอุ่นกลับกลายเป็นความตึงเครียดที่อึดอัดในใจ

เอ็ดเวิร์ดจ้องมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาฉายแววลังเลและขัดแย้ง เขารู้ดีว่าคำสั่งเสียของพ่อเรียกร้องให้เขาจัดการหาคู่ที่เหมาะสมให้วิเวียน แต่ลึก ๆ ในใจ ความคิดที่อยากจะเก็บเธอไว้กับตัวเองกลับทวีความรุนแรงขึ้นทุกที ทว่า ทิฐิที่สั่งสมมาแสนนานยังรั้งเขาไว้

เขาตัดสินใจข่มความรู้สึกนั้นและปล่อยถ้อยคำออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา แม้จะรู้สึกแปลก ๆ ในอก “เดี๋ยวฉันจะจัดงานดูตัวให้...ตามที่พ่อสั่งไว้”

คำพูดนั้นหลุดออกมาอย่างไม่ตั้งใจ แต่ทันทีที่สิ้นเสียง เขารู้สึกได้ถึงความเงียบอันแสนหนักอึ้งที่เข้ามาปกคลุม วิเวียนชะงัก ดวงตาของเธอแสดงแววความผิดหวังที่พยายามเก็บซ่อนไว้ แม้เพียงเสี้ยววินาที แต่เขาก็สังเกตเห็น

เธอก้มลงมองถ้วยชาในมือ ราวกับพยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกที่เกิดขึ้นภายใน “เข้าใจแล้วค่ะ ถ้านั่นคือสิ่งที่คุณเห็นว่าดีที่สุด” เธอเอ่ยเสียงเบา แต่แฝงด้วยความเศร้าที่เธอพยายามซ่อน

เอ็ดเวิร์ดหรี่ตาลงเล็กน้อย รู้สึกถึงแรงดึงดูดแปลก ๆ ที่ทำให้เขาอยากจะถอนคำพูดนั้น แต่ทิฐิและความแค้นที่เขาเก็บซ่อนไว้ทำให้เขายังรักษาท่าทีเย็นชาไว้ แม้ว่าในใจลึก ๆ เขาจะรู้สึกเหมือนคำพูดนั้นเป็นมีดที่เขาแทงลงในใจของตัวเอง

“แค่นี้ใช่ไหมคะที่คุณเรียกมา” วิเวียนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา ใบหน้าที่งดงามแฝงด้วยความบึ้งตึง แต่กลับเพิ่มเสน่ห์น่าหลงใหลให้กับเธอมากยิ่งขึ้น เธอค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน ท่าทางที่สง่างามและเด็ดเดี่ยว ราวกับจะประกาศให้เขารู้ว่าเธอไม่ใช่เด็กสาวที่อ่อนแออีกต่อไป

เอ็ดเวิร์ดจ้องมองเธออย่างพูดไม่ออก ความโกรธที่แฝงอยู่ในแววตาของเธอทำให้เขาเหมือนถูกสะกดไว้ ราวกับโดนท้าทายจากหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า ดวงตาเขาตวัดมองไปยังเธออย่างเงียบ ๆ แต่ในใจกลับปั่นป่วน คำพูดที่เขาเพิ่งหลุดปากไปเริ่มทำให้เขารู้สึกเสียใจอย่างไม่คาดคิด

วิเวียนก้าวถอยหลังด้วยท่าทีสง่างาม เธอรักษาความนิ่งและสงบไว้แม้ในใจจะบอบช้ำและสับสน ความรู้สึกที่เขาเคยเห็นเธอเป็นเพียงเด็กไร้ค่าเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกที่ลึกซึ้งขึ้นเรื่อย ๆ แต่เขาก็ยังข่มใจไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองแสดงออก

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัว” เธอกล่าวเสียงเรียบ ดวงตาแข็งกร้าวเล็กน้อยก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป ทิ้งเขาไว้กับความรู้สึกที่ยากจะเข้าใจ