กรงทองของท่านดยุค

การกลับมาของท่านดยุค

แสงอาทิตย์ยามเย็นทอประกายสีทองอาบคฤหาสน์หรูหราในชนบทอังกฤษ เอ็ดเวิร์ด ดยุคแห่งแอชฟอร์ด หยุดนิ่งอยู่หน้าประตูบ้าน สายตาที่แข็งกร้าวบ่งบอกถึงความทุกข์ทรมานที่เขาแบกรับมาอย่างยาวนาน การกลับมาที่คฤหาสน์นี้ไม่ใช่เพราะเขาต้องการ แต่เพราะภาระและความแค้นที่สุมอยู่ในใจ

คฤหาสน์ที่เขาเคยเรียกว่าบ้าน กลับกลายเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยเงาแห่งอดีต คฤหาสน์นี้เป็นเสมือนกรงขังที่กักขังเขาไว้กับความเกลียดชัง ความทรงจำที่เต็มไปด้วยบาดแผลจากพ่อ ผู้ที่ไม่เคยรักหรือเข้าใจเขาอย่างแท้จริง ห้องทำงานของลอร์ดวิลเลียม พ่อของเขา ยังคงตั้งอยู่กลางบ้าน เสมือนเป็นศูนย์กลางของบรรดาอดีตอันเจ็บปวด โต๊ะไม้โอ๊คที่ท่านลอร์ดเคยใช้นั่งเขียนพินัยกรรม สายตาของเอ็ดเวิร์ดจ้องมองโต๊ะนั้นด้วยความแค้นเคือง และราวกับโต๊ะนั้นเองเป็นสัญลักษณ์แห่งความเย็นชาที่พ่อมอบให้เขา

และในห้วงความทรงจำที่เขาเกลียดที่สุด คนที่กลับมาในความคิดของเขาก็คือ วิเวียน เด็กสาวที่เขาเกลียดเข้ากระดูกดำ เธอไม่ใช่เพียงแค่เด็กหญิงผอมบาง หน้าตาธรรมดาที่พ่อรับมาเลี้ยง เธอคือตัวแทนแห่งความรักที่เขาไม่เคยได้รับ การเอาใจใส่ของพ่อที่มอบให้เธออย่างทะนุถนอม ราวกับเธอเป็นดวงใจของเขา เอ็ดเวิร์ดรู้สึกถูกหักหลัง ถูกกรีดลึกไปในใจเมื่อเห็นพ่อมอบความรักและความใส่ใจที่เขาเฝ้ารอคอยมาทั้งชีวิตให้กับเธอ

พ่อเคยเข้มงวดกับเขา บังคับและลงโทษเขาด้วยความเย็นชา ทุกครั้งที่เอ็ดเวิร์ดถูกทำโทษ เขาถูกขังอยู่ในโรงนาอันมืดมิด ส่วนวิเวียนกลับได้รับการดูแลอย่างถนุถนอม ราวกับเธอเป็นเจ้าหญิง การได้เห็นภาพนั้นบาดใจเขาอย่างเจ็บปวดจนกลายเป็นความเกลียดที่ฝังลึกลงในทุกส่วนของเขา

แต่เมื่อเห็นเธออีกครั้งในวันนี้ หญิงสาวที่เขาเคยเกลียดไม่ได้เหมือนเด็กหญิงที่เขาจำได้ เธอกลายเป็นหญิงสาวงามสง่าและมีเสน่ห์ที่สะท้อนความอ่อนโยนในดวงตา ความขัดแย้งในใจของเขายิ่งทวีความรุนแรง ความเกลียดชังที่เคยยึดมั่นกลับแปรเปลี่ยนเป็นความปรารถนาอันบ้าคลั่ง หัวใจของเขาถูกแทรกซึมด้วยความต้องการที่จะทำลายเธอ แต่ในขณะเดียวกัน เขากลับต้องการครอบครองเธอ

บรรยากาศในคฤหาสน์เงียบสงัด แต่เต็มไปด้วยความตึงเครียด พินัยกรรมของพ่อได้ทิ้งภาระไว้บนบ่าของเขา เขาต้องเลือกว่าจะผลักไสเธอออกไปด้วยการหาคู่ครอง หรือจะทำลายเธอด้วยความรักที่แฝงไว้ด้วยความแค้น การตัดสินใจนี้ไม่ใช่เพียงแค่เรื่องของวิเวียน แต่คือการเผชิญหน้ากับความเกลียดชังและความปรารถนาที่เขาเก็บซ่อนมาตลอดชีวิต

เอ็ดเวิร์ดยืนมองออกไปนอกหน้าต่างห้องทำงานของลอร์ดวิลเลียม แอชฟอร์ด ดวงตาของเขาจับจ้องไปยังหญิงสาวที่เดินทอดน่องอยู่กลางสนามหญ้า ร่างของเธอดูสง่างามและเต็มไปด้วยเสน่ห์ของหญิงสาวที่โตเต็มวัย รูปร่างอวบอัดได้สัดส่วนราวกับงานศิลป์ที่ถูกสร้างขึ้นมาอย่างประณีต ความงามของเธอเหนือกว่าผู้ใดที่เขาเคยพบ ทุกท่วงท่าการเคลื่อนไหวช่างมีเสน่ห์ เย้ายวน แต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน

หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว ขณะที่ดวงตาของเขายังคงจ้องมองเธออย่างไม่อาจละสายตา ราวกับเธอเป็นภาพฝันที่เขาไม่เคยได้เห็นในชีวิตจริง สีผมของเธอส่องประกายเมื่อถูกแดดอ่อน ๆ ส่องต้อง ส่งให้เธอดูงดงามเหนือธรรมดา จนเขาอดสงสัยไม่ได้ว่าเธอเป็นใคร

ในขณะที่เขากำลังตกอยู่ในภวังค์นั้น เสียงคนรับใช้เอ่ยขึ้นเบา ๆ จากด้านหลัง "นั่นคุณวิเวียนครับ ท่านดยุค"

คำพูดนั้นดึงเขากลับมาจากภวังค์ เอ็ดเวิร์ดนิ่งค้าง ดวงตาเบิกกว้างเมื่อเขารับรู้ได้ว่า หญิงสาวที่เขากำลังจ้องมองอยู่นั้นคือ วิเวียน เด็กหญิงที่เคยผอมบางและหน้าตาธรรมดา เด็กผู้หญิงที่เขาเคยดูแคลนและเกลียดชัง

“วิเวียน...” เขาพึมพำชื่อของเธออย่างไม่อยากเชื่อ ภาพความทรงจำในอดีตซ้อนทับกับภาพตรงหน้า เขาจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นเธอ เธอยังเป็นเด็กที่ไม่มีอะไรโดดเด่น ไม่มีความงามแบบนี้ แต่ตอนนี้เธอกลับกลายเป็นหญิงสาวที่งดงามจนเขาแทบไม่อาจละสายตา ความรู้สึกบางอย่างปะทุขึ้นในอกของเขา ทั้งความสับสน ความปรารถนา และความเกลียดชังที่เขาไม่อาจควบคุมได้