ตอนที่ 3
1163 คำ
คุณหมอสาวยิ้มกับชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ที่พาคนไข้มาและเมื่อเห็นว่าการรักษานั้นเสร็จสิ้นลดาจึงขยับตัวลุกขึ้นแต่ก่อนจะเดินพ้นจากประตูก็ไม่ลืมหันกลับไปยังคุณหมอแสนสวยที่นั่งยิ้มให้ด้วยท่าทีเป็นมิตร
“สปาซีบ้า (ขอบคุณค่ะ)” หญิงสาวก้าวออกมาหน้าประตูห้องทำแผลก่อนมองเห็นความโล่งใจฉายชัดบนใบหน้าของคนที่ก้าวตามออกมายืนเคียงข้างร่างระหง ลดาหันไปรอบ ๆ และถามเขาถึงแม่นมที่ติดตามมาด้วย
“ป้ายูลี่ล่ะคะ?”
“คุณป้าของคุณนั่งรออยู่ด้านนอก ผมให้หมอตรวจอาการของป้าคุณด้วยว่ามีการกระทบกระเทือนตรงไหนหรือเปล่า ตอนนี้คนที่ต้องระวังตัวเองก็คือคุณเพราะแขนยังบวมอยู่เลย”
คนพูดก้มลงดูแขนของหญิงสาวและมิอาจห้ามสายตาคู่นั้นไม่ให้มองใบหน้างดงามของสาวเอเชียร่างเล็กตรงหน้าได้ เขาคิดว่าเธออาจมีเชื้อสายชาวยุโรปบ้างเป็นแน่ ทั้งสีผมกับสีของดวงตาซึ่งมีประกายสีน้ำตาลอ่อนเหลือบทองทว่าสุกสว่างผิดแต่ว่าเธอตัวเล็กและผิวขาวราวหยวกนั่นเนียนละเอียดผิดกับผู้หญิงรัสเซียซึ่งดูอย่างไรก็ไม่นุ่มนวลเช่นนี้ ชายหนุ่มบอกตัวเองก็แค่รู้สึกว่าเธอน่ารักใช่แต่จะมีความสวยงามฉาบฉายภายนอกเท่านั้น เจ้าของนัยน์ตาสีเหล็กกล้าระบายลมหายใจเป็นกระไอหนาวก่อนรีบดึงสติกลับมาและล้วงมือทั้งสองไว้ในกระเป๋ากางเกง
“ไม่ตองห่วงนะครับ ค่ารักษาพยาบาลผมจัดการให้เรียบร้อยแล้ว หลังจากนี้ก็คงเป็นเรื่องของการดูแลรักษาตัวเองไม่ให้กระทบกระเทือนมากกว่าเดิมเท่านั้น”
“ดิฉันเลยพลอยทำให้คุณต้องมาเสียเวลาอยู่ที่นี่ ขอบคุณมากนะคะ คุณ...”
“คุณโรดิออน!”
เสียงอีกเสียงที่แทรกเข้ามาหว่างกลางคนทั้งสองทำให้ทั้งชายหนุ่มหญิงสาวที่กำลังสบดวงตาของกันและกันหลุดจากภวังค์ในบัดดล หากแต่คนที่เหมือนตัวเองถูกกระชากกลับมาอย่างแรงคือลดาที่สองหูของเธอได้ยินชื่อของคนตรงหน้าชัดเจน
“เป็นยังไงบ้างครับ คุณโรดิออน?” ชายวัยกลางคนรูปร่างสูงโปร่งกับใบหน้าเรียวยาวและเรือนผมสีน้ำตาลเข้มบาง ๆ บนศีรษะในชุดหนังพอดีตัวก้าวเข้ามาหยุดอยู่ใกล้ ๆ ด้วยสีหน้าบอกความตื่นตกใจไม่น้อย
“ผมคิดว่าคุณออกมากับราฟาอิล พอคุณโทรไปบอกผมก็รีบมาที่นี่ทันที ทีหลังอย่าไปไหนมาไหนคนเดียวเลยครับ คุณน่ะขับรถอย่างกะพายุ หิมะตกหนักแบบนี้ก็ยิ่งอันตราย”
“อย่าตื่นตูมน่า วลาดิมีร์ แล้วที่บอกให้คุณจัดคนมาพาคุณผู้หญิงคนนี้กลับที่พักน่ะ เรียบร้อยหรือยัง?”
“ราฟาอิลรออยู่ข้างนอกครับ ร็อด” ชายซึ่งถูกเรียกว่า วลาดิมีร์ หันมามองหญิงสาวร่างเล็กทว่าก็มิได้แสดงสีหน้าบ่งบอกสิ่งใดนอกจากความเปล่าว่างในสายตาคู่นั้น หากแต่ก็กล่าวกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงฉันมิตร
“เชิญทางนี้ครับคุณผู้หญิง เดี๋ยวผมจะให้คนสนิทของคุณโรดิออนไปส่งที่พัก” วลาดิมีร์เดินนำหน้าไปทิ้งไว้แต่หนุ่มสาวซึ่งต่างก็ยิ้มให้กันในบรรยากาศหนาวเหน็บอวลไออยู่รอบ ๆ
“ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรนะคะ...เอ้อ...เผื่อเจอกันวันหลัง...ฉันจะได้ทักทายคุณบ้างไงคะ”
“โรดิออนครับ...โรดิออน แม็กซิมานอฟ เรียกผมว่า ร็อด ก็ได้ แล้ว...เอ้อ...คุณล่ะครับ ชื่ออะไร?”
เมื่อถูกถามชื่อกลับมาหญิงสาวก็เงียบไปเพียงชั่วครู่ก่อนตอบ “ลดา ค่ะ...ฉันชื่อ ลดา”
“ครับ คุณลดา ไปกันเถอะครับ ราฟาอิลคนของผมรอคุณอยู่”
เจ้าของนัยน์ตาสีเหล็กกล้ายังนิ่งมองหญิงสาวชั่วอึดใจราวกับยังเสียดายไม่อยากให้ปัจจุบันขณะผันผ่านก่อนตัดสินใจเดินนำออกไปโดยไม่เห็นรอยยิ้มที่แปรเปลี่ยนเป็นราบเรียบโดยฉับพลันบนใบหน้างดงามของร่างอรชร
เขาเองหรือคือ โรดิออน...ผู้ชายที่บิดาขอร้องให้เธอแต่งงานและกำชับเรื่องจดทะเบียนสมรส ใช่แต่รูปร่างใหญ่โตบึกบึนและใบหน้าคมเข้มดึงดูดใจตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นเท่านั้น ท่าทีอันทรงเสน่ห์และพลังล้นเหลือที่ครอบงำยามอยู่ชิดใกล้ก็ช่างอันตรายต่อหัวใจซึ่งอยากปฏิเสธเขาแต่แรก หากทว่าชายผู้นี้มีบางแง่มุมที่อาจลึกล้ำสำหรับเธอ ลดายังไม่รู้ว่าต้องเจออะไรอีกบ้างนอกเหนือจากท่าทางแสดงความอาทรนั่น หญิงสาวยังคงยืนอยู่ที่ตรงนั้นขณะพึมพำกับตัวเองเบา ๆ
“โรดิออน...สปาซีบ้า”
“ร็อด...คุณอย่ามัวนึกถึงเรื่องอื่นจนลืมเรื่องสำคัญของตัวเองเสียล่ะครับ”
วลาดิมีร์เอ่ยกับร่างสูงใหญ่ซึ่งอยู่หลังพวงมาลัยบังคับรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูให้เคลื่อนไปอย่างเชื่องช้าบนถนนทับถมด้วยหิมะและการจราจรคับคั่ง ชายวัยกลางคนไม่มีเวลาสนใจกับสิ่งรอบข้างนอกจากพลิกเอกสารปึกใหญ่ในมือเพื่อตรวจสอบความเรียบร้อยให้เจ้านายหนุ่มซึ่งเขาเป็นผู้รับผิดชอบดูแลผลประกอบการของ แม็กซิมัส คอร์ปอเรชั่น รวมไปถึงการตกลงซื้อขายเพชรดิบมูลค่ามหาศาลจาก เซียร่า เหมืองยักษ์ใหญ่ในไซบีเรียเหนือจากอีกหลายเหมืองที่แม็กซิมัสดำเนินกิจการตั้งแต่รุ่นของ คีริล บิดาของโรดิออน
“เรื่องอะไร?”
“เรื่องแต่งงานของคุณกับลูกสาวของท่านยูเชนคอฟหลังเสร็จสิ้นงานศพคุณพ่อของคุณไงล่ะครับ วันนี้ผมได้รับโทรศัพท์จากเมืองไทย ท่านยูเชนคอฟบอกว่าลูกสาวของท่านเดินทางมาถึงมอสโกแล้ว เธอชื่อ อิเล็คตร้า ครับ”
“ไม่เห็นสำคัญสำหรับผม!” โรดิออนเสียงแข็งและมีอาการกระตุกจากการเข้าเกียร์หนัก ๆ ขณะบังคับให้รถเคลื่อนไปข้างหน้า มันเป็นเรื่องรบกวนจิตใจทุกครั้งที่พูดถึงการแต่งงานกับหญิงแปลกหน้า เขาอยากปฏิเสธหากก็ทำได้ยากเย็นเมื่อมันเป็นคำร้องขอของคนใกล้สิ้นใจ
“ผมรู้ วลาดิมีร์ ว่าก่อนจากไปพ่อพูดอะไรกับผมบ้าง พ่อพูดแค่อย่างเดียวเท่านั้นว่าให้ผมแต่งงานกับลูกสาวหุ้นส่วนคนสำคัญที่เมืองไทย ผมจำลุงยูเชนคอฟได้รางเลือน แต่มันจะสำคัญอะไรที่ต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น บางทีผมก็รู้สึกว่ามันงี่เง่ามากเพราะนึกว่าเรื่องแบบนี้หมดไปแล้วตั้งแต่ยุคไดโนเสาร์ คลุมถุงชน! อยากรู้นักว่าผู้หญิงคนนั้นจะทนได้นานสักแค่ไหนถ้ารู้ว่าต้องอยู่กับคนที่ไม่รู้จักคำว่ารักแม้แต่นิดเดียว!”
- ผู้เขียน
