ยามนั้น ตงเยี่ยหรงแกล้งหลับตา กระนั้นก็ได้ยินเสียงของหญิงสาวที่แสดงความห่วงใยเต็มที่ “เทียนเกอ อดข้าวมากี่วันแล้ว เมื่อท่านป่วยไข้หนัก จนเป็นอันตรายร้ายแรง แล้วจะมีใครคอยหาของมาฝากข้า”
นางถาม และเขาไม่ได้ทันตอบทันที ฝ่ายนางล้วงเข้าไปในถุงอาหารเล็กๆ ที่ติดตัวไว้เสมอ ข้างในมีขนมน้ำตาลถั่ว นางจึงป้อนใส่ปากเขา แต่เขากลับไม่ยอมกลืน
“เทียนเกอ ทำเช่นนี้รังแต่จะทำให้ท่านไม่สบาย ไร้เรี่ยวแรง รู้หรือไม่ ความหิวจะทำให้ป่วยกว่าเดิม”
นางบอก แล้วหาของในหีบยาเทพธิดาในห้วงมิติ ได้หูฟังแพทย์ และนางก็ใช้มันกับร่างกายคนตัวโต
ยามนั้นเมื่อนางเข้ามาใกล้ๆ วางมือที่หน้าอกแกร่ง ก็เป็นตงเยี่ยหรงที่เกือบควบคุมตัวเองไม่ได้
“ร่างกายท่านอ่อนแอ หากกินอาหารไม่ได้ ข้าคงต้องออกแรงกับท่านมากเสียหน่อย”
“ดี!”
ชายหนุ่มตอบอย่างรวดเร็ว และนั่นทำให้ซ่างเป่าเหลียนนิ่วหน้า พลางสงสัยไปต่างๆ นานา
“เอ่อ ข้าหมายถึงไม่ดี
