เปลี่ยนใจ

  ร่างอรชรของหญิงสาวในชุดเดรสสีขาวเดินเคียงคู่มากับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ใบหน้าหล่อเหลา ฝ่ายหญิงเป็นลูกสาวของ   นักธุรกิจใหญ่เจ้าของร้านเพชรและบริษัทส่งออกจิวเวลรี่ ขณะที่ฝ่ายชายเป็นเจ้าของกิจการเกี่ยวกับโรงแรมและรีสอร์ทหลายแห่งในประเทศ ทั้งสองเป็นคู่หมั้นที่มีกำหนดจัดงานแต่งงานในอีก   สามเดือนข้างหน้า หลังจากหมั้นหมายกันครบหกเดือนตามความต้องการของผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย “น้องพริม ช่วงเช้าพี่มีประชุมจนถึงเที่ยง ช่วงบ่ายเรามีนัดลองชุดแต่งงานและถ่ายรูปแต่งงานที่ร้านคุณสุ พริมจะให้พี่มารับหรือว่าพริมจะไปเองครับ” ธันวาเอ่ยถามพริมดาวคู่หมั้นสาว “พริมว่าเราไปเจอกันที่ร้านดีกว่าค่ะ พี่ธันจะได้ไม่ต้องรีบมารับพริม” พริมดาวบอกคู่หมั้นหนุ่มด้วยน้ำเสียงเกรงใจ ธันวามารับเธอไปส่งที่ร้านเพชรในทุกๆ เช้าและรับกลับในช่วงเย็นของทุกวัน เขาเป็นหนุ่มหล่อโปรไฟล์ดีจนมีสาวๆ ชายตาให้มากมาย เขาเลือกหมั้นกับเธอตามคำสั่งของผู้ใหญ่ ในขณะที่ พริมดาวแอบหลงรักธันวามาตลอดแต่เขากลับไม่แสดงท่าทีว่าคิดกับเธอเช่นไร ก่อนหน้าเธอได้ข่าวว่าธันวาคบหากับผู้หญิงคนหนึ่งตอนไปเรียนต่อที่เมืองนอก พอเรียนจบกลับมาได้บริหารงานแทนบิดาธันวาก็ไม่คบหากับผู้หญิงคนไหนอีก จนกระทั่งถูกจับ      หมั้นหมายกับเธอ ทั้งสองก้าวเข้ามาในห้างสรรพสินค้าใหญ่ใจกลางเมืองซึ่งมีร้านเพชรของบิดาของหญิงสาวตั้งอยู่ ความสวยความหล่อของทั้งคู่ทำให้ผู้คนที่เห็นต่างมองด้วยความชื่นชมแกมอิจฉา มีนิตยสารหลายฉบับติดต่อขอสัมภาษณ์คู่รักไฮโซ อยากนำเสนอภาพความสวยหล่อราวเทพบุตรนางฟ้าซึ่งเหมาะสมกันราวกิ่งทองใบหยกขึ้นปก แต่ได้รับการปฏิเสธเสมอมา “พี่ขอตัวก่อนนะครับ แล้วเจอกันที่ร้านคุณสุนะ” ธันวาพาคู่หมั้นมาส่งถึงร้านเพขรก็เอ่ยลา “ขอบคุณค่ะพี่ธัน แล้วเจอกันค่ะ” พริมดาวยิ้มให้เขา ยืนส่งจนชายหนุ่มเดินลงบันไดเลื่อนหายลับไป ครืด ครืด ครืด! เสียงสัญญาณโทรศัพท์มือถือระบบสั่นดังขึ้น หญิงสาวหยิบมาดูก่อนจะทำหน้านิ่ว แก้มร้อนฉ่าเมื่อเห็นว่าปลายสายคือใคร “สวัสดีค่ะ” “เปลี่ยนจากสวัสดีเป็นคำอื่นได้ไหม เช่นคิดถึงจังเลยอะไรแบบนี้” เสียงทุ้มหยอกเย้าดังมาจากปลายสาย ทำเอาคนฟังแก้มแดงขึ้นกว่าเดิม “มีธุระอะไรกับพริมหรือเปล่าคะ พริมเพิ่งมาถึงร้านค่ะ ยังไม่ได้ไปตรวจบัญชีเลย” พริมดาวเดินเลี่ยงออกมาจากร้าน เมื่อเห็นสายตาสอดรู้ของพนักงานที่คอยเงี่ยหูฟังการสนทนา “คิดถึงพริม อยากเจอออกมาหาพี่หน่อยได้ไหม” อีกฝ่ายหยอดเสียงนุ่ม อยากเจอในความหมายของเขา ไม่ได้แค่อยากเจอหน้าเหมือนคนทั่วไป พริมดาวนึกถึงหน้าของคนพูดก็พอจะเดาสีหน้ายามเขาเอ่ยคำนี้ออกมาได้ แก้มนวลผ่าวร้อนเมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาต้องการมากกว่าการพบเธอ “พริมไม่สะดวกค่ะ พริมมีนัดกับพี่ธันตอนบ่าย” เธอปฏิเสธเสียงเบาหวิว เดินเลี่ยงมาคุยโทรศัพท์ตรงทางเดินเข้าห้องน้ำ ซึ่งในยามเช้าเช่นนี้ไม่ค่อยมีผู้คนเดินผ่าน “นัดอะไร ที่ไหน ทำอะไร” อีกฝ่ายถามเสียงเข้ม ราวกับเป็นเจ้าของเธอ “วันนี้เราจะไปลองชุดแต่งงานค่ะ และถ่ายรูปด้วย” เธอเสียงเบากว่าเดิม เมื่อนึกถึงคู่หมั้นหนุ่ม “เหอะ ยังจะแต่งงานกับมันอยู่เหรอ” เขาแค่นเสียงหยัน ทำเอาหญิงสาวหน้าสลด มือน้อยกำโทรศัพท์ไว้แน่น หัวใจเสียดร้าวกับบางสิ่งที่ผุดเข้ามาในความคิด “ก็... พริมกับพี่ธันเราเป็นคู่หมั้นกันนี่คะ” เธอกัดฟันตอบเขา ทั้งๆ ที่หัวใจปวดหน่วงไปหมด “หึ จะเลื่อนขั้นให้มันเป็นผัวเหรอ แล้วพี่ล่ะจะยกตำแหน่งอะไรให้ ผัวน้อย ผัวเก็บ หรือว่านายบำเรอ” เขาถามเสียงยียวน กรีดหัวใจคนฟังให้รู้สึกละอายวาบ “ระหว่างเรามันควรจบค่ะ มันแค่ความผิดพลาด มันไม่ใช่ความรัก” พริมดาวสูดลมหายใจแรง กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล เพราะไวน์แก้วนั้นในคืนงานเลี้ยงวันเกิดของเพื่อนสาว ทำให้เธอต้องเสียใจจนบัดนี้ “ครั้งแรกคือความผิดพลาดน่ะจริง แต่ครั้งต่อๆ มาล่ะ” “เพราะพี่คินบังคับพริมต่างหาก เลิกยุ่งกับพริมได้ไหมคะ แค่นี้พริมก็รู้สึกผิดต่อพี่ธันมากพอแล้ว” ภาคินเข้ามาทำความรู้จักเธอผ่านโชติรสเพื่อนสาว เขาคุยสนุกสุภาพและมีฐานะชาติตระกูลที่ดี เขาหน้าตาหล่อเหลาสไตล์ลูกครึ่งเพราะมีมารดาเป็นฝรั่ง ในขณะที่ธันวาเป็นหนุ่มไทยแท้คมเข้ม ชายหนุ่มมักจะโทรมาหาชวนคุย บางครั้งก็นัดทานอาหารกัน โดยหนีบโชติรสเพื่อนของเธอมาด้วย ทำให้พริมดาวยอมเป็นเพื่อนกับเขา แรกๆ พริมดาวรู้สึกถูกชะตากับเขา พอสนิทสนมด้วยเขากลับทำให้เธอรู้สึกชอบเขามากกว่าเดิม หากความรู้สึกที่มีต่อธันวาคือความรัก ความรู้สึกที่มีต่อภาคินคือความชอบ เขาทำให้เธอไว้ใจเขา แต่แล้วทุกสิ่งก็พังพินธุ์ในคืนวันเกิดของเพื่อนสาว เมื่อเธอดื่มไวน์จนเมาและเขาอาสาไปส่งที่บ้าน แต่กลับพาไปไม่ถึงบ้านของเธอ ภาคินพาเธอมาที่คอนโดของเขา แล้วพรากความสาวของเธอไปโดยที่เธอไม่อาจขัดขืนได้จากฤทธิ์ของยากระตุ้นทางเพศที่อยู่ในไวน์ ซึ่งไม่รู้ว่าใครแอบใส่ไว้