เรศินินไม่อยากจะเชื่อว่าแม่ของเธอจะคิดได้จริง ๆ หรอก แต่ก็นั่นแหละ ยังไงทั้งคู่ก็เป็นแม่ลูกกัน ตัดไม่ตายขายไม่ขาด
“ จริง ๆ เรก็พึ่งได้ทุนเรียนต่อโทที่มหา’ลัย กำลังจะนั่งรถกลับไปวันนี้แหละ ”
“ จริงเหรอเร แกนี่มันเก่งจริง ๆ แม่ยินดีกับแกด้วยนะ แล้วแกจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ มาอยู่ที่บ้านคุณลุงกับแม่สิ บ้านช่องเขาใหญ่โตเชียว มีตั้งเป็นสิบ ๆ ห้อง มีแค่ลุงพศินกับลูกสาว ที่เหลือก็คนใช้ ”
“ ไม่ล่ะ เรจะอยู่คอนโด ให้เพื่อนหาให้แล้ว ”
“ เอางั้นก็ได้ แล้วเมื่อไหร่แกจะว่างมาเจอแม่ เจอลุงพศินล่ะ ”
“ เอาไว้เรจัดการเรื่องคอนโดกับเรื่องเรียนเรียบร้อยแล้วจะบอกนะ ”
“ เออได้ งั้นแค่นี้นะ แม่จะไปบอกลุงพศินก่อน เขาคงดีใจ แม่รักแกนะ ”
แล้วแม่ก็กดวางสายไปเลย แต่เรศินินไม่ได้ซาบซึ้งกับคำรักที่แม่ให้มามากเท่าไหร่นัก
เธอรู้จักแม่มาทั้งชีวิต แม่สำหรับคนอื่นอาจจะเป็นผู้ให้กำเนิดที่คอยอุ้มชูดูแลปกป้องลูก แต่แม่สำหร
