“ ขอโทษนะคะคนดี ” เขาพูดอีกครั้งพร้อมกับก้มลงจูบที่หน้าผากของเธอเบา ๆ
“ ค่ะ ” เธอตอบกลับไปสั้น ๆ
หลังจากที่เขาทำความสะอาดอีกครั้งให้ทั้งเธอและเขา ทั้งคู่ก็จูงมือกันออกมาจากห้องน้ำแล้วนั่งลงบนเบาะรถ โดยเธอเอนกายนั่งพิงแล้วเขาโอบกอดเธอเข้ามาแนบอก
ไม่มีคำพูดอะไรไปมากกว่านั้น ทั้งคู่เป็นคนแปลกหน้าสำหรับกันและกัน ไม่รู้แม้ชื่อ ไม่รู้จักฉัน และไม่รู้จักเธอ
หากในอกกลับอบอุ่นสว่างแจ้งราวกับมีใครมาจุดตะเกียงให้ในวันที่มืดมิด ความเปลี่ยวดายว่างเปล่ามันถูกแทนที่ด้วยอ้อมกอดของคนข้าง ๆ สองมือประสานกันไว้หลวม ๆ
ขอสุขแม้เพียงเสี้ยวเวลาไม่นาน ก่อนกลับไปสู่โลกแห่งความจริงอันโหดร้าย แม้เป็นเพียงความใคร่ แต่ในใจช่างอิ่มเต็มเหลือเกิน
ขอแค่นี้จริง ๆ...
******
สามเดือนผ่านไป
วันเวลาเคลื่อนคล้อย ผู้คนต่างดำเนินชีวิตไปตามครรลองของตนเอง
เรศินินนั้นหลังจากกลับไปพักกายพักใจที่บ้านย่าสักพักก็รู้สึกดีขึ้น
