Chapter 5 **เจ้านายห้ามดุ** 1
957 คำ
“ถอดสูทให้หน่อยครับ” ตฤณบอกก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วหันหลังให้กับเธอ ปั้นหยาแทบจะมองบนแต่ก็ยอมถอดให้ แต่ก็เพิ่งรู้สึกว่าเขาตัวสูงใหญ่มากเธอตัวเท่าหัวไหล่เอง นี่ขนาดเธอสูงตั้ง 165 นะเนี่ย แสดงว่าเขาเกือบร้อยเก้าสิบเลยไหมเนี่ย พอจังหวะที่เขาหันมาเธอก็เบือนสายตามองไปทางอื่นแล้วถอยออกไปให้ห่าง
“ฝากสูทไปซักให้หน่อย แต่จะว่าไปแล้วผมซักสูทสองวันติดต่อกันเลย เมื่อวานก็เพราะคุณ วันนี้ก็เพราะคุณอีก”
“นี่ เพราะคุณเริ่มก่อนต่างหากล่ะ แล้วฉันไม่ได้สกปรกหรือไงคะ กินต่อเลยค่ะอุตส่าห์ซื้อมาให้”
“อ้าว! คุณสั่งเขาใส่น้ำตาลซะหวาน ใครจะกินลงล่ะครับ มากินเองสิ”
“ไม่! ไม่กินขี้ปากใครค่ะ” พูดจบเธอก็เดินอ้อมมาที่หน้าโต๊ะ
“เรานี่ปากร้ายนะ น่าจะไปด้วยกันได้ เหมาะสมกันดี”
“อะไรนะคะ”
“เปล๊า!” ตฤณตอบเสียงสูงเชียว
“เอาเต้าหู้ไปเก็บให้ผม แล้วชงกาแฟมาให้หน่อยครับ ขออย่าหวานมาก อย่าเพิ่งกวนประสาทตอนนี้ เพราะถ้าเกิดผมปวดหัวขึ้นมา มันจะยุ่ง”
“นี่คุณขู่ฉัน ซึ่งฉันยังไม่ใช่พนักงานของคุณเนี่ยนะ”
“เป็นแล้ว หรือว่ายังขาดเหลือข้อตกลงอะไรอีกที่ผมยังไม่ได้บอก หืม”
“ข้อตกลงเหรอคะ งั้นก็ได้ คุณอยากให้ฉันทำงานด้วยจริงๆ เหรอคะ” เธอถามเพื่อหยั่งเชิงและยิ้มเจ้าเล่ห์เช่นกัน
“แน่นอน ผมก็พูดไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วไงครับ”
“ฉันจะทำงานกับคุณก็ได้ค่ะ คุณมีข้อตกลงกับฉัน ฉันก็จะมีข้อตกลงเหมือนกัน และถ้าคุณให้ไม่ได้ เป็นอันจบ”
“ก็ได้ครับ แต่ไปชงกาแฟดำ ใส่น้ำตาล 1 ก้อนให้ผมก่อน แล้วคุยกัน” เขาเล่นแง่กับเธอ แต่เธอก็ยอมทำตามแหละ ว่าแล้วจึงออกไปชงกาแฟดำให้เขาตามสูตรซึ่งไม่ได้ยากเย็นอะไร ไม่ถึงห้านาทีเธอก็กลับเข้ามาอีกครั้ง
“แหม เร็วจังเลยนะครับ ใจร้อนเหรอ หืม” เขาแกล้งแหย่อีกครั้ง
“คุณเล่นแง่ต่างหาก”
“เปล่าซะหน่อย” พูดจบเขาก็ยกกาแฟขึ้นจิบอย่างสบายใจ หลายคำเลยทีเดียว จากนั้นจึงได้เริ่มต้นเอ่ย
“ไหนลองว่ามาสิครับ คุณอยากได้อะไรผมเปย์ได้ทุกอย่าง” คำพูดของเขาดูแปลกๆ เปย์ได้ทุกอย่าง ไม่เหมือนคนพูดอยู่กับเลขา
“นอกเหนือจากเรื่องงาน เรื่องอื่นห้ามบังคับค่ะ ห้ามขู่เหมือนวันนี้ ห้ามใช้น้ำเสียงดุเหมือนเมื่อกี้ด้วย”
“ห้ามเลยเหรอครับ ตกลงจะห้ามเจ้านายหรือจะห้ามแฟนครับ แล้วดุ ดุตอนไหนไม่ทราบ ถามพนักงานได้ผมไม่ใช่คนดุ ออกจะสบายๆ”
“ก็เมื่อเช้านี้ไงคะ ลืมอัดคลิปเสียง แต่คราวหน้าไม่พลาดแน่ แล้วไหนจะเมื่อกี้พอไม่ถูกใจเข้าหน่อยบ่นยาว น้ำเสียงแข็งกระด้าง ตาขวางอย่างกับอะไร อยากให้เห็นหน้าตัวเองนะคะ นี่ขนาดยังไม่ได้ทำงานด้วยกัน”
“หึๆ ผมไม่ใช่คนดุ แต่อย่างอื่นอ่ะดุ ดุแบบ ดุมากๆ” เขาพูดน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ พลางหรี่ตามองเธอแปลกๆ ทำไมนิสัยเขาดูเหมือนคนกะล่อน
“จะอะไรก็แล้วแต่ ทำได้ไหมล่ะคะ ถ้าทำไม่ได้ ฉันก็ไม่ทำงานกับคุณ คุณอยากได้ฉันทำงาน จะรับข้อตกลงนี้ได้หรือเปล่า”
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ แต่มันเหมือนมาเป็นแฟน มากกว่าเป็นเลขานะคุณ ขอแบบนี้มีแต่แฟนกันเท่านั้นแหละครับ” เขาแกล้งแซว ซึ่งก็อยากได้แบบนั้นแหละ
“แต่เอาเถอะ ขอแค่คุณอยู่ตรงนี้ อยากได้อะไรผมให้หมด แต่ถ้ายังอยู่ในหน้าที่หรือทำงานอยู่ คุณก็ต้องฟังผมเหมือนกัน ต้องแยกกันหน่อย”
“ถ้าเป็นเรื่องงานฉันจะฟังค่ะ แต่ถ้านอกเหนือจากงานก็ต้องพิจารณาอีกที” เล่นแง่เก่ง เขาคิดพลางหรี่ตามอง เหมือนกำลังครุ่นคิดหาแผนอยู่ในใจ
“ส่วนคุณ ถ้านอกเหนือจากเวลางาน เป็นเรื่องของการขอความช่วยเหลือ คุณก็ต้องยอม” อันนี้เขาก็พูดถูกนั่นแหละ แต่เธอก็จองหองอยู่พอสมควรเพียงเพราะความโกรธเมื่อวานนี้ หากจะให้หายในทันทีทันใดก็เสียเชิงหมด
“มีอะไรที่ยังไม่โอเคอีกไหมครับ หรือยังไม่หายโกรธผมเรื่องเมื่อวาน”
“เฮ้อ! ถ้าเมื่อวานบริษัทที่ฉันไปสัมภาษณ์ไม่ใช่ที่นี่ ฉันคงแย่กว่านี้ เพราะเสียทั้งเวลาเสียโอกาส แต่บังเอิญว่าเป็นที่นี่”
“ไม่มีคำว่าบังเอิญ เรื่องบังเอิญไม่มีจริง มีแต่บุพเพสันนิวาส” สิ้นคำเขาก็ยิ้มมุมปากอย่างเป็นต่อแถมยังยักคิ้วใส่เธออีก
“คุณนี่! กวนประสาท” ปั้นหยาขึ้นเสียงใส่เขานิดหน่อย เหมือนไม่ชอบใจในประโยคแสนเจ้าชู้เช่นนี้
“คุณก็อย่าฉอดเก่งนักเลยครับ ผมกลัว”
“ฉอด? ไม่ได้ฉอดเลย”
“ที่ผ่านมานั่นแหละใช่เลย เอาล่ะ เลิกยืนค้ำหัวผมแล้วนั่งลง คุยเรื่องงานกันหน่อย” พูดเข้าเรื่องงาน น้ำเสียงของเขาก็จริงจังขึ้นมาอีก 1 ระดับ ไม่เย้าแหย่แล้ว ทำให้ปั้นหยาปรับอารมณ์ตาม แล้วนั่งลงตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน ขณะเดียวกันตฤณก็ดื่มกาแฟไปพลางกินปลาท่องโก๋ที่เย็นแล้วไปพลาง แบบไม่บ่นแม้แต่คำเดียว ก็ในเมื่อเธอซื้อมาให้แล้วนี่นะ
- ผู้เขียน
