"เลิกยุ่งกับฉันสักทีได้ไหม"ณัฏฐณิชาสะบัดแขนออกจากการกอบกุมจากอุ้งมือใหญ่ของฟีนิกซ์ แต่มันก็ชั่งยากเย็นเหลือเกิน
"นี่ ปล่อยนะ"ฟีนิกซ์ลากร่างเล็กของณัฏฐณิชามาหยุดอยู่บริเวณด้านหน้าของโรงพยาบาลตรงที่รถของเขาจอดอยู่ เขาไม่ชอบที่เธอทำเป็นสนอกสนใจไอ้หน้านิ่งนั้น ฟีนิกซ์พ่นลมหายใจออกมาหนักๆ ถึงเขายังไม่รู้ความรู้สึกที่แน่ชัดของตัวเอง ว่าความรู้สึกที่เขามีต่อเธอนั้นมันเรียกว่าความรักหรือเปล่า (?) แต่ถึงยังไงเขาก็รับปากกับหมอวัฒนาพี่ชายของณัฏฐณิชาไว้แล้ว ว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจและจะดูแลเธอให้ดีที่สุด
"ไปขึ้นรถ"เขาดันเธอไปข้างหน้า ก่อนจะโน้มตัวไปเปิดประตูเพื่อให้เธอขึ้นไป
"ไม่เอา ไม่ขึ้น"ฟีนิกซ์พยายามข่มอารมณ์ที่กำลังเดือดไว้ เขาไม่ใช่คนที่ใจเย็นมากนัก ส่วนความอดทนของเขามันก็มีขีดจำกัด
"ขึ้นรถ!!"เขาเริ่มกดเสียงตํ่า ณัฏฐณิชาตวัดหางตามองหน้าคนบ้าอำนาจอย่างไม่พอใจแต่ก็ยอมขึ้นรถอย่างโดยดี เพราะยิ่งทำ
