"ใครอนุญาตให้เธอจับมัน วางมันลงเดี๋ยวนี้"
ฟีนิกซ์ที่เดินออกมาจากห้องอือออด้วยสภาพผ้าขนหนูผืนเดียว ตะเบ็งเสียงเอ่ยบอกณัฏฐณิชาจนเธอสะดุ้งตกใจ แล้วรีบวางกรอบรูปไว้ที่เดิม ก่อนจะหนุ่มตัวกลับมาเผชิญหน้ากับคนอารมณ์ร้าย
"คะ คือ ฉันขอโทษ"ณัฏฐณิชาเอ่ยออกไปอย่างรู้สึกผิด เพราะเธอไม่ควรไปแตะต้องของของเขาก่อนได้รับอนุญาต
พรึ่บ
ฟีนิกซ์เดินตรงเข้าไปหาอือออชาก่อนจะผลักร่างบางของเธอให้ออกห่างจากกรอบรูปของหญิงคนรัก จนร่างบางร่วงลงไปกองที่พื้น
"โอ๊ยย นี้!! มันจะอะไรหนักหนา ฉันก็ขอโทษไปแล้วไง"ณัฏฐณิชากระแทกเสียงใส่ชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ เธอก็ขอโทษไปแล้ว เขาจะเอาอะไรกับเธออีก
"ถ้าไม่อยากให้ฉันแตะต้องของของคุณ ก็ปล่อยฉันไปสิ"ณัฏฐณิชาประคองตัวเองลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับฟีนิกซ์อย่างไม่เกรงกลัว ในเมื่อไม่อยากให้เธอยุ่งกับของของเขา เขาก็ควรจะเลิกยุ่งกับเธอเสียที
"ปล่อยไปอย่างนั้นเหรอ ฝันไปเถอะ" พรึ่บ ว
