ตอนที่ 10 ทบทวนความรู้สึก
1146 คำ
"ลุงสมครับ ช่วยไปส่งนํ้าหวานที่ท่าเรือด้วยนะครับ"
"ครับนาย"
"หมายความว่ายังไงคะ นํ้าหวานพึ่งมาเองนะคะ"หญิงสาวเอ่ยขึ้นพร้อมกับแสดงท่าทีไม่พอใจ อะไรกันเธอพึ่งมาได้ยังไม่ถึงวันก็จะให้เธอกลับ บ้าไปหรือเปล่า
"ทำตามที่ผมบอกด้วยนะครับลุง"ว่าจบฟีนิกซ์ก็เดินขึ้นไปบนห้องทันทีโดยไม่สนใจเสียงร้องโวยวายของหญิงสาวด้านล่าง น่ารำคาญชะมัด นํ้าหวานเป็นเพียงแค่หมากตัวหนึ่งของเขาเท่านั้น เขาไม่จำเป็นที่จะต้องใส่ใจหรือสนใจเธอ
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
เสียงประตูหน้าห้องพักผู้ป่วยดังขึ้น ทำให้ร่างใหญ่ที่นอนอยู่บนโซฟางัวเงียตื่นขึ้นมา มือหนาทั้งสองข้างยกขึ้นลูบใบหน้าหล่อของหมอหนุ่มเบาๆ ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นแล้วเดินไปเปิดประตู ใครมันมาเวลานี้วะ (?)
แอดดดดดดด
"กว่าจะมาเปิดได้นะครับคุณหมอ ผมยืนรอจนตะคริวจะกินอยู่แล้วเนี่ย"เสียงเอ่ยทักแบบกวนๆ ของบุคคลที่มาก่อกวนเวลานอนของเขาว่าขึ้น
"ตี 4 ครึ่ง ผมแหกขี้ตาลุกขึ้นมาเปิดประตูให้ก็นับว่าบุญมากแล้วครับ"ธีวินตอบเพื่อนรัก
"เอ่อ น้าา อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว คุณหมอจะนอนอะไรหนักหนาครับ"ว่าพร้อมเดินแทรกตัวเข้ามาในห้อง หมอหนุ่มจ้องมองร่างเล็กที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงผู้ป่วย แววตาคู่นั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความคิดถึงร่างสูงเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างๆ เตียงมือใหญ่สัมผัสลงที่ศีรษะเล็กของน้องสาวเบาๆ
"พี่มารับน้องกลับบ้านเราแล้วนะ"หมอวัฒนาเอ่ยออกมาด้วยนํ้าเสียงสั่นเครือ ขอบตาคมร้อนแผ่วก่อนหยดนํ้าตาใสๆ จากดวงตาคู่คมจะค่อยๆ ไหลออกมา จากที่เขาได้ฟังที่ธีวินเล่าเรื่องของณัฏฐณิชาตลอดที่เธอใช้ชีวิตอยู่ที่นี่เธอต้องเจอกับอะไรบ้าง เขาก็รู้สึกสงสารน้องสาวสุดใจต้องแต่เล็กจนโตเขาเฝ้าทะนุถนอมเธอเป็นอย่างดี มดไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม แล้วผู้ชายคนนั้นมีสิทธิ์อะไรถึงมาทำร้ายน้องสาวของเขาแบบนี้
"ไอ้หมอ"ธีวินเดินเข้ามาตบไหล่เพื่อนรักเบาๆ
"ฉันต้องการพานิชาออกไปจากเกาะบ้านี้ให้เร็วที่สุด"
"พอน้องนิชาตื่น นายก็สามารถพาน้องกลับได้ทันที เรื่องเอกสารการย้ายฉันจัดการให้หมดเรียบร้อยแล้ว"ธีวินบอก
"ขอบใจนายมากนะวิน"
"ไม่เป็นไร น้องนายก็เหมือนน้องฉัน"
-เวลา 06.30 น.-
"อื้มมม"ร่างเล็กเริ่มขยับตัวงัวเงียตื่นขึ้นมา เมื่อแสงที่สาดส่องจากออกหน้าต่างที่สาดส่องผ่านม่านที่ขาวที่ขยับปลิวพลิ้วไหวไปตามแรงลม เช้านี้ชั่งเป็นเช้าที่สดใสสำหรับเธอเสียเหลือเกิน
"ตื่นแล้วเหรอ หืม"เสียงทุ้มที่เธอคุ้นเคยถามขึ้น ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นร่างเล็กค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นดวงตาคู่สวยเอ่อล้นไปด้วยหยาดนํ้าตา ใบหน้านวลหันไปมองร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างเตียงช้าๆ ก่อนจะปล่อยโฮออกมา
"อึก พี่หมอ"ร่างสูงของหมอหนุ่มขยับเข้ามากอดกระชับร่างบางของน้องสาวแน่น จมูกโด่งกดเข้าที่กลุ่มผมสวยด้วยความคิดถึง แขนเรียวเล็กก็ยกขึ้นมากอดตอบ เธอคิดถึงอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนี้ อ้อมกอดที่ค่อยป้องกันภัย อ้อมกอดที่คอยให้ความรักและความอบอุ่นกับเธอ
"กลับบ้านเรานะ"คนในอ้อมกอดพยักหน้ารับหงึกๆ เธอไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ที่นี่ไม่เคยมีความทรงจำดีๆ ให้กับเธอเลย มันมีแค่ความทรงเจ็บที่แสนเจ็บปวดที่ไม่น่าจดจำ
"อึก ฮืออออ"มือใหญ่ลูกศีรษะเล็กของน้องสาวอย่างปลอบประโลม
"จะไปไหน? "เสียงทุ้มตํ่าของริชาร์ดเอ่ยถามผู้เป็นน้องชาย ฟีนิกซ์ที่กำลังจะออกไปโรงพยาบาลหยุดชะงักแล้วหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับผู้เป็นพี่ก่อนจะเอ่ยตอบนิ่งๆ
"โรงพยาบาล"
"ไปทำไม ไม่ต้องไปหรอก เสียเวลาเปล่าๆ "ฟีนิกซ์ขมวดคิ้วอย่างงุนงง จ้องมองริชาร์ดที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ด้วยท่าทางสบายอย่างไม่เข้าใจ
"พี่หมายความว่าไง? "
"ก็หมายความตามที่พูด"ริชาร์ดตอบออกไป ทั้งที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่หนังสือพิมพ์หน้าข่าวธุรกิจ
"ณัฏฐณิชา"ฟีนิกซ์เอ่ยเรียกชื่อของหญิงสาวราวกับคนละเมอ ก่อนจะผุดคิดขึ้นได้เขาก็รีบวิ่งออกไปทันที ริชาร์ดเงยหน้าขึ้นจากหน้าหนังสือพิมพ์มองตามแผ่นหลังน้องชายที่รีบร้อนวิ่งออกไปพร้อมกับส่ายหัวเบาๆ
"รีบรู้หัวใจตัวเอง ก่อนที่มันจะสายไปนะนิก"
"อ้าวนาย จะขึ้นฝั่งหรือครับ เรือเที่ยวสุดท้ายพึ่งออกไปเมื่อกี้เอง"นายเข้มที่เป็นคนคุมท่าเรือเอ่ย
"แล้วเรือลำอื่นล่ะ? "
"ออกไปส่งนักท่องเที่ยวหมดเลยครับ ส่วนเรือส่วนตัวของนายกุญแจอยู่ที่คุณริชาร์ดครับ"
"โธ่โว้ยยย!! ให้มันได้อย่างนี้สิวะ"ฟีนิกซ์สยบคำออกมาอย่างหัวเสีย ทุกอย่างมันถูกเตรียมการไว้หมด เพื่อที่จะไม่ให้ตามตัวณัฏฐณิชาได้และคนที่อยู่เบื่องหลังเรื่องนี้ก็คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่ชายของเขา
"เธอคิดว่าเธอจะหนีฉันพ้นเหรอ ณัฏฐณิชา ไม่มีวัน"
1 สัปดาห์ต่อมา
วันนี้เป็นวันที่ณัฏฐณิชาต้องเข้ารับการผ่าตัดซ่อมแซมลิ้นหัวใจ โดยมีคุณหญิงพรรณรินมาคอยให้กำลังใจ หลังจากที่ณัฏฐณิชากลับมาอาการของคุณหญิงพรรณรินก็กลับมาเป็นปกติถึงจะยังไม่เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ก็ตาม และนายแพทย์ที่จะทำการผ่าตัดให้กับณัฏฐณิชาก็เป็นใครไปไม่ได้นอกจากหมอวัฒนา
ผ่านไปประมาณ 4 ชั่วโมง การผ่าตัดเสร็จสมบูรณ์ ณัฏฐณิชาถูกย้ายตัวไปพักฝืนที่ห้องพักผู้ป่วยพิเศษ
"คุณแม่กลับไปพักที่บ้านก่อนนะครับ ผมจะอยู่เฝ้าดูน้องเอง"
"แต่แม่อยากอยู่กับน้อง"คุณหญิงพรรณรินบอก
"น้องยังไม่ฝืนขึ้นมาวันนี้หรอกครับ แม่กลับไปพักผ่อนเถอะนะครับ พรุ่งนี้คุณแม่ค่อยมาใหม่ยัยน้องก็น่าจะฝืนพอดี"
"เอาอย่างงั้นก็ได้จ้ะ ถ้างั้นแม่กลับก่อน ส่วนนี้แม่ให้คนไปซื้อมาให้ลูกหมอยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่ออกจากห้องผ่าตัด"หมอหนุ่มยื่นมือไปรับข้าวกล่องกับถุงผลไม้จากมารดาแล้วยกมือไหว้ขอบคุณ
"ขอบคุณครับแม่"
"จ๊ะ ถ้างั้นแม่ไปก่อนนะ"
"ครับ"พร้อมเดินออกไปส่งที่หน้าประตู
- ผู้เขียน
