ตอนที่ 9 ปวดร้าว
1206 คำ
"ต้องเสียน้ำตาเท่าไร ต้องรักต้องรอแค่ไหน"
"พี่ริก"ฟีนิกซ์เอ่ยเรียกผู้เป็นพี่ชายเสียงแผ่ว เขาไม่คิดว่าริชาร์ดจะมาถึงที่นี่แต่มันก็คงเดาไม่อยากว่าพี่ชายของเขามาด้วยสาเหตุใด
"เรามีเรื่องต้องคุยกัน"ริชาร์ดเอ่ยเสียงเรียบ เขาให้ลูกน้องสืบหาเรื่องของณัฏฐณิชาจนได้รู้ว่าน้องชายตัวดีของเขาเป็นคนจับตัวเธอมาอยู่ที่เกาะนี้ หลังจากที่ทราบเรื่องเขาก็บินกลับมาที่เมืองไทยทันที แต่ครั้งนี้เขามาคนเดียวไม่ได้พาภรรยาสุดที่รักมาด้วยเพราะเขาต้องการจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง
"นายจะอธิบายเรื่องนี้ว่ายังไงนิก"ริชาร์ดพูดเปิดประเด็นเมื่อเดินออกมาหยุดที่มุมหนึ่งของโรงพยาบาลซึ่งไม่ห่างจากหน้าห้องฉุกเฉินที่พวกเขายืนอยู่เมื่อสักครู่นัก
"ผมไม่มีอะไรต้องอธิบาย"
"แต่นายจับตัวเธอมากักขังไว้ที่นี่ เพื่ออะไรนิก แก้แค้นงั้นเหรอ นายบ้าไปแล้วหรือเปล่า"ริชาร์ดพูดออกมาด้วยความฉุนเฉียว
"ใช่ เพราะเธอ ผมถึงต้องทุกข์ทรมานและเจ็บปวดปางตาย เมื่อรู้ว่าเมียกับลูกที่ผมพึ่งรู้ว่ามีเขาได้จากผมไปอย่างไม่มีวันกลับเพราะผู้หญิงคนนั้น แล้วยังไงล่ะ? ในขณะที่ผมต้องเจ็บปวดและทุกข์ทรมานผู้หญิงคนนี้กลับใช้ชีวิตอยู่อย่างสุขสบายและมีความสุขเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและกฎหมายก็ทำอะไรเธอไม่ได้ มันไม่ยุติธรรมเลยด้วยซํ้า"ขอบตาคมร้อนแผ่วขึ้นมาเมื่อพูดถึงเรื่องอุบัติเหตุนั้นที่พลากสองดวงใจไปจากเขา
"มันเป็นอุบัติเหตุนิกและก็ไม่มีใครอยากที่จะให้มันเกิดขึ้น แต่ต่อให้เขาตั้งใจนายก็ไม่มีสิทธิ์จับตัวเขามาขังไว้แบบนี้"เขาเข้าใจความรู้สึกของน้องชายดี แต่ฟีนิกซ์ก็ไม่มีสิทธิ์มากักเกณฑ์ใครแบบที่ทำอยู่นี่
"ปล่อยเธอไปซ่ะ"
"ไม่ มี ทาง"
"ฟีนิกซ์!!"
"เป็นไงบ้าง?"ธีวินเดินเข้าไปนั้งลงบนเตียงผู้ป่วยพร้อมกับช่วยประคองร่างบางของณัฏฐณิชาขึ้นมา เพียงได้เห็นหน้าของหมอหนุ่มณัฏฐณิชาถึงกลับปล่อยโฮออกมาพร้อมกับโจนเข้าหาอ้อมกอดอุ่นของธีวินทันที
"อึก ฮือออออ"ทำไมเธอถึงไม่ตายไปให้มันจบๆ ไม่อยากที่ต้องตื่นมาเจอกับความเจ็บปวดที่เขาคอยมอบให้ ไม่อยากจะเห็นสายตาที่มองเธอด้วยความเกลียดชัง
"ชู่ว์ ไม่เป็นอะไรแล้วพี่อยู่ตรงนี้"มือใหญ่ลูบแผ่นหลังบางเบาๆ เพื่อปลอดประโลม หมอที่ทำการรักษาเธอบอกกับเขาว่า ที่ณัฏฐณิชาช็อกจนหมดสติไปนั้นเกิดจากการไหลเวียนเลือดของหลอดเลือดหัวใจลดลง จึงทำให้เธอปวดบริเวณหน้าอกมากกว่าปกติ ส่วนสาเหตุอาจเกิดจากการที่มีเรื่องมากระทบจิตใจมันเลยยิ่งเพิ่มแรงการบีบรัดหัวใจเพิ่มขึ้นจนเป็นสาเหตุให้เธอช็อกจนหมดสติไป
"อึก ฮืออออ"
"ลูกตาล อยู่คอยดูแลพี่นิชาก่อนนะเดียวหมอวินมา"ธีวินหันไปบอกสาวน้อยที่นั่งอยู่โชฟาก่อนที่ณัฏฐณิชาจะผงะตัวออกจากอ้อมกอดของเขา มือหน้ายกขึ้นมาปาดเช็ดหยาดหยดนํ้าตาออกจากพวงแก้มนวลอย่างอ่อนโยน แล้วลุกขึ้นจากเตียงผู้ป่วย
"ค่ะ คุณหมอวินเดี๋ยวตาลดูแลพี่นิชาเอง"ว่าพร้อมเดินเข้ามายืนอยู่ข้างๆ เตียง
"อืม เดี๋ยวพี่กลับมานะ"มือหนายกขึ้นลูบศีรษะเล็กของณัฏฐณิชาเบาๆ ก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกจากห้อง
"พี่นิชา เป็นอะไรจ๊ะ ร้องไห้ทำไม?"หญิงสาวส่ายหน้าแล้วยิ้มบางๆ เป็นคำตอบ พร้อมสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วยกมือขึ้นเช็ดคราบนํ้าตาของตัวเองออก
"หิวไหมจ๊ะ เดี๋ยวตาลปอกแอปเปิลให้"
"ไม่เป็นไรจ้ะ พี่ไม่ค่อยหิว พี่ต้องขอบใจเราด้วยนะที่ช่วยพี่ไว้ ไม่งั้นพี่คงจะตายไปแล้ว"ณัฏฐณิชายกมือขึ้นลูกศีรษะเล็กของสาวน้อยอย่างเอ็นดู
"ไม่เป็นไรจ้ะตาลเองก็ไม่ได้ช่วยอะไรมาก นายต่างหากจ๊ะที่เป็นช่วยพี่นิชา"
"เขาเหรอ ช่วยพี่"ถามอย่างไม่เชื่อ คนอย่างฟีนิกซ์นะหรือที่จะช่วยเธอ
"ใช่จ้ะ นายเป็นคนพาพี่นิชามาที่โรงพยาบาลด้วย ท่าทางนายดูเป็นห่วงพี่นิชามากเลยนะจ๊ะ"ณัฏฐณิชาเพียงแค่ยิ้มแห้งๆ ให้กับลูกตาลเท่านั้น เป็นห่วงเหรอ (?) คงไม่ใช่หรอกลูกตาล คนอย่างเขาไม่มีทางมาเป็นห่วงผู้หญิงที่เขาเกลียดอย่างพี่หรอก
"ถ้าอย่างงั้น พี่นิชานอนพักนะจ๊ะ ตาลไม่กวนแล้ว"
"จ๊ะ"ลูกตาลช่วยประคองร่างเล็กของณัฏฐณิชานอนลงพร้อมกับดึงผ้าห่มมาห่มให้เรียบร้อยแล้วเดินไปนั่งลงที่โชฟาตัวเดิม ณัฏฐณิชาปิดเปลือกตาลงช้าๆ ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรา
"อื้มม ระ วัง ระวัง กริ๊ดดดดดดดดด"ร่างเล็กผุดตัวลุกขึ้น ใบหน้านวลขาวซีดเผือดเม็ดเหงื่อไหลหยดเต็มใบหน้าเหมือนกับว่าเธอไปวิ่งร้อยเมตรมาก็ไม่ปาน ร่างเล็กหอบน้อยๆ
"นิชา เป็นอะไร"ธีวินรีบเดินเข้ามาดู มือใหญ่แตะไหล่เล็กเบาๆ
"ฝันค่ะ นิชา ฝัน ในฝัน มะ มันน่ากลัวมากเลยค่ะพี่หมอ อึก"นายแพทย์หนุ่มดึงร่างเล็กของคนเสียขวัญจากความฝันเข้ามากอดปลอบประโลม เขาไม่รู้ว่าในความฝันนั้นหญิงสาวไปเจอกันอะไรถึงได้ดูกลัวมากขนาดนี้
"ไม่เป็นไรนะ มันแค่ความฝัน"
นานพอสมควรก่อนที่ณัฏฐณิชาจะยอมผงะตัวออกจากอ้อมแขนของหมอหนุ่ม ตอนนี้ก็เย็นมากแล้วเขาเลยให้ลูกตาลกลับไปพัก ส่วนฟีนิกซ์ตั้งแต่คุยกับริชาร์ดเสร็จก็หายไปไหนก็ไม่รู้
"หิวไหม?"หญิงสาวส่ายหัวเป็นคำตอบ สายตาก็มองหาใครอีกคนที่อยู่ในห้อง
"พี่ให้ลูกตาลกลับไปแล้วล่ะ ส่วนคืนนี้น้องนิชาต้องนอนที่โรงพยาบาลยังกลับไม่ได้ เพราะร่างกายของน้องนิยังไม่แข็งแรง"
"ค่ะ"
"และพรุ่งนี้ไอ้หมอจะมาที่นี่ พร้อมกับทำเรื่องส่งตัวน้องนิชากลับไปรักษาที่กรุงเทพ"หมอที่ธีวินเอ่ยถึงก็คือหมอวัฒนาพี่ชายของณัฏฐณิชา
"กลับกรุงเทพ จริงหรือคะ พี่หมอนิชาจะได้กลับบ้านจริงๆ หรือคะ"หญิงสาวเอ่ยถามออกมาด้วยความดีใจ ที่เธอจะได้กลับบ้านไปหาครอบครัวแล้ว
"ส่วนเรื่องผ่าตัด พอหลังจากกลับไปที่กรุงเทพแล้ว พี่จะให้น้องนิชาได้มีเวลาพัก 1 สัปดาห์ ก่อนเข้ารับการผ่าตัดซ่อมแซมลิ้นหัวใจ"หมอวัฒนากับเขาได้ปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องการผ่าตัดของณัฏฐณิชาแล้ว ระยะหลังที่เธอมาอยู่ที่นี่อาการของเธอแย่ลงเรื่อยๆ เขาและหมอวัฒนาก็มีความคิดเห็นที่ตรงกันว่าจะให้ณัฏฐณิชาเข้ารับการผ่าตัดหลังจากที่กลับไปกรุงเทพฯ
- ผู้เขียน
