Doctor 19 ลาก่อน
1563 คำ
วันต่อมา...
วิทยาลัยเทคนิค
วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายและฉันก็ไม่ได้ไปดูตัวอะไรน่ะด้วยฉันไม่อยากไปและไม่มีใครสามารถมาบังคับฉันได้ด้วย วันนี้สอบให้เสร็จและรีบกลับไปนอนดีกว่าเมื่อคืนฉันอ่านหนังสือดึกนิดหน่อย
“ไป ๆ เว้ย! วันสอบสุดท้ายแล้วววว” เมื่อฉันเดินมาหน้าห้องสอบเพื่อนของฉันที่นั่งรออยู่กับพากันเดินเข้าห้องสอบ
“นอนดึกเหรอมึงมาซะสาย”
“นิดหน่อยวะ” ฉันบอกพร้อมบิดขี้เกียจยืดเส้นยืดสายหน่อยและเดินเข้าห้องสอบ
“ไป ๆ รีบทำข้อสอบและรีบกลับกัน อ่อ วันนี้ไปแดกเหล้านะไหน ๆ ก็วันสอบวันสุดท้ายและเราก็เรียนจบแล้วด้วย” ไอ้เก็ตมันบอกกับฉัน
“อืมได้ดิ” ฉันบอกมัน อ่อ ตอนนี้มันกำลังคุย ๆ อยู่กับเบลซึ่งมันก็ดีแล้วแหละเพราะต่อให้เบลชอบฉันมากแค่มันก็เป็นไม่ได้อยู่ดี ไม่มีว่าฉันเป็นผู้หญิงแต่เป็นเพราะว่าฉันไม่ได้ชอบเธอต่างหาก
พรึ่บ!!
“นั่งแล้วก็เริ่มทำข้อสอบได้และอย่าลอกกันนะ” ทั้งที่รู้ว่าลอกกันแต่ก็ไม่เคยลงโทษสักครั้งบางครั้งก็ปล่อยผ่านไปเฉย ๆ ซะงั้น เพราะงั้นพวกเราถึงไม่ได้กลัวอาจารย์เท่าไหร่นักไง
เมื่อนั่งลงแล้วฉันก็เริ่มลงมือทำข้อสอบดีที่เมื่อคืนนี้ฉันอ่านหนังสือมาอีกรอบเพราะงั้นครั้งนี้ฉันมั่นใจว่าต้องได้คะแนนเต็มแน่ ๆ หึ
2 ชั่วโมงต่อมา
“นี่ครับ” ฉันส่งกระดาษคำตอบก่อนจะเดินออกจากห้องเรียนส่วนเพื่อนเหี้ยอะออกไปรอนานแล้วเพราะพวกมันเอาแค่ผ่านเฉย ๆ เลยไม่ได้ลอกเยอะเท่าไหร่นัก
“เชิญ” ฉันเดินออกจากห้องเรียนก็พบว่าพวกมันเราอยู่และมีเบลเพิ่มมาด้วยคงจะมาหาเก็ตละมั้ง ฉันเดินเข้าไปหาพวกมันก่อนจะยิ้มให้เบลนิดหน่อยและเกินคาดเธอเองก็ยิ้มตอบกลับฉันเหมือนกัน
“หายโกรธกันแล้วเหรอ?” ฉันถามออกไป
“อืม แม้จะเคือง ๆ อยู่เถอะแต่ก็ไม่ได้โกรธเท่าไหร่แล้วยังไงวันนั้นขอโทษด้วยนะที่ตบหน้าไป”
“ไม่เป็นไรเราสมควรโดนแล้วแหละ ก็ใจร้ายกับเบลขนาดนั้นนิ...”
“พีต้าร์!!!อยู่ที่ไหนออกมานะ?!” เสียงของใครบางคนตะโกนเรียกชื่อของฉันและแน่นอนว่าฉันจำมันได้ทันที
เตี่ย... ตามมาถึงที่นี่เลยเหรอ?
“ใครวะ?” ไอ้ชลมันพูดขึ้นอย่างสงสัย
“นั่นไง!!นังตัวดี” ตึก! ตึก! ตึก! เพี๊ยะ!!!! เขาเดินเข้ามาเมื่อเห็นฉันและตบลงมาที่หน้าของฉันทันที
“เฮ้ย!!ลุงทำเหี้ยอะไรวะ?!” ไอ้พวกนั้นมันรีบเข้าไปห้ามส่วนฉันก็นิ่งและมองอยู่อย่างนั้น
“มองอะไร?! กูบอกให้มึงไปดูตัวไม่ใช่เหรอฮะ?!” ท่าทางวันนี้จะหมดความอดทนแล้วจริง ๆ เพราะเล่นขึ้นมึงกูขนาดนั้นเพราะเตี่ยเป็นจีนแท้เลยจะติดเรียกอั๊วเรียกลื้อแต่วันนี้เป็นกูมึงแทน เหอะ!!
“อั๊วก็บอกแล้วไงว่ามีสอบเตี่ยฟังไม่เข้าใจเหรอและอั๊วก็ไม่ได้บอกว่าจะไปสักหน่อยเพราะงั้นอย่ามาโทษอั๊ว โทษตัวเองที่ไม่ฟังอะไรของเตี่ยเถอะ”
“อีพีต้าร์!!รู้ไหมว่ากว่าอั๊วจะนัดหมายได้ใช้เวลาเท่าไหร่ รู้ไหมว่ามีคนอยากได้เขามากแค่ไหนทำไมลื้อมันโง่!!โง่เหมือนแม่ไม่มีผิด” กึก!!! ฉันหน้าชาไปเลยด่าฉัน ๆไม่เคยว่าแต่ตอนนี้กลับมาพากพิงถึงแม่อีก
“งั้นเตี่ยก็โง่เหมือนกันแหละเพราะว่าเตี่ยเอาคนโง่เป็นเมีย!!!”
“อีพีต้าร์!!!” หมับ!! เขาจะตบฉันอีกครั้งแต่ครั้งฉันจับมือของเขาได้ทันเพื่อนของฉันก็เตรียมหน้ารับแทนแล้วด้วย รักฉันซะจริง ๆ นะถ้ารู้ว่าฉันไม่ใช่เพื่อนชายพวกมันจะยังรักฉันอยู่หรือเปล่านะ?
“ลื้อสู้อั๊วเหรอ?!”
“อั๊วจะไม่ยอมให้เตี่ยทำร้ายอั๊วอีกต่อไปแล้ว!!” ฉันปัดมือออกไป
“จองหอง!!!เพื่อนลื้อมันรู้หรือเปล่าว่าลื้ออะเป็น...”
“เฮีย!!!!” เตี่ยกำลังพูดบางอย่างแต่แม่ก็เข้ามาซะก่อนทำให้เขาไม่ทันได้พูด ส่วนเพื่อนของฉันก็มองอย่าง งง ๆ
หมับ!!
“กลับบ้าน!!เฮียมาทำอะไรที่นี่ฮะ?! ที่นี่มันเรียนของลูกนะ!!” แม่พยายามจะลากแขนของเตี่ยออกไป
“ไม่!!อั๊วไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าจะเอาเลือดหัวของอีตัวดีออก!!!อั๊วอุตส่าห์หาผัวดี ๆ รวย ๆ ให้กลับไม่เอาจะเป็นผู้ชายผิดเพศ!!!เพื่อน ๆ ทั้งหลายของลื้อรู้ไหมว่าความจริงแล้วลื้อเป็นผู้หญิง!!!!!”
ฮือฮาาา~ฮือฮาาา~
บอกเลยว่าไม่ใช่แค่เพื่อนของฉันที่ตกใจแต่คนทุกคนที่อยู่บริเวรนี้ก็ตกใจทั้งนั้นเพราะทุกคนคิดว่าฉันเป็นผู้ชายหมด ฉันไม่เคยบอกว่าตัวเองเป็นผู้ชายแค่ไม่ได้แต่งตัวเป็นผู้หญิงเท่านั้นเอง
“อะไอ้ต้าร์มันเรื่องอะไรกันวะ?” ไอ้พีชมันหันมาถามฉัน
“เป็นผู้หญิงจริงดิ?” ตามด้วยไอ้ชล
“จะหญิงหรือชายมันก็เพื่อนไหมวะ?!” เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! ไอ้เก็ตมันตบหัวไอ้สองคนนั้น
“กูแค่ถามมมมม~ รู้หรอกว่ามันเป็นเพื่อนไม่เห็นต้องรุนแรงเลยไอ้เวร!!” ไอ้ชลมันเอามือลูบหัวพร้อมกับบ่นไอ้เก็ตที่ทำรุนแรงกับมัน เฮ้อออออ
“แล้วยังไงละครับถ้าพีต้าร์เป็นผู้หญิงแล้วมันจะทำไมในเมื่อมันก็คือเพื่อนเราอยู่ด้วย” ไอ้พีช ถามเตี่ย
“เหอะ!!!ก็คงเป็นเพื่อนกันได้นั่นแหละเพราะเลวพอกัน!!!”
“เตี่ย!!!” ฉันเรียกเขาเสียงดังและเริ่มมีอารมณ์โมโหขึ้นมาบ้างแล้วตั้งแต่ตามมาถึงที่นี่และก็ทำร้ายร่างกายของฉัน ด่าฉัน ด่าแม่ ด่าเพื่อน ตอนนี้ฉันเองก็เริ่มหมดความอดทนแล้วเหมือนกัน
“ทำไม?!!!”
“ลื้อกล้าส่งเสียงดังใส่อั๊ว!!ที่เป็นเตี่ยลื้อเหรอ?!” เพี๊ยะ!!เพี๊ยะ!!! เขาพุ่งเข้ามาตบฉันอีกหลายครั้ง
ปัก!!!ฉันผลักออกไปอย่างแรงทำให้เขาล้มไปกองที่พื้น
“แม่!!หย่ากับผู้ชายคนนั้นซะต้าร์จะเลี้ยงแม่เอง” หมับ! ฉันเดินไปหาแม่ก่อนจะจับมือของแม่เพื่อเดินออกมาตอนนี้ฉันตัดสินใจแล้วว่าฉันจะไม่ยุ่งเกี่ยวอะไรกับผู้ชายคนนั้นอีก เขาไม่ใช่พ่อของฉันอีกต่อไปแล้วและฉันจะพาแม่กับน้องออกมา ทั้งสองต้องได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข!ไม่ใช่ใช้ชีวิตอยู่ภายใต้การกดขี่ของใคร
“ตะต้าร์ลูก...”
หมับ!!!
“กรี๊ดดดด!!” แม่ฉันขอกรี๊ดเมื่อเตี่ยเดินมากระชากแขนของแม่กลับไป
“จะไปไหนนังลูกทรพี!!!”
“ลุง!!!พอเถอะ!!!” เพื่อนฉันที่เห็นว่าสถานการณ์เริ่มรุนแรงพวกมันก็เข้ามาช่วยกันพาเตี่ยออกไปแต่เขาตัวใหญ่มากเลยมีแรงเยอะ
“นั่นสิมันเป็นลูกลุงนะเว้ย!!!นั่นก็เมียทำไมเลวขนาดนี้วะ?!!” ไอ้ชลมันด่าเพราะมันเองก็เรื่องความรุนแรงในครอบครัวเหมือนกัน
“ปล่อยกู!เพราะพวกมึงนั่นแหละทำให้มันเสียคนติดยาติดเหล้าสูบบุหรี่”
“นี่เตี่ยยังไม่เข้าใจอีกเหรอว่าทั้งหมดมันเพราะเตี่ยนั่นแหละ!!!!!!!!!” ฉันตะโกนออกไป
“เพราะเตี่ย!!!ทำให้อั๊วเป็นแบบนี้!!เหี้ยแบบนี้เพราะเตี่ยนั่นแหละ!!!และคอยดูเถอะอั๊วนี่แหละจะทำให้เตี่ยไม่เหลือใคร!!!!!”
“พีต้าร์!!!!” พรึ่บ!! เขาจะพุ่งเข้ามาหาฉันอีกครั้งแต่รอบนี้ฉันหลงได้ทัน ทำให้เขาเสียหลักไปทางด้านหลังของฉัน แต่ฉันก็คิดได้ว่าด้านหลังมันเป็นบันได
“เตี่ยยย!!!” ฉันรีบหันไปหาเขาก่อนจะคว้ามือของเตี่ยเอาไว้
หมับ!!! และดึงกลับมาได้สำเร็จแต่เพราะว่าเตี่ยตัวใหญ่มากทำให้ฉันต้องออกแรงไปข้างหน้าเพื่อดึงเตี่ยกลับมาด้านในเลยทำให้ฉันลอยร่วงลงไปแทน
“พีต้าร์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“มะแม่...” ตุบ!!
ตึก! ตึก! ตึก!!! ปักกก!!!
“ฮึกกก!!” ร่างกายของฉันร่วงลงมาจากบันไดทีละขั้นก่อนจะกระแทกขั้นสุดท้ายอย่างแรง ร่างกายของฉันมันชาไปหมดภาพที่เห็นคือแม่และเพื่อนกำลังลงมาหาฉันอย่างเป็นห่วง แต่ฉันไม่มีแรงพอที่จะเอ่ยอะไรออกไป
“ฮึก!!ลูกแม่ ฮือออออออ”
“ทะทำยังไงดี ฮืออออออ” แม่ฉันร้องไห้ออกมา
“โทรเรียกรถพยาบาลสิเว้ย!!!!”
“ไอ้ต้าร์มึงได้ยินพวกกูไหม?!” ฉันมองไปด้านข้างเลือดไหลนองเต็มพื้นไปหมด...
“ต้าร์!!กูเองนะเว้ย!!ชลอะมึงห้ามหลับได้ยินกูไหม?!” ฉันไม่ได้ยินอะไรแล้วอะไรทั้งนั้น
พี่เคน...ต้าร์เจ็บ
ช่วยต้าร์ด้วย...
“อึก!!”
“ไอ้ต้าร์!!!!ไอ้สัส!!!รถพยาบาลมาจากไหนวะชาตินี้มันจะถึงไหม?!!!!” เสียงไอ้เก็ตโวยวาย
“ต้าร์...พีต้าร์”
เสียงของเตี่ยนั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ฉันได้ยิน
หวังว่าครั้งนี้ฉันจะไม่มีอะไรติดค้างกับเขาอีกแล้ว
ลาก่อนนะคะ
- ผู้เขียน
