Doctor 17 แผนการตามใจให้ตายใจ
1579 คำ
บ้านหมอเคน
เอี๊ยดดด!!ฉันจอดรถที่บ้านของหมอเคนก่อนจะพยายามอุ้มเขาลงจากรถเพราะว่าตอนนี้ดึกแล้วน้องลูกของเขาน่าจะนอนกันหมดแล้วแหละมั้ง
“คุณพีต้าร์!!”
“ว้าย!เฮ้ยยย!!” ฉันเกือบร้องแบบผู้หญิงไปแล้วดีนะกลับตัวทันไม่อย่างนั้นชานได้สงสัยฉันแน่ ๆ
“ขอโทษครับผมทำให้ตกใจ”
“มะไม่เป็นไรครับ เอ่อ ช่วยพยุงพี่เคนหน่อยได้ไหมครับ?” ผมถามเพราะตอนนี้ฉันเริ่มประคองเขาไม่ไหวแล้วน่ะสิเล่นทิ้งลงมาทั้งตัวแบบนี้
“ได้ครับ” หมับ! ชานเอาตัวของพี่เคนไปประคองไว้ทำให้ฉันเห็นว่ามุมปากของเขามันแตกและมีเลือดซึมอยู่นิ ๆ
“ปากไปโดนอะไรเหรอครับ?” ฉันปากไวถามออกไป
“เอ่อ หมอเคนลงโทษนิดหน่อยน่ะครับคุณพีต้าร์ไม่ต้องสนใจหรอก” กึก! ฉันชะงักไปนิดหน่อยก่อนจะมองเขาประคองพี่เคนเข้าบ้านไป
ห้องนอนหมอเคน
พรึ่บ!!
ชานวางตัวของพี่เคนที่เตียงนอน ฉันเลยตัดสินใจพูดออกไปเพราะคิดว่าแผลที่ปากของเขาน่าจะเกี่ยวข้องกับฉันแน่นอน
“ขอโทษนะครับเรื่องแผลที่ปาก...” ฉันคิดว่าสาเหตุมาจากฉันที่หนีออกไปนั่นแหละ
“เรื่องอะไรเหรอครับ?”
“เพราะผมใช่ไหมครับที่ทำให้คุณชานต้องโดนแบบนั้น?”
“ไม่เป็นหรอกครับ พวกผมทำหน้าที่ไม่ดีเองคุณพีต้าร์ไปพักผ่อนเถอะครับเดี๋ยวจัดการเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าหมอเคนก่อน”
“เดี๋ยวผมจัดการเองครับชดเชยที่ทำให้คุณชานเจ็บตัว” ฉันเสนอตัวเองเพราะรู้สึกผิดที่ทำให้เขาต้องเจ็บตัว
“เอาอย่างนั้นเหรอครับ?” เขามองที่พี่เคนเล็กน้อยก่อนจะพูดกับฉัน
“ครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง”
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ...” ชานมองที่พี่เคนนิดหน่อยก่อนจะเดินออกไป
เฮ้อออ~ถึงจะบอกว่าจัดการเองก็เถอะแล้วมันเริ่มจากตรงไหนละ???
ฉันมองไปที่หมอเคนที่ตอนนี้กำลังสลบแบบสนิทดีแล้วแหละเพราะถ้าตื่นขึ้นมาฉันคงไม่กล้าทำอะไรแน่ เพราะงั้นเริ่มจากถอดเสื้อผ้าทั้งหมดออกก่อนแล้วกัน
พรึ่บ!! ดีที่ฉันเองก็มีน้องชายเพราะงั้นเรื่องแค่นี้...เล็ก ๆ ละมั้ง แหะ ๆ ก็เขาไม่ใช่เด็กอย่างไอ้ตงตงนิโดยเฉพาะตรงนั้น -/////-
“ฟู่วววว~กว่าจะเสร็จ” นี่แค่ถอดเสื้อผ้านะต่อไปก็เช็ดตัวแล้วกัน
ฉันเดินไปที่ห้องน้ำรองน้ำใส่กะละมังก่อนจะเอาผ้าชุบน้ำเพื่อเช็ดทำความสะอาดร่างกายของเขาโดยเอาผ้าห่มปิดตรงนั้นของเขาเอาไว้ ฉันเริ่มเช็ดหน้าลงมาตามตัวเรื่อย ๆ จนเสร็จทั้งตัวส่วนตรงนั้นของเขาฉันไม่กล้าเช็ดหรอกเดี๋ยวมันจะตั้ง!!!ขึ้นมาอีกฉันไม่อยากอมให้แล้วเมื่อยปากสุด ๆ ไปเลย T^T
ฉันก็ยังไม่อยากคิดเหมือนกันว่าตัวเองจะทำแบบนั้นได้ แตกไปตั้งหลายน้ำแหนะ
“อือออออ” ฉันมองเขาที่เริ่มพลิกตัวหน่อย ๆ
“ต่อไปก็ใส่เสื้อผ้าสินะ” เฮ้อ!! อีกนิดเดียวก็เสร็จแล้วไอ้ต้าร์
หลายนาทีต่อมา
“เรียบร้อย” ฉันเอามือปาดเหงื่อที่ซึมออกมานิดหน่อยเพราะว่าเมาด้วยแหละ และต้องมาจับยักษ์แต่งตัวอีกเหนื่อยเป็นสองเท่าเลยละ
“ฝันดีนะ...” หมับ!! ฉันกำลังจะออกจากห้องโดยบอกฝันดีแต่มือของเขากลับคว้าแขนของฉันและดึงไปกอด
“อ๊ะ!!!พี่เคน...”
“อื้อออ~ต้าร์” เขากอดฉันแน่นไม่ยอมปล่อย
“ปล่อยต้าร์นะ” ฉันพยายามจะลุกแต่ไม่ได้เพราะเขากอดฉันแน่นมาก ฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะร้อนจะแย่แล้ว
“นอนกอดกัน” เสียงของพี่เคนละเมอ
“ตะต้าร์ขอไปอาบน้ำก่อนได้ไหม?” ฉันพูดกับเขาทั้งที่ไม่รู้ว่าเขาจะรู้เรื่องหรือเปล่า
“อือออ~ ไม่ต้องหรอกหอมแล้ว ฟอดดด~” เขาก้มมาหอมหัวของฉัน
“แต่ว่า...”
“นอนเถอะพี่อยากกอดเรา” เขาพูดและทำทุกอย่างโดยที่ยังหลับตาอยู่
“เฮ้ออออ” นี่ฉันต้องนอนสภาพนี้จริง ๆ ใช่ไหมเนี่ย???
แต่พออยู่นิ่งนาน ๆ โดนแอร์เย็น ๆ หนังตาของฉันก็เริ่มหนักก่อนจะหลับโดยปล่อยให้เขากอดอยู่อย่างนั้นทั้งคืน...
วันต่อมา...
“อืออออ~” ฉันลืมตาตื่นในเช้าวันต่อมาข้างกายไม่มีพี่เคนอยู่แล้วเขาคงตื่นและไปทำงานแล้วละมั้ง
“ส่วนฉันก็ต้องไปเรียน หาวววว~” ฉันหาวกว้าง ๆ ก่อนจะก้าวขาลงจากเตียงนอนกลับห้องตัวเองเพื่ออาบน้ำไปเรียนบ้าง
ชั่วโมงต่อมา
ฉันเดินลงจากชั้นสองหลังจากที่ทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว วันนี้เป็นวันที่ฉันต้องส่งโปรเจคจบแล้วแหละและก็เริ่มอ่านหนังสือเพื่อสอบในอีกไม่กี่วันข้างหน้าและฉันก็จะเรียนจบแล้ว
“มากินข้าวสิ” ฉันเดินเข้ามาในห้องอาหารมองพี่เคนที่กำลังยืนทำอาหารอยู่อย่างเหม่อลอยเขารู้มีเสน่ห์มาก ๆ เลย แต่ทั้งที่ฉันไม่ได้ส่งเสียงเขากลับรู้ว่าฉันเดินเข้ามาแล้ว
“ครับ”
“วันนี้เลิกเรียนกี่โมง?” เขาถามเสียงนิ่งไม่เหมือนเมื่อวานที่โมโหฉันมาก
“แค่ไปส่งงานกับอาจารย์นิดหน่อย”
“และเรียนต่อไหม?” เขาถาม
“ครับ?”
“การเรียนจบ ปวช.แล้วนิจะเรียนมหาวิยาลัยต่อไหม?” กึก! เขาถามพร้อมวางจานข้าวตรงหน้าของฉัน
“ไม่เรียนแล้วละผมไม่มีเงินขนาดนั้น”
“พี่ส่งเรียนเอง...”
กึก!! ฉันชะงักไปก่อนจะเงยหน้ามองเขา
“ไม่อยากเรียนหรือไง?”
“ก็อยาก...” ฉันอยากเรียนมาก ๆ แต่ไม่มีเงินเพราะงั้นเลยคิดว่าจะเรียนให้จบแค่นี้และทำงานเก็บเงินเพื่อเรียนต่อ
“ถ้าอยากพี่จะส่งเรียนเอง แลกกับ...”
“กับ?” ว่าแล้วว่าต้องไม่ได้มาฟรี ๆ แน่นอน
“ต้าร์ต้องเชื่อฟังพี่และห้ามดื้อ ทำอะไรก็ต้องบอกและเคารพกัน”
“แค่นี้?” ทำไมมันน้อยจังอ่ะ
“ใช่ เพราะพี่ไม่ได้ต้องการอะไรจากต้าร์ แต่อยากให้ต้าร์ทำอะไรและบอกกันบ้างที่ทำเมื่อวานพี่บอกตรง ๆ ว่าโกรธและโมโหมากแต่พี่ก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้มีสิทธิขนาดนั้น ต่อให้พี่อยากได้ต้าร์แค่ไหนก็ต้องห้ามใจและอยู่ในเขตของตัวเอง...”
“...” ฉันฟังที่เขาพูดและเม้นปากตัวเองแน่นไม่คิดว่าเขาจะมาขนาดนั้นนี้มันไม่ต่างอะไรจากการสารภาพรักเลยนะ
“ว่าไงพี่จะสนับสนุนและส่งเสริมทุกอย่างที่ต้าร์อยากทำแลกกับหัวใจของต้าร์และการเชื่อฟังกันบ้าง พี่แทบบ้าที่เห็นเมื่อคืนนี้...”
“ขอโทษ” ฉันก้มหน้าก่อนจะพูดมันออกไปรู้สึกผิดยังไงไม่รู้แหะ
“ต้าร์ไม่ผิดพี่ผิดเองที่ห่วงต้าร์มากเกินไป..” นี่เขาพูดเพื่อให้ฉันรู้สึกผิดหรือเปล่าเนี่ย T^T
“พี่...”
“ต้าร์ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกเพราะต้าร์มีอิสระในตัวของต้าร์เอง เพียงแต่แค่อยากให้นึกถึงพี่บ้างเท่านั้น” หมับ! เขาวางมือที่หัวของฉันและยิ้มบาง ๆ ดูมีเสน่ห์มันทำให้ใจของฉันสั่นแปลก ๆ น่ะสิ -////-
“กินข้าวเถอะจะได้ไปเรียน ส่วนพี่ก็จะทำงานเหมือนกัน ต่อจากนี้พี่จะใจเย็นกับเราให้มาก ๆ นะครับ ^^”
ตึกตัก! ตึกตัก! ตึกตัก!
“ขะขอบคุณครับ”
“เอารถยนต์ไปเรียนอยากขับคันไหนก็เลือกเลย...”
(หมอเคน)
“โอ้โห้!” ขวับ!!
“พี่จะให้ต้าร์ขับจริง ๆ เหรอ?” ผมพาพีต้าร์มาดูรถเพื่อขับไปเรียน
“จริงสิเลือกเลยอยากได้คันไหน”
“แต่ว่า...”
“ไม่อยากขับเหรอ?” ผมแกล้งถามทั้งที่สายตาของเธอมันปิดไม่มิดแล้วว่าอยากขับมากแค่ไหน เธอชอบรถเลยไม่แปลกที่จะตื่นเต้นซึ่งท่าทางแบบนั้นมันน่ารักมากจนผมอยากกลืนเธอลงท้องไป
“อยาก!!!”
“งั้นเลือกสิ” ผมอมยิ้มกับท่าทางของเธอ พีต้าร์คือเด็กคนหนึ่งที่น่าเอ็นดูเพียงแต่เธอต้องพยายามแสดงว่าเข้มแข็งออกมา ผมจะทำให้เธอทิ้งความเข้มแข็งจอมปลอมนั่นแหละพึ่งพิงผมให้ได้...
เพราะงั้นผมเลยยอมใจเย็นและไม่เร่งรัดเธอ พยายามเข้าใจทุกอย่างที่เธอเป็นปล่อยให้เธอตายใจและจับกินอย่างไม่ทันตั้งตัว ผมไม่ใช่ไอ้เปลวที่รีบร้อนไปซะทุกอย่างผมจะวางแผนอย่างดีจนพีต้าร์หนีไปทางไหนไม่ได้หรือถ้าพยายามหนีก็จะกลับมาหาผมอย่างที่ไม่ต้องตามหา...
“พี่เคน!”
“ว่าไงครับเด็กดี?” ผมออกจากภวังค์ความคิดก่อนจะตอบรับเสียงเรียกของพีต้าร์
“ต้าร์เลือกได้แล้ว -/////-”
“เอาคันไหน?” ผมเดินเข้าไปหาเธอช้า ๆ ทุกอย่างไม่รีบร้อนแต่มีเสน่ห์และแผนการ
“Nissan GTR R35” เลือกของดีซะด้วย...ตาถึง
“ได้สิ”
“เยส!!!!ได้ขับแล้วเว้ยยยยย!!!!”
“ขอบคุณครับ ^0^”
“ครับ พีต้าร์ของพี่”
- ผู้เขียน
