อีแป้งมาแล้ว
1069 คำ
ตึก! ตึก! ตึก!
เสียงฝีเท้าดังมาจากหน้าห้อง ทุกคนหันไปมองพร้อมกับเปล่งเสียงออกมาพร้อมกัน
"อีแป้งมาแล้ว"
"เออทำไม พวกมึงมีปัญหาอะไรกับกูไม่ทราบ"
ไม่มีเสียงตอบกลับแต่จู่ๆร่างของแป้งหอมก็เซจนเกือบล้ม เธอหันมามองก็พบว่าเป็นชายหนุ่มที่กัดกับเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ
"เกะกะคนจะเดิน"
"ก็เดินไปสิผลักฉันทำไม!"
"แป้งหอมมานั่งเถอะ " เสียงชมพู่เรียกเพื่อนรักให้มานั่งวันนี้เป็นการเปิดเรียนวันแรกอย่างเป็นทางการ แต่ทุกคนต้องมาห้องประชุมเพื่อรออาจารย์และรุ่นพี่มาคุยเรื่องการรับน้อง
"ฝากไว้ก่อนเถอะ!"
แป้งหอมเดินไปพูดใส่หน้าชายหนุ่มจากนั้นก็เดินมานั่งโดยที่ชายหนุ่มกับเพื่อนเดินตามมานั่งด้านหลังเธอ
"อีพู่ทำไมทุกคนมองกูแปลกๆวะ" ฉันเอียงตัวไปกระซิบเพื่อนด้วยความสงสัย
"แป้ง "
"ว่า"
"แป้ง!!"
"เอออะไรของมึงวะเรียกอยู่ได้!!"
"แป้งบนหัวมึงอ่ะ!"
แป้งหอมรีบเอามือจับดูก็พบว่าที่หัวเธอมีแต่แป้งเต็มไปหมด เธอจึงหันไปมองหน้าชายหนุ่มที่ส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาที่เธอ
"นายกล้าดียังไงฮะ" ฉันคว้ากระเป๋าราคาแพงฟาดไปที่ตัวของปริ๊นซ์ทำให้ปริ๊นซ์รีบจับแขนฉันไว้ "ไอ้บ้าปล่อยนะ!"
"โดนแค่นี้ยังน้อยไป อย่างเธอมันต้องน้ำร้อน!"
"เอามาต้มมาม่าหรือไง ไอ้บ้า!"
ทั้งสองฉุดกระชากกันจนปริ๊นซ์หงายท้องทำให้แป้งหอมนอนทับร่างของปริ๊นซ์จนมีเสียงแซวดังขึ้น และเสียงดุจากรุ่นพี่ที่เข้ามาเห็น
"น้องสองคนทำอะไรกัน!"
ทั้งสองรีบผละออกจากกันแต่ดูเหมือนเรื่องจะไม่จบอยู่แค่นี้ เพราะรุ่นพี่เรียกทั้งสองคนออกมาด้านหน้ายิ่งทำให้แป้งหอมไม่พอใจ
"เพราะนายคนเดียว"
"แล้วไง?"
"รอให้ออกจากที่นี่ก่อนเถอะฉันจะฆ่านายให้ตายเลย"
"ตัวเท่าลูกหมาทำซ่า หึ!"
"น้องสองคนจะคุยกันอีกนานไหม ที่นี่เป็นสถานศึกษาไม่ใช่โรงแรม " "น้องชื่ออะไร?"
"แป้งหอมค่ะ" ฉันตอบพร้อมกับมองหน้ารุ่นพี่
"กล้ามองหน้าพี่เหรอ?"
"ทำไมจะมองไม่ได้คะ "
ทุกคนหันมามองแป้งหอมทันที เพราะรุ่นพี่คนนี้คือตำนานของการรับน้อง ทั้งโหด ดุ จนไม่มีใครกล้ายุ่ง
"ฉันเป็นรุ่นพี่เธอต้องเคารพและก้มหัวให้รุ่นพี่ทุกคน"
ปริ๊นซ์ถึงกับคิ้วชนกันเมื่อได้ยินคำตอบของรุ่นพี่
"แต่หนูเป็นหลานรัฐมนตรี คุณพ่อเป็นเพื่อนกับอธิการบดีของที่นี่ พี่กล้าไหมล่ะ"
"ซี๊ดด"
"เด็ดว่ะ"
เสียงรุ่นพี่คนอื่นๆและนักศึกษาปีหนึ่งพากันซุบซิบและยอมใจความกล้าของแป้งหอม รุ่นพี่ที่ปากเสียจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปหาปริ๊นซ์
"แล้วน้องล่ะชื่ออะไร"
"ปริ๊นซ์ครับ"
"หล่ออ่ะ" เสียงสาวๆเอ่ยปากชมไม่หยุด
"คิดว่าตัวเองเป็นใครใหญ่มาจากไหนถึงได้กล้าทำเรื่องแบบนี้"
"ผมยังไม่ได้ทำอะไรแค่แหย่เล่นกันเฉยๆ ผมคงไม่ทำอะไรต่อหน้าคนอื่นหรอกครับ"
"ปากเก่งดีนี่" "ถ้ามึงคิดว่าแน่จะงัดกับกูก็ได้นะ"
"ผมเป็นแค่ลูกชายสส.เกรียงไกร คงไม่กล้ากับพี่หรอกครับ"
รุ่นพี่ถึงกับหน้าเสียเมื่อเล่นกับลูกคนใหญ่คนโตจึงต้องรีบให้ทั้งสองคนกลับไปนั่งแล้วเริ่มคุยเรื่องการรับน้อง
"เอาล่ะการรับน้องของคณะเราจะไม่ใช่การรับน้องธรรมดา พวกเราจะต้องไปค้างที่ต่างจังหวัดและจะจับฉลากคู่นอน"
"แบบนี้จะไม่มีปัญหาเหรอวะ"
เสียงปริ๊นซ์คุยกับเพื่อนแป้งหอมเองก็เห็นด้วยเหมือนกัน
"อีแป้งชบามันไลน์มาบอกว่าคณะศิลปศาสตร์ไปรับน้องที่ดอย"
"การจับฉลากจะเริ่มจะช่วงบ่าย ตอนนี้น้องเขียนชื่อตัวเองพร้อมกับเบอร์โทรไว้ที่ป้ายแล้วคล้องคอไว้นะครับ"
"ทำไมต้องเขียนเบอร์วะ" ฉันหันไปถามชมพู่ " กูแถมไอดีไลน์ให้ด้วยแล้วกันคิกๆ"
พักกลางวัน
กลุ่มของปริ๊นซ์มีสมาชิก3คน คือปริ๊นซ์ ออฟ แทน ทั้งสามเป็นเพื่อนกันมาก่อนจึงสนิทและไม่ค่อยเกรงกลัวใคร
ปริ๊นซ์เป็นหลานชายของอธิการบดี และยังรู้จักกับคุณปลื้มพ่อของแป้งหอมแต่โดยส่วนตัวทั้งสองไม่รู้จักกัน อาจเป็นเพราะปลื้มไม่ค่อยให้ลูกสาวไปเปิดตัวกับเพื่อนฝูงเท่าไหร่
"ทำไมแป้งหอมน่ารักจังวะ คุณปลื้มไม่เคยพามาเปิดตัวเลย" แทนเอ่ยปากถามทุกคนขณะคีบลูกชิ้นเข้าปาก
"นั่นสิ พ่อมึงก็รู้จักคุณปลื้มไม่ใช่เหรอวะ" ออฟเสริมอีกเสียง
"กูไม่รู้ต้องถามพี่เป้ว่ารู้จักยัยนี่หรือเปล่า"
"ฮัดเช้ย!!" แป้งหอมจามออกมาจนเพื่อนรีบหันไปมอง" ใครคิดถึงกูบอกมาเลย"
ทั้งสามหนุ่มรีบก้มหน้ากินข้าวกันต่อเพราะไม่อยากมีปัญหากับแป้งหอมเท่าไหร่
ช่วงบ่าย
ติก!
ติก!
ติด!
เป็นเสียงอะไรไปไม่ได้นอกจากไลน์ของแป้งหอมและปริ๊นซ์ที่ดังขึ้นรัวๆ การเขียนเบอร์ไปที่ป้ายชื่อทำให้สาวๆหนุ่มๆพากันแอดมา
"รำคาญซะแล้ว!!" ปริ๊นซ์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปิดการแจ้งเตือนและการเพิ่มเพื่อน
"วู้วว ผู้ชายแอดมาเต็มเลยรับให้หมด!"
"แบบนี้กูต้องจัด" แทนรีบกดแอดไลน์แป้งหอมไม่นานเธอก็รับ จากนั้นก็ส่งสติกเกอร์ทักทายไป
เมื่อรุ่นพี่เข้ามาทุกคนก็รีบเก็บโทรศัพท์จากนั้นก็เตรียมตัวจับฉลาก
"สถานที่ที่พวกเราจะไปค่อนข้างลำบากนะครับน้องๆ สัญญาณโทรศัพท์และอินเทอร์เน็ตจะไม่มีใครที่รู้ตัวว่าไม่ไหว มีโรคประจำตัวจะถอนตัวทำกิจกรรมที่คณะก็ได้นะ"
"หล่อจัง" แป้งหอมยิ้มหวานให้รุ่นพี่คนนี้ "อยากได้อ่ะ"
"แรด!!" ปริ๊นซ์เอ่ยปากด่าลอยๆ
"ขอบคุณ!" ฉันตอบกลับไปพร้อมกับเบะปากใส่ มาชมแบบนี้เขินนะเว๊ยย
"___"
- ผู้เขียน
