จ้าวฟางหลินหน้าแดงระเรื่อเมื่อถูกริมฝีปากร้อนทาบลงบนลำคอ แรงต่อต้านน้อยนิดหรือจะห้ามปรามปรารถนาของคนสอง จางซือหลงกอดกระชับคนบนตักก่อนจะมองจุมพิตหวานล้ำแก่นางอีกครั้ง หากตอนนี้ไม่ได้อยู่ในรถม้าคงเลยเถิดไปมาก แม้จะอยากเอาแต่ใจทว่าสงสารคนตัวเล็กจึงยอมถอนจุมพิต
“หลินเอ๋อร์” เสียงทุ้มเรียกหญิงสาวที่ตนรัก เขาเพียรคลอเคลียอยู่ข้างแก้มเนียนนุ่มไม่ห่าง
“เราไม่ควรทำเช่นนี้” การกระทำเมื่อครู่นับว่าน่าละอายยิ่งนัก นางเป็นสตรีมีบิดามารดาทว่ากลับปล่อยตัวให้บุรุษเชยชมง่าย ๆ
“เรารักกันไยไม่ควร วันนี้หรือวันหน้าเจ้าก็ต้องเป็นของพี่อยู่ดี” ดวงตากลมโตของนางฉายชัดว่ารักเขามาก ต่อให้ปฏิเสธอย่างไรก็ยังหลุดความรู้สึกรักใคร่ให้เห็นได้ไม่ยาก
“พี่หลงจะทำในรถม้านี่เลยหรือเจ้าคะ” นางทำตาโตจ้องหน้าคนพูดอย่างตื่นตะลึง เรื่องในห้องหอนางเองก็เคยอ่านผ่าน ๆ มาบ้างแต่ไม่เคยคิดว่าจะทำในที่คับแคบเช่นนี้
บ่าวรับใช้ด้
