‘มารยาสตรีมีร้อยเล่มเกวียน’ จ้าวฟางหลินหยิบมาใช้ได้ตลอดยามจำเป็น ความร้ายกาจก็มีอยู่ในตัวทุกคนนั่นแหละ ยามใดสมหวังก็ดึงเอาความอ่อนหวานใจดีออกมาได้เพราะเป็นสุข ทว่ายามทุกข์มาเยือนเมื่อใดความร้ายกาจในตัวก็จะผุดออกมาเอง
ตัวนางก็เช่นกัน นางดีได้แต่ก็ร้ายมากเช่นกัน ช่วงนี้แม้จะพักแต่เมื่อมีตัวกระตุ้นนางก็ไม่อยากขัดศรัทธา
“ฮึก ปล่อยเถอะเจ้าค่ะ” มือน้อยดันแผงอกเมื่อเข้ามานั่งในรถม้าลำพัง ใบหน้างามยังคงเปื้อนน้ำตา
“หายกลัวแล้วอย่างนั้นหรือ” เห็นนางร้องไห้เช่นนี้ไม่ดีเลยสักนิด จ้าวฟางหลินไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าผู้คนเช่นนี้มาก่อน นางคงอับอายมาก
จางซือหลงดึงคนตัวเล็กให้ขึ้นมานั่งบนตัก นิ้วชี้ค่อย ๆ เกลี่ยน้ำตาออกจากใบหน้านั้น
“ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ” นางก้มหน้าซ่อนรอยยิ้มร้ายกาจ ทว่าคนมองกลับคิดว่านางก้มหน้าซ่อนความอ่อนแอพยายามไม่ร้องไห้ให้เขาเห็น จางซือหลงยิ่งรู้สึกสงสารพาลให้เกลียดชังเถียนเถียน
