Chapter 15 อย่าจากข้าไปไหน
“อื้อ...”
บุปผานารีผลถึงกับครางเสียงแผ่วเมื่อคนตัวโตโน้มลงมากินผิงกั่ว จากนั้นจึงประกบเรียวปากนุ่มแล้วแทรกลิ้นป้อนผิงกั่วกลับเข้ามาในปากของนาง
ลิ้นร้อนกระหวัดเร้าราวกับมอมเมาให้ผลไม้สาวถึงกับหายใจติดขัด นางแทบสำลักความหอมหวานของผลไม้เลิศรสผสานไปกับรสจูบที่แสนรัญจวนใจ
“หวาน”
เสียงทุ้มเอ่ยแผ่วแล้วรวบร่างเล็กให้นอนลงบนพื้นหญ้า ทาบทับบดเบียดนางด้วยเรือนกายแข็งแกร่ง สองแขนโอบกระหวัด สองมือโลมไล้ไปตามสัดสวนยวนตา ขณะที่ริมฝีปากร้อนไล่ระไปตามนวลแก้มและลำคอระหง ซุกไซ้ฝังรอยจูบลงบนผิวนวลเนียนราวกับน้ำนมสวรรค์
ดึงคอเสื้อของนางให้เปิดออกจนเห็นเนินอกอิ่มและไหล่นวลเนียน เทพภูเขาพิศมองความงดงาม จูบลงบนเนินอกอย่างเชื่องช้าแล้วสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่
ก่อนจะกลั้นใจผละออกจากร่างอรชรที่กำลังนอนระทวยอ่อนให้เขาได้ตักตวงเกมกามจากนางได้อย่างเต็มที่
‘ข้าทำไม่ได้!’
กัดฟันกรอดจ
