Chapter 14 อ้าปากสิเจ้าคะนายท่าน
เขาจูงบุปผานารีผลไปที่เตียงกว้าง เอนกายสูงใหญ่ลงนอน เหยียดแขนข้างซ้ายออกเพื่อให้นางหนุนแทนหมอน แล้วใช้มือขวาตบเบาๆ บนฟูกนอน
“มาสิ...ข้าจะกล่อมเจ้านอนเอง”
เหม่ยฮวายิ้มกว้าง น้ำตาที่ทำท่าจะหยาดหยดเหือดแห้งไปเสียสิ้น บัดนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม นางรีบแทรกกายลงนอนในอ้อมกอดอบอุ่น ซุกหน้าเข้าหาอกกว้าง แขนเล็กโอบกอดรัดรอบเอวสอบของเขาเอาไว้แน่น
“อบอุ่นจัง”
นางรำพันแผ่วเบาก่อนจะค่อยๆ ก้าวเข้าสู่ห้วงแห่งนิทรา ในขณะที่เทพเฒ่าอายุกว่าหลายแสนปีต้องนอนตาค้างจนรุ่งสาง เพราะอะไรนะหรือ
ก็เพราะกลิ่นกายหอมเย้ายวน นวลผิวลื่นละเอียดราวกับเส้นไหมชั้นเลิศ และทรวดทรงองค์เอวที่แสนทรมานใจชายของนารีเย้ากำหนัดตนนี้นะสิ ที่ทำให้เขานอนแข็งชี้โด่ทุกข์ทรมานตลอดทั้งคืน
สองวันมานี้ไม่ว่าเทพภูเขาจะอยู่ ณ ที่แห่งใดก็มักจะมีโฉมสะคราญงามปานล่มสวรรค์คลอเคลียอยู่ข้างๆ ไม่ห่าง จนเป็นภาพที
