บทที่ 1
832 คำ
"กรี๊ดดด!!"
เมื่อฉันลืมตาขึ้นมาก็เจอผู้คนมากมายที่ใส่ชุดดำ พร้อมกับนั่งพนมมือฟังพระสวดอภิธรรมอยู่ที่ศาลาวัดใกล้บ้าน พอฉันลุกขึ้นนั่งผู้คนพวกนั้นต่างก็ตกใจร้องกรี๊ดแล้ววิ่งกันกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศคนละทาง
ย้อนกลับไปเมื่อสามวันที่ผ่านมา..
"มัดหมี่ลูกกลับมาหาแม่เถอะ หนูอย่าจากแม่ไปแบบนี้เลย" แม่ของมัดหมี่นั่งร้องไห้จนแทบจะขาดใจเมื่อเห็นลูกสาวสิ้นใจต่อหน้า
"คุณทำใจบ้างเถอะ ลูกเราป่วยออดๆ แอดๆ มาแบบนี้เป็นปีแล้ว ปล่อยให้ลูกได้พักผ่อนเถอะนะ" ผู้เป็นพ่อของมัดหมี่ได้แต่ปลอบใจภรรยาผู้เป็นที่รัก
นางสาวมัดหมี่ ใจสะอาด ป่วยโดยไม่มีสาเหตุมาปีกว่า ล้มหมอนนอนเสื่อมาแบบนี้ตลอด จนถึงวันนี้เธอได้สิ้นใจ เป็นที่โศกเศร้าของบิดาและมารดา
ย้อนกลับไปก่อนที่ฉันจะฟื้น..
"ตอนนี้หนูตายแล้วใช่ไหมคะ ท่านคือยมทูตใช่ไหม"
"เราไม่ใช่ยมทูตหรอก แต่เราเป็นผู้ที่จะมาพาวิญญาณของเจ้าไป"
"แถวบ้านหนูเรียกยมทูตค่ะ" มัดหมี่ยังไปเถียงกับชายร่างสูงใหญ่ที่ยืนรอรับวิญญาณของเธอ
"เจ้าชื่ออะไรนะ" แล้วชายตัวดำร่างใหญ่ก็เปิดสมุดที่อยู่ในมือเพื่อเช็ครายชื่อ
"ชื่อมัดหมี่ ใจสะอาด"
"เวลาของหนูยังไม่หมดนี่ ยังเหลืออีก 99 วัน"
"อะไรนะ!? พวกท่านทำงานกันยังไง ถ้าเป็นโลกมนุษย์ถูกไล่ออกไปแล้วนะ"
"ไอ้เด็กคนนี้" ชายร่างใหญ่มองดูหน้าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าแล้วคิดว่าเด็กคนนี้กล้ามากที่มายืนเถียง และยังคิดว่าจะเอายังไงกับเด็กคนนี้ดี
"ท่านต้องรับผิดชอบด้วยนะ หนูไม่ยอม ถ้าหนูไม่ยอมหนูแจ้งความได้ที่ไหนเนี่ย?"
"เหอะ! ยังจะเล่นอยู่อีก" แล้วชายผู้นั้นก็เปิดดูประวัติของมัดหมี่ว่าพอจะแก้ไขอะไรได้บ้าง
"ข้ารู้แล้วว่าจะทำยังไงกับเจ้าดี เจ้าต้องตามหาคู่แท้ของเจ้า เพื่อทำให้เขารักในตัวเจ้าให้ได้ และให้เขายอมแต่งงานใช้ชีวิตคู่กับเจ้าก่อน 99 วันที่จะมาถึงนี้"
"ทำไมท่านให้ฉันทำอะไรที่มันยุ่งยากขนาดนี้ด้วย แล้วฉันจะรู้ไหมว่าใครเป็นคู่แท้"
"เมื่อเจ้าเจอเขา เจ้าก็จะสัมผัสได้เองว่าเขาคือผู้ชายคนนั้น"
"พูดเป็นนิยายไปได้"
"ข้าช่วยเจ้าได้แค่นี้ เจ้าพยายามตามหาเขาให้เจอให้เร็วที่สุด แล้วทำยังไงก็ได้ให้เขารักเจ้าด้วยใจจริงและยอมแต่งงานใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน..แล้วเจ้าก็จะมีอายุที่ยืนยาว" พอชายผิวดำร่างสูงใหญ่คนนี้พูดจบประโยคก็หายวับไปกับตา
**ส่วนเราก็เป็นเหมือนที่เห็น**
[ 1 day ]
เพล้ง!! เสียงฝาโลงศพที่เราผลักออกแล้วมันหล่นลงมา
กรี๊ดดดด! ผู้คนที่ใส่ชุดดำต่างวิ่งหนีลงจากศาลาเหมือนหนีตาย
"มัดหมี่ลูก?!" ส่วนพ่อกับแม่ของเรา รีบวิ่งเข้ามาหาโชคดีที่โรงศพนั้นยังไม่ได้ปิดสนิท
"หนูฟื้นแล้วลูกแม่ฟื้นแล้ว" ไม่มีอะไรที่ทำให้มานีแม่ของมัดหมี่ดีใจได้ถึงขนาดนี้อีกแล้ว
"เอาลูกเราออกมาเร็วสิพี่"
แล้วทักษิณพ่อของมัดหมี่ก็รีบหาเก้าอี้ขึ้นมาเหยียบเพื่อจะพาลูกลงมาโลงศพ
ส่วนที่ศาลาตอนนี้ไม่มีคนเหลือแม้แต่คนเดียว พระก็ยังไป
เราตายไปถึงสามวันแต่ร่างกายเราก็ไม่เหม็นและเน่าเปื่อยโดยที่ไม่ได้ฉีดยากันศพเน่า ..พ่ออุ้มเราออกจากโรงศพแล้วท่านก็อุ้มเราไปวางไว้ที่โซฟาไม้
"พ่อไม่ต้องอุ้มมัดหรอก มัดจะลองเดินเอง"
เพราะเราจำทุกถ้อยคำที่ชายตัวดำร่างสูงใหญ่พูดกับเราไว้ ภายใน 99 วันนี้เราจะใช้ชีวิตได้ปกติเหมือนกับคนทั่วไป แต่ถ้าเราทำไม่สำเร็จร่างกายของเราก็จะแห้งเหี่ยวเหมือนคนตายไปแล้ว 99 วัน
"มัดระวังนะลูก" แม่พูดด้วยน้ำตาที่ไหลเอ่อนองเป็นสายไม่หยุด พร้อมกับเสียงสะอื้นไห้ เรารู้ดีว่าท่านดีใจจนปล่อยน้ำตาออกมา
พอลุกขึ้นเราก็ก้าวเดินไปเหมือนคนไม่เคยป่วยไข้มาก่อน
"มันเป็นไปได้ยังไง ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นกับครอบครัวของเราแล้วใช่ไหม" พ่อของเราไม่เคยเชื่อเรื่องปาฏิหาริย์เลย แต่ครั้งนี้ท่านถึงกับพูดออกมาจากปากของท่านเอง
ก่อนที่เราจะตาย เราเดินไม่ได้อยู่หลายเดือน จะไปไหนจะทำอะไร พ่อต้องเป็นคนอุ้มตลอดเวลา
เขียนโดยมัดหมี่ ชะนีติดมันส์
- ผู้เขียน
