The First...ผีหนุ่มสุดหล่อ
1832 คำ
“โรส เป็นอะไรรึเปล่าลูก ไม่สบายรึเปล่า หืม?”
“ปละ...เปล่าค่ะคุณพ่อ พอดี เอ่อ ร้อนนิดหน่อยน่ะค่ะ”
โรสรินที่เดินกลับมาหาบิดาต้องรีบก้มหน้าซ่อนรอยบวมแดงจากการถูกจูบ ตอนนี้เธออยากกลับบ้านเหลือเกินเมื่อความรู้สึกร้อนวูบวาบและหงุดหงิดกำลังเล่นงานเธออยู่
“อ้อ พ่อลืมไปเลย...นี่พี่ซัน ลูกจำได้ไหม ที่เคยมาบ้านเราตอนลูกเด็กๆ ก่อนที่จะย้ายไปอยู่สเปนไง”
คุณก้องภพบอกขึ้นเมื่อ อาทิตย์ หรือ ซัน หลานชายข้างบ้านที่แต่ก่อนชอบมาที่บ้านเขาบ่อยๆก่อนจะย้ายไปอยู่สเปนและพึ่งย้ายกลับมาอยู่ที่ประเทศไทยเมื่อเดือนที่แล้วและวันนี้ก็บังเอิญมาเจอกันที่งานนี้เพราะอาทิตย์ทำงานเป็นผู้จัดการฝ่ายการตลาดของบริษัทของคุณวสันต์เจ้าของงานในวันนี้
“สวัสดีครับน้องโรส สวยขึ้นจนพี่จำไม่ได้เลยนะครับ”
ชายหนุ่มมองอดีตน้องสาวแสนน่ารักที่เขาเอาแต่เฝ้าดูแลทุกวันหลังจากเลิกเรียนก่อนจะจากไปไกลแสนไกลจนไม่นึกว่าจะได้เจอเธออีก เมื่อตอนนี้เธอกลายเป็นหญิงสาวสวยจนเขาถึงกับใจเต้นแรงเพียงแค่ได้เจอกันอีกครั้งอย่างนี้
“สวัสดีค่ะ โรสคงเด็กมากเลยจำอะไรไม่ค่อยได้...”
โรสริสบอกขึ้นตามความจริงเมื่อเธอจำเขาไม่ได้เลยสักนิด ก่อนจะรีบเบนสายตาหนีเมื่อคนตรงหน้าเล่นมองเธอตาหวานเชื่อมขนาดนั้น
“พี่เข้าใจ ตอนนั้นโรสแค่สามขวบ แต่ตอนนี้เป็นสาวแล้ว”
“ฮ่าฮ่าฮ่า นั่นสิ นานเลยนะที่ไม่ได้เจอ แล้วพ่อเราสบายดีรึเปล่าล่ะ”
“ครับ สบายดีครับ อยู่สเปนส่วนคุณแม่...เสียแล้วครับ...”
“อะไรนะ! อาเสียใจด้วยนะ มันเกิดอะไรขึ้น...โทษทีๆ อาไม่น่าถามเลย งั้นเราไปหาอะไรทานกันเถอะ จะได้คุยเกี่ยวกับเครื่องมือที่อาสั่งไปด้วย...ไปนะลูกถือเป็นการต้อนรับพี่ซันด้วย”
“ค่ะ...”
ถึงใจอยากจะปฏิเสธแต่ปากกลับตอบรับออกมาเมื่อยังไงซะก็เป็นคนเคยรู้จักถึงจะจำไม่ได้ก็ตามที ก่อนทั้งสามจะพากันออกจากงานไป
“น้องโรสชอบทานอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าครับ เดี๋ยวพี่สั่งให้ เต็มที่เลยนะครับ”
“เอ่อ ค่ะ โรสทานได้ทุกอย่างค่ะ”
หลังจากนั้นไม่นานโรสรินกับอาทิตย์ก็มาถึงร้านอาหารกันก่อน เพราะคุณก้องภพบอกว่าต้องการคุยกับคุณวสันต์เสร็จแล้วจะรีบตามมา ซึ่งโรสรินเองก็พอมองออกว่าบิดาต้องการจะทำอะไร
“ตั้งแต่เจอกัน พี่ยังไม่ได้ถามเลยว่าน้องโรสเป็นยังไงบ้าง”
“โรสก็สบายดีค่ะพึ่งกลับมาจากอังกฤษ คุณพ่อให้มาฝึกงานน่ะค่ะ”
“ครับ คุณอาบอกพี่ว่าน้องโรสพึ่งเรียนจบโท ว่าแต่ มีแฟนรึยังครับ”
และสุดท้ายอาทิตย์ก็พูดเข้าเรื่อง ซึ่งโรสรินก็พอจะรู้เพราะดูจากคำพูด สายตาและท่าทางของเขา แล้วแถมบิดาของเธอยังเปิดโอกาสให้ขนาดนี้ มีเหรอที่เธอจะไม่รู้
“ก็ ยังไม่พร้อมน่ะค่ะ อยู่คนเดียวก็...เอ่อ สบายดี...”
หญิงสาวบอกขึ้นก่อนจะมองไปเห็นคนที่ไม่อยากเจอที่สุดในตอนนี้จนแทบพูดต่อไปไม่เป็น
“มองอะไรคะ หรือว่าพี่เพชรต้องการอะไรเพิ่มเดี๋ยวฟ้า...”
“ไม่ต้องหรอก พี่แค่เหมือนเห็นคนรู้จัก แต่คงตาฝาด...”
ปากบอกออกไปแบบนั้นแต่สองตากลับจับจ้องไปที่ร่างบางของผู้หญิงที่เขาพึ่งจูบมาเมื่อชั่วโมงก่อน สองกรามกัดแน่นโดยไม่รู้ตัวเมื่อยู่ดีๆความไม่พอใจก็ฉายชัดในสีหน้าและแววตาจน ฟ้าริน ว่าที่คู่หมั้นสาวอดมองตามไปไม่ได้ และเธอก็เห็นว่าตอนนี้เพชรพลกำลังมองอะไรอยู่
“อะ เอ่อ โรส...โรสขอตัวไปเข้าห้องน้ำแปปนึงนะคะ”
“ให้พี่ไปเป็นเพื่อนไหม”
“ไม่...ไม่เป็นไรค่ะ...”
ทางด้านโรสรินแทบทำอะไรไม่ถูก เมื่อแค่เขามองความวูบวาบก็แล่นขึ้นไปทั่วกายสาวจนอดสั่นไหวไม่ได้ เธอถึงกับลุกขึ้นขอไปเข้าห้องน้ำทันทีเพราะกลัวว่าอีกคนที่นั่งร่วมโต๊ะจะสังเกตเห็นความผิดปกติของเธอ
“อีตาบ้านี่เป็นผีรึไง ไปไหนก็เจอ! โอ๊ย อยากกลับบ้าน หรือจะบอกพี่ซันว่าประจำเดือนมาขอกลับก่อน...หรือบอกว่ามีธุระ...โอ๊ย ทำไมเราต้องกลัวอีตานั่นด้วยเนี่ย”
พอเดินเข้ามาในห้องน้ำ โรสรินถึงกับเดินวนไปวนมาเป็นหนูติดจั่นเมื่อไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อแล้ว เธอพยายามคิดหาทางที่จะหนีออกจากร้านอาหารไปอย่างไม่ให้น่าเกลียดเกินไป ก่อนจะเดินออกมาเมื่อคิดออกแล้วว่าจะบอกอาทิตย์ว่ายังไงดี
“อ๊าย! อื้อๆๆๆ”
พอก้าวออกจากห้องน้ำปากเล็กก็โดนปิดลงด้วยมือใหญ่ของเพชรพลที่เดินตามออกมาตั้งแต่เห็นเธอลุกขึ้นแล้ว โรสรินที่ตกใจได้แต่ร้องออกมาในลำคอเมื่อโดนปิดกั้นเสียงเอาไว้แน่น
“ถ้าอยากให้มากันทั้งร้านก็ร้องออกมาดังๆสิ”
ชายหนุ่มกระซิบบอกก่อนที่เธอจะเงียบเสียงและแรงดิ้นลงเพราะไม่อยากให้ใครมาเห็น เพชรพลค่อยๆเอามือออกจากปากบางเมื่อเธอเริ่มสงบลงแล้ว
“นี่คุณเป็นบ้าอะไรกับฉันนักหนา ต่างคนต่างอยู่ไม่ได้รึไง ฉันไปทำอะไรให้ คุณถึงต้องทำแบบนี้”
พอปากเป็นอิสระโรสรินก็ว่าออกมายืดยาวอย่างหมดความอดทน ตั้งแต่เจอเขาเมื่อสองเดือนก่อนชีวิตเธอก็แทบไม่เหมือนเดิม ทุกครั้งที่เจอเขาเธอรู้สึกเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเองและพยายามหลบเขาเหมือนกับวันนี้ แต่สุดท้ายก็ไม่เคยหนีเขาพ้นเลยสักครั้ง
ส่วนเพชรพลพอได้ยินคำพูดของโรสรินเขาถึงกับนิ่งเงียบ สองตาคมมองจ้องคนตรงหน้าอย่างค้นหาเมื่อเขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องเป็นเธอที่เขาสนใจตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอโดยไม่รู้เลยว่าโรสรินเป็นบุตรสาวของคุณก้องภพ คู่แข่งทางธุรกิจของเขาเอง
“ทำไม หรือว่ากลัวไอ้หมอนั่นรู้ว่าเราทำอะไรกัน”
“นี่คุณ ต้องการอะไรกันแน่ เลิกยุ่งกับฉันสักที!”
โรสรินบอกขึ้นพร้อมกับสะบัดตัวเพื่อเดินหนีเขาแต่เพชรพลกลับไม่ยอมให้เธอเดินหนียังคงจับแขนของเธอเอาไว้แน่นจนหญิงสาวรู้สึกเจ็บ
“นี่ ปล่อยฉันนะ...คุณ อ๊ะ ฉันเจ็บนะ”
“ไอ้หมอนั่นมันเป็นใคร”
อยู่ดีๆเข้าก็ถามขึ้น โรสรินค่อยๆหยุดดิ้นแล้วมองจ้องเขา
“แฟนฉัน ได้ยินแล้วก็เลิกยุ่งกับฉันสักที”
“หึ! ก็แค่แฟนไม่ใช่ผัวสักหน่อย”
“!!!!”
และคำพูดของเพชรพลก็ทำเอาโรสรินถึงกับอ้าปากค้าง นี่เขาเป็นบ้าอะไร ทำไมต้องตามรังควานเธอมากมายขนาดนี้
“พี่เพชรคะ...เอ่อ พอดีว่าฟ้าเห็นออกมานาน...มีเรื่องอะไรกันรึเปล่าคะ”
ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะได้ทะเลาะกันต่อเสียงหวานๆของฟ้ารินก็ดังขึ้นเสียก่อน เพชรพลรีบสะบัดมือที่กุมแขนของโรสรินออกทันที จนโรสรินรู้สึกน้อยใจกับการกระทำของเขาอย่างห้ามไม่อยู่
“ปละ...เปล่าครับ พอดีพี่นึกว่าเจอคนรู้จัก...แต่ไม่ใช่...ไปกันเถอะ”
เพชรพลเดินมาหาฟ้ารินก่อนจะจับแขนเล็กแล้วพาดินออกไปทิ้งให้โรสรินยืนนิ่งอยู่ที่เดิมคนเดียว เมื่อตอนนี้เธอกลับรู้สึกเหมือนกับว่าถูกลดความสำคัญลงทั้งๆที่มันไม่ควรมีความรู้สึกนั้นเสียด้วยซ้ำ ก่อนเธอจะเดินกลับไปที่โต๊ะอาหาร ที่ตอนนี้มีอาหารวางเต็มไปหมด
“ทำไมไปนานจังเลยครับ มีปัญหาอะไรรึเปล่า”
อาทิตย์ถามขึ้นเมื่อเขาคิดว่าจะเดินไปดูเธออยู่พอดีเพราะเห็นว่าหายไปนาน
“เปล่าคะพอดีมีสายเข้า เรารีบทานกันเถอะนะคะโรสมีธุระต้องไปทำ”
“แต่ว่าคุณอาบอกว่าจะตามมา...”
“คุณพ่อโทรมาบอกว่ามาไม่ได้แล้วค่ะ”
“อ้อครับ งั้นทานเลยดีกว่านะเดี๋ยวอาหารเย็นซะก่อน”
จากนั้นโรสรินก็เอาแต่ตั้งใจทานอาหารโดยไม่คิดมองไปรอบๆร้านอีกเพราะไม่อยากเจอหน้าหรือสบตากับเพชรพล ทำเอาเพชรพลที่เอาแต่มองมาที่โรสรินถึงกับหงุดหงิดที่หญิงสาวแทบไม่มองมาที่ตนเองโดยไม่รู้เลยว่าทุกอย่างที่เขาทำนั้นอยู่ในสายตาของฟ้าริน
“พี่เพชรรู้จักเธอเหรอคะ...”
“หือ? ไม่นี่...”
“แต่พี่เพชรเอาแต่มองเธอ หรือว่าเธอเหมือนคนที่พี่เพชรรู้จัก”
“เปล่า รีบทานกันเถอะพี่ต้องกลับไปเคลียร์งานต่อ”
เพชรพลรีบตัดบทเมื่อตอนนี้ไม่มีแม้แต่อารมณ์ทานอาหารตรงหน้าเลยสักนิด ส่วนฟ้ารินก็ได้แต่นั่งมองเขา ที่คำพูดกับการกระทำนั้นสวนทางกันอย่างสิ้นเชิง เพชรพลไม่ได้มองหรือสนใจเธอเลยสักนิด เอาแต่มองผู้หญิงอีกคนที่เธอเห็นยืนอยู่กับเขาที่หน้าห้องน้ำจนกระทั่งเธอเห็นผู้หญิงคนนั้นเดินออกไปกับผู้ชายคนที่มาด้วยเมื่อทานอาหารกันเสร็จแล้ว
“พี่อิ่มแล้ว...ฟ้าอยากทานอะไรต่อรึเปล่า”
ทางด้านเพชรพล พอเห็นโรสรินเดินออกไปจากร้านเขาก็วางช้อนกับส้อมลงทันทีก่อนจะเอ่ยถามขึ้น ทำเอาฟ้ารินถึงกับอิ่มทันทีเช่นกัน
“ไม่ค่ะ ฟ้าว่าเรากลับกันดีกว่านะคะ ดูท่าพี่เพชรจะยุ่งจริงๆ”
หญิงสาวพูดขึ้นอย่างน้อยใจ แต่เพชรพลกลับไม่ได้รับรู้คำพูดและความรู้สึกนั้นของเธอเลยสักนิด เพราะเอาแต่คิดไปถึงอีกคนที่พึ่งออกจากร้านไปกับผู้ชายที่เธอบอกเขาว่าเป็นแฟนของเธอ จากนั้นไม่นานทั้งสองก็แยกย้ายกันกลับเมื่อต่างคนต่างเอารถมาเอง
- ผู้เขียน
