The First...เลือดสาด
1469 คำ
“อ่าว อย่าบอกนะว่าคุณพักอยู่ชั้นนี้เหมือนกัน”
“.................”
ทางด้านอาทิตย์พอคิดว่าโรสรินหลับไปแล้วเขาเลยตัดสินใจเดินกลับมาที่ห้องพัก เพราะถ้าไม่มีโรสรินเขาก็คงไม่สนุกที่จะไปงานเลี้ยงต้อนรับด้านล่าง แต่พอเดินออกมาจากลิฟต์อีกฝั่งกลับเจอเข้ากับฟ้ารินเลยอดเอ่ยทักทายขึ้นไม่ได้ แต่ฟ้ารินกลับไม่มีอารมณ์ทะเลาะหรือแม้กระทั่งอยากจะคุยกับเขา เมื่อเธอรู้สึกเวียนหัวไม่สบายตัวจนต้องหยุดทำงานแล้วกลับขึ้นมาที่ห้องพัก
“ทำไมหน้าซีดอย่างนั้นล่ะ อ่าว เฮ้ย! คุณ!”
“อื้อ ฉันเวียนหัว พาไปส่งหน้าห้องที อื้อ นี่...นี่กุญแจ...”
เสียงแหบโหยโรยแรงบอกขึ้นพร้อมกับพยายามยกแขนไร้เรี่ยวแรงขึ้นให้เขาเห็นกุญแจ อาทิตย์ที่วิ่งมารับร่างของเธอไว้ทันรีบหยิบกุญแจขึ้นมาก่อนจะพยุงพาเธอไปส่งที่ห้อง
“ไปโรงพยาบาลไหมคุณ”
“ไม่เป็นไร ฉันแค่อยากพัก...”
ฟ้ารินบอกขึ้นเมื่อเธอแค่พักผ่อนไม่เพียงพอเมื่อต้องตื่นตั้งแต่ตีสามแถมทำงานทั้งวันทั้งคืนอีก ร่างกายเลยเริ่มไม่ไหว ไม่นานอาทิตย์ก็พาเธอมานั่งที่โซฟาในห้องพักของเธอเอง
“ขอบคุณ...คุณกลับไปเถอะ ฉันไม่เป็นไร...”
“แน่ใจนะ หน้าซีดขนาดนี้ ให้ผมโทรไปบอกพนักงานของคุณไหม เผื่อมียา...”
“ไม่ต้อง ออกไปได้แล้ว”
ฟ้ารินถึงกับต้องเอ่ยปากไล่ เพราะเธอไม่อยากให้คนอื่นมาลำบากเพียงเพราะเธอต้องการพักผ่อนจนอาทิตย์อดโมโหไม่ได้ เขาอุตส่าช่วยยังมาไล่ ชายหนุ่มตัดสินใจลุกเดินหนีออกมาทันที แต่พอหันกลับไปมองเธออีกครั้งกลับพบว่าเธอหมดสติไปแล้วเขาเลยต้องเดินกลับมาหาเธออีกรอบจนได้
“เฮ้อ ทำเป็นปากเก่ง ดูสภาพสิต่างจากเมื่อเช้าราวฟ้ากับเหว”
ชายหนุ่มมองสำรวจร่างบางก่อนที่จะพูดขึ้นมาตามที่เขาเห็นไม่ได้ ก่อนจะเดินไปกดโทรลงไปด้านล่างเพื่อแจ้งให้พนักงานขึ้นมาดูแลเธอ เขาคงไม่สะดวกที่จะต้องมาดูแลผู้หญิงที่ไม่ใช่แฟนเขาแน่นอน
“อ่าว ทำไมไม่รับสาย อ้อ ลืมไปว่ามีงานเลี้ยง”
อาทิตย์ที่โทรไปแล้วแต่ไม่มีคนรับค่อยๆวางหูโทรศัพท์ลงเมื่อพึ่งนึกได้ว่าทางโรงแรมประกาศว่าสามทุ่มจนถึงตีสามจะไม่มีพนักงานประจำอยู่ที่เคาท์เตอร์เพราะต้องไปช่วยงานเลี้ยงที่คนไม่พอ ก่อนจะค่อยๆหันกลับมามองร่างบางไร้สติของฟ้าริน
“เฮ้อ หวังว่าคงไม่ตื่นกลางคันหรอกนะ”
เขาตัดสินใจเดินเข้าไปอุ้มเธอขึ้นมาแล้วพาไปนอนที่เตียงในท่าสบาย ก่อนจะคิดว่าชุดที่เธอใส่มันดูรัดไปทุกสัดส่วนอาจนอนไม่สบายเขาเลยตัดสินใจถอดมันออก ก่อนจะรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่เขาคิดผิด เมื่อฟ้ารินที่ดูภายนอกว่าสวยแล้ว พอไร้ชุดหุ้มกายกลับดูงดงามจนอาทิตย์ต้องกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคออย่างพยายามสะกดความพลุ่งพล่านของเลือดหนุ่มที่ขาดสาวบนเตียงมาร่วมอาทิตย์ และเรื่องคาดไม่ถึงก็เกิดขึ้นเมื่อร่างบางเกือบเปลือยดันดึงเขาลงไปนอนกอดเพราะติดหมอนข้าง
ทำไงดีวะเนี่ย โอ๊ย แค่นี้ก็แทบทนไม่ไหวอยู่แล้ว ยังจะลากลงมานอนกอดอีก ฮึ่ม! ใจเย็นไว้ลูกพ่อ...ใจเย็นไอ้เสือน้อย...
อาทิตย์ถึงกับต้องท่องบทสวดมนต์เพื่อระงับอารมณ์ดิบที่แล่นพล่านไปทั่งร่าง แต่กลับนึกถึงแต่ความนุ่มหยุ่นที่บดเบียดอยู่ตรงหน้าอกของเขาไม่หยุด เมื่อเขาเองก็เป็นลูกผู้ชายที่มีเลือดเนื้อและอารมณ์อย่างเต็มเปี่ยมก่อนจะเผลอหันไปมองคนที่หลับสนิทข้างกายที่เกือบทั้งร่างกำลังเกยทับเขาอยู่
ยิ่งดูใกล้ๆยิ่งสวยแฮะ...
ไม่ได้แค่คิดชายหนุ่มกลับค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาหาหน้าสวยใสของคนหลับก่อนจะเผลอกดจูบลงไปที่แก้มเนียนอย่างลืมตัวและไม่ลืมที่จะเลื่อนมาจูบลงที่ปากเล็ก เรียวลิ้นสากค่อยๆสอดแทรกเข้าไปอย่างทนไม่ไหวแต่กลับไม่ได้รับการตอบสนองใดใด เขาเลยค่อยๆถอนจูบออกมา
นี่เราทำบ้าอะไรวะเนี่ย! บ้าไปแล้วแน่ๆ ยัยนี่มีแฟนแล้วนะเว้ย! เฮ้อ แล้วจะผ่านไปได้ไหมวะเนี่ย!
อาทิตย์พยายามเตือนตัวเองและสุดท้ายก็พยายามข่มตาหลับ นานนับชั่วโมงก่อนเขาจะสามารถหลับลงโดยที่ไม่ได้แตะต้องหญิงสาวนอกจากแค่จูบเพียงเท่านั้น
“อ๊าย! คุณเป็นใคร! มานอนในห้องฉันได้ยังไง ออกไปนะ!”
“อื้อออออ ง่วง....”
เช้าวันต่อมา ฟ้ารินที่พึ่งตื่นหลังจากได้นอนอย่างเต็มอิ่มถึงกับกรีดร้องออกมาเมื่อพบว่าเธอนอนกอดร่างอุ่นของผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ ที่ตอนนี้เปลือยเปล่าไม่ต่างจากเธอ จนอาทิตย์ที่พึ่งได้นอนไปไม่กี่ชั่วโมงรีบพลิกร่างหนีความรำคาญที่ได้ยินอย่างไม่คิดสงสัย
นะ...นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเราถึงมานอน...ไม่สิ นี่มันห้องเรานี่...มันเกิดอะไรขึ้น...
ฟ้ารินนิ่งเงียบอยู่ในความคิดของตัวเอง เมื่อกำลังสับสนมึนงง ก่อนที่จะตกใจเข้าไปใหญ่เมื่อร่างใหญ่พลิกร่างหันมาทางเธอ สองขาเรียวเร็วเท่าความคิดยกขึ้นถีบเขาด้วยแรงทั้งหมดที่มีจนอาทิตย์ที่นอนอยู่กลิ้งตกเตียง
ตุ๊บ!
“โอ๊ย! เป็นบ้าอะไรวะเนี่ย โอยยยย เจ็บ นี่มันอะไรกัน มาถีบผมทำไม!”
“ละ...แล้วคุณมานอนห้องฉันทำไม มันเกิดอะไรขึ้น หรือว่าคุณข่มขืน...”
อาทิตย์ปรือตาขึ้นมองฟ้ารินอย่างแสนรำคาญ รู้อย่างนี้เขาน่าจะจับเธอออกจากการกอดร่างเขาแล้วกลับไปนอนที่ห้องของเขาก็สิ้นเรื่อง เพราะกลัวจะทำให้เธอตื่นเลยยอมอดทน ไม่นึกว่าจะโดนถีบรับอรุณแบบนี้
“หยุดความคิดของคุณเลย ข่มขืนบ้าบออะไร จำไม่ได้เหรอว่าผมช่วยคุณกลับมาที่ห้อง”
“ไม่ จำไม่ได้ อย่ามาโกหก คุณทำอะไรฉันห๊ะไอ้บ้า! ไอ้เลว! ไอ้ชั่ว!”
ไม่พูดเปล่าแต่ทั้งหมอนทั้งของที่วางอยู่ใกล้มือถูกโยนไปที่ร่างใหญ่ที่นั่งอยู่บนพื้นจนต้องพลิกหลบเป็นพัลวัน ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วชี้หน้าบอกให้เธอหยุด
“หยุด! ถ้าไม่อยากให้ผมจับขึงแต่เช้าแบบนี้! แล้วก็ฟัง...”
ฟ้ารินถึงกับเงียบและนิ่งไปทันทีกับคำขู่ของเขา ก่อนอาทิตย์จะเดินไปหยิบกางเกงที่ถอดทิ้งไปเมื่อคืนเพราะอึดอัดขึ้นมาใส่พร้อมกับพูดขึ้น
“ผมไม่ได้ทำอะไรคุณทั้งนั้น นี่คุณไม่รู้เลยเหรอ คุณเจ็บที่ท้องน้อยรึเปล่า...”
“...เจ็บ...”
“หือ? บ้าแล้ว ผมไม่ได้ทำจะเจ็บได้ไง แล้วคุณ เอ่อ รู้สึกรึเปล่าว่าเรามีอะไรกัน แบบว่า เจ็บตรงนั้น...หรือว่า...”
เขาทั้งอธิบายทั้งหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ เพราะแน่ใจว่าเขากับเธอไม่ได้มีอะไรกันเลยสักนิด และก็ต้องตกใจขึ้นมาอีกครั้งเมื่ออยู่ดีๆฟ้ารินก็กรีดร้องขึ้นมาอีก
“อ๊าย!!!!! เลือด!!! นี่นายทำจริงๆใช่ไหม ไอ้ชั่ว ไอ้เลว ทำไมทำกับฉันแบบนี้ ฮือๆๆๆ ไอ้ชั่ว ฮือๆๆๆ แกทำแบบนี้ทำไม ฮือๆๆๆ”
“!!!!!”
อะไรวะเนี่ย!!!!!!
ชายหนุ่มถึงกับยืนงงเมื่อเธอบอกว่าทั้งเจ็บแถมมีเลือดอีก เขาเลยเดินเข้าไปใกล้ๆและก็พบว่ามันมีเลือดเลอะที่นอนอย่างที่เธอพูดจริงๆ แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น ก็ในเมื่อไม่ได้มีอะไรกันสักหน่อยแล้วเรื่องพวกนี้มันมาได้ยังไง ยิ่งคิดเขายิ่งงงเข้าไปใหญ่
“ประจำเดือนมารึเปล่า...คิดดีๆสิคุณ...”
“ฮือๆๆๆๆ ออกไปเลยนะ ออกไปจากห้องของฉัน ฮือๆๆๆ ฉันบอกให้ออกไปไง!”
ฟ้ารินที่ไม่ยอมฟังอะไรทั้งนั้นเอาแต่ตะโกนไล่พร้อมทั้งเริ่มโยนของใส่เขาอีกรอบจนอาทิตย์ต้องเดินหนีออกมาเมื่อไม่รู้จะทำยังไง คนในห้องก็เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด เห็นทีงานใหญ่จะเข้าเขาเสียแล้วครั้งนี้
- ผู้เขียน
