ตอนที่ 9

1029 คำ

ศีรษะของปรมะปวดหนึบ หลังจากที่เขาพยายามควบคุมความคิดของตัวเอง หลายครั้งสมองวิ่งวนกลับไปคิดเรื่องของนรีกุล และก็ทุกครั้งที่เขาต้องรีบดึงตัวเองกลับมา พร้อมกับบอกตัวเองว่ามันดีแล้ว... ทุกอย่างมันควรจะเป็นแบบนี้ตั้งนานแล้ว... สันกรามของปรมะขบกันแน่น ดวงตาคมเข้มตอนนี้มืดลึก ขณะบังคับรถยนต์หรูของตัวเองให้เลี้ยวเข้ามาจอดภายในคฤหาสน์ของตนเอง เขานั่งนิ่งอยู่ในรถสักพักก็ก้าวลงไป คฤหาสน์หรูสะท้อนเข้ามาในดวงตาเหมือนเช่นทุกวันที่ผ่านมา แต่วันนี้กลับรู้สึกว่าที่นี่ดูเงียบเหงาผิดปกติ ปรมะก้าวเข้าไปภายในบ้าน เจอส้มแป้นที่ยกแก้วน้ำเย็นออกมาให้ ดวงตาของสาวใช้แดงช้ำจนเขาสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจน “ตาเป็นอะไรไปส้มแป้น” “หนูร้องไห้ค่ะ คิดถึงคุณกุล” แก้วน้ำเย็นในมือที่กำลังยกขึ้นจ่อริมฝีปากชะงักกึกทันที ก่อนที่เขาจะยื่นคืนสาวใช้ “อย่าพูดชื่อนี้ในบ้านของฉันอีก ไม่อย่างนั้นเห็นดีกันแน่” ส้มแป้นรับแก้วน้ำเย็นคืนมา ก่อนจะก้มหน้าตอบรับออกไปอย่างไม่มีทางเลือก “ค่ะ คุณหนึ่ง” “ไปให้พ้นหน้าไป” สาวใช้เดินหายไปทันทีเมื่อเขาเอ่ยปากไล่ ปรมะถอนใจออกมาแรงๆ และก้าวเท้าเดินไปข้างหน้าด้วยอากาศเหม่อลอย มารู้สึกตัวอีกทีก็เดินมาหยุดที่หน้าห้องพักที่นรีกุลเคยพักอยู่เสียแล้ว เขายืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตูนั้นราวกับถูกสาป มือใหญ่ยื่นไปข้างหน้า กำลูกบิดประตูเอาไว้ ก่อนจะดันเปิดเข้าไป ภายในห้องมืดสนิท เขากดเปิดสวิตซ์ไฟ ก่อนจะกวาดตามองไปรอบๆ ห้องที่ว่างเปล่า ใช่... ห้องนี้ว่างเปล่าแล้ว... ไม่มีใครอยู่อีกต่อไปแล้ว... ขณะที่ปรมะไล่สายตามองไปทั่ว กระดาษสีขาวที่วางอยู่บนตู้ข้างเตียงก็สะท้อนเข้ามาในดวงตา เขาเดินเข้าไปหยุดใกล้ๆ และหยิบขึ้นมาดู ลำคอของเขาตีบตันขึ้นมาจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ เมื่อเห็นชัดเจนว่ากระดาษในมือคือเอกสารการหย่าที่นรีกุลเซ็นทิ้งเอาไว้ให้ก่อนจากไป ดีใจสิวะไอ้หนึ่ง... ชายหนุ่มฝืนยิ้มออกมา แต่กระนั้นในอกก็รู้สึกหน่วงหนึบจนรู้สึกได้ เขาก้าวออกมาจากห้องว่างเปล่านั้น พร้อมกับกระดาษแผ่นนั้น มุ่งหน้าขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเอง ระหว่างทางเจอสาวใช้ก็สั่งให้เอาเหล้ามาให้ที่ห้องนอน “ไปซะได้ก็ดี” เมื่อเข้ามาอยู่ภายในห้องนอนแล้ว ชายหนุ่มก็เก็บกระดาษใบนั้นเอาไว้ในลิ้นชักตู้ข้างเตียง ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวบนโซฟาตัวยาว “แล้วอย่ากลับมาให้เห็นหน้าอีกก็แล้วกัน” เขาดีใจ... ดีใจมากกับสถานการณ์ในตอนนี้ นรีกุลใช้เวลาเกือบสามชั่วโมง กว่าจะเดินทางมาถึงจังหวัดระยอง หลังจากลงจากรถทัวร์แล้ว หล่อนก็สอบถามกับวินมอเตอร์ไซค์รับจ้างเพื่อหาห้องเช่า “ลุงรู้จัก ขึ้นมาสิเดี๋ยวลุงไปส่ง” “ขอบคุณมากจ้ะลุง” นรีกุลขอบคุณด้วยความดีใจ เพราะคิดว่าทุกคนรอบตัวเป็นคนดี พอหล่อนขึ้นนั่งบนรถมอเตอร์ไซค์ คนขับก็พาหล่อนขับลัดเลาะไปตามทางคอนกรีตแคบๆ คดเคี้ยวไปมา เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวาหลายครั้งจนหล่อนเริ่มสับสน เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ก็ยังไม่ถึงที่หมายสักที “ลุง... ยังไม่ถึงห้องเช่าอีกหรือจ๊ะ” “ใกล้ถึงแล้ว เดี๋ยวเลี้ยวซอยข้างหน้าก็ถึง นั่งดีๆ ล่ะ ซอยมันแคบ” หล่อนอดแปลกใจไม่ได้ เพราะจากที่มองซอยที่ลุงพาขับรถผ่านมันก็ซ้ำไปซ้ำมา ราวกับว่าลุงแกขับรถวนอย่างนั้นแหละ “ถึงแล้ว นั่นไง ห้องเช่าสีขาวน่ะ เห็นไหม” หล่อนเป่าปากอย่างโล่งอกเมื่อรถมอเตอร์ไซค์วินจอดเสียที “เห็นจ้ะลุง” หล่อนก้าวลงจากรถมอเตอร์ไซค์ และก็ถามถึงค่าโดยสาร แต่แอบคิดไว้ในใจว่าไม่น่าจะเกินหนึ่งร้อยบาท หรือถ้าแพงมากหน่อยก็คงสองร้อยบาท “ค่าโดยสารเท่าไหร่จ๊ะลุง” “หนึ่งพันจ้ะหนู” “หนึ่งพัน...? เหรอคะ” นรีกุลถึงกับเบิกตากว้างตกใจ “ใช่จ้ะ นี่ลุงขับรถตั้งนานนะ น้ำมันมันแพงหนูก็รู้นี่นา” แล้วลุงตรงหน้าก็ยื่นมือออกมา รอค่าโดยสารจากหล่อน นรีกุลพูดไม่ออก ทำได้แค่เพียงหยิบเงินส่งให้กับผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่มีทางเลือก “ขอบใจนะหนู ถ้าจะไปไหนเรียกลุงได้เลยนะ ลุงยินดีให้บริการ” หล่อนทำได้แค่ยิ้มแห้งๆ เท่านั้น ก่อนที่ลุงจะขับรถออกไป นรีกุลรู้สึกแย่ไม่น้อยที่ถูกเอาเปรียบตั้งแต่ครั้งแรกที่เดินทางมาถึงที่นี่ แต่กระนั้นหญิงสาวก็พยายามที่จะยิ้มสู้กับชีวิตตรงหน้า ไม่เป็นไรหรอก ถือว่าเป็นประสบการณ์ก็แล้วกัน... หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึกและแรงเพื่อเรียกความมั่นใจให้กับตัวเอง มือหนึ่งลากกระเป๋าเดินทาง ส่วนอีกมือก็ลูบที่หน้าท้องน้อยเบาๆ “ลูกจ๋า... แม่จะสู้ให้ถึงที่สุดเพื่อหนูนะลูก...” ลูกคือแรงใจทั้งหมดของหล่อน... นรีกุลตัดสินใจเดินเข้าไปภายในห้องเช่าสีฟ้าที่มีลักษณะเหมือนห้องแถวที่เห็นได้ทั่วไปในประเทศไทย หล่อนยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ด้านหน้าสักพักก็มีหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งเปิดประตูออกมาจากห้องเช่า และพอเห็นหล่อนมองอย่างแปลกใจ “มาทำอะไรน่ะหนู” “เอ่อ... คุณป้าคะ หนูอยากมาติดต่อห้องเช่าน่ะค่ะ ไม่ทราบว่าหนูติดต่อใครได้บ้างคะ” หล่อนเห็นผู้หญิงวัยกลางคนตรงหน้าหันไปมองรอบๆ ตัว ก่อนจะตอบออกมา “ติดต่อป้าได้เลย หนูจะมาพักใช่ไหม” “ใช่จ้ะป้า” หล่อนยิ้มอย่างดีใจ ที่กำลังจะได้ห้องเช่า

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more