ทันทีที่ได้ยินว่าองค์ชายรองมาเยือนที่จวน เหอชิงลี่ยิ้มกว้างขึ้นมา นางคิดว่าหลานหมิงฮ่าวย่อมต้องมาเพราะคิดถึงนางเป็นแน่
“ถวายพระพรเพคะองค์ชายรอง”
ฮูหยินรองและเหอชิงลี่ต่างก็ย่อตัวทำความเคารพรวมถึงบ่าวและสาวใช้ที่อยู่ในบริเวณนี้
“ไม่ต้องมากพิธี วันนี้เปิ่นหวางไม่ได้มาด้วยเรื่องอันใดหรอก เพียงแต่เปิ่นหวางรู้ข่าวว่าหลันฮวาโดนนักฆ่าโจมตีและคิดว่าทางจวนเหอน่าจะพอรู้เรื่องบ้าง”
สายตาคมมองไปทางเหอชิงลี่และฮูหยินรองอย่างไม่ปิดบังความคิด
เหอชิงลี่ไม่คิดว่าจะโดนถามเช่นนี้ นางจึงมีอาการร้อนรนอย่างห้ามไม่อยู่ แต่ผิดกับแม่ของนางที่ยังมีอาการสงบนิ่ง
“หม่อมฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่พระองค์กล่าว คุณหนูใหญ่ในเวลานี้ได้ย้ายออกจากจวนไปพร้อมกับสามีของนางร่วมเดือนแล้วเพคะ หม่อมฉันจะทราบได้อย่างไรว่านางมีกลุ่มนักฆ่าโจมตี”
“นั่นสินะ เปิ่นหวางคิดว่าพวกท่านย่อมต้องไม่รู้เรื่องเป็นแน่ เพราะไม่ว่าผู้ใดที่คิดจะเล่นง
