“อ้อ...” พี่ซอว์พยักหน้า ไม่รู้ว่าคิดไปเองไหมนะ แต่เหมือนเธอกำลังรู้สึกผิดกับอะไรบางอย่าง
“พี่มาซื้อแก้วเหรอครับ”
“จริง ๆ แล้ว...” พี่ซอว์เม้มริมฝีปาก
“...”
“เรื่องเมื่อตอนเช้าขอโทษนะ”
“...”
“ขอโทษที่ทำถ้วยใบนั้นแตก นายอุตส่าห์สั่งทำเป็นพิเศษแท้ ๆ”
“...”
ผมอึ้งไป ได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ เหมือนไอ้โง่ที่ไม่รู้ว่าจะจัดการความรู้สึกที่เกิดขึ้นยังไงดี อยู่ ๆ มือทั้งสองข้างที่ซุกไว้ในกระเป๋ากางเกงมาตั้งแต่แรกก็เต็มไปด้วยเหงื่อ
เพราะผมคิดไปเองแล้วว่าเธอคงไม่แคร์เรื่องถ้วยใบนั้น เผลอตัดสินด้วยความมั่นใจไปแล้วเรียบร้อยว่าตัวเองคงไม่สำคัญขนาดจะทำให้เธอรู้สึกผิดกับสิ่งที่เกิดขึ้น
พี่ซอว์จะมองข้ามไปก็ได้ จะเก็บมันทิ้งถังขยะแล้วปล่อยให้หัวใจผมแหลกละเอียดไปพร้อมถ้วยใบนั้นก็ย่อมได้ แต่เธอกลับเลือกที่จะขอโทษ พูดเหมือนแคร์ความรู้สึกผมขนาดนี้...
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่ซอว์ทำให้ผมเห็นว่าต
