และก็ไม่น่าเชื่อว่าน้ำตาของฉันจะไม่สามารถทำให้พี่เสือสำนึกหรือยอมหยุดเพราะทันทีที่พี่เสือกลับขึ้นไปนั่งพี่เสือก็กลับไปขยับสะโพกถึงจะไม่ได้รุนแรงแต่มันก็ซ้ำเติมความเจ็บแสบที่น้องสาวฉันพึ่งได้รับ
“ฮึกกก!!”
ฉันมองพี่เสือผ่านม่านน้ำตา ครั้งแรกของฉันไม่มีการเล้าโลมใดๆแล้วครั้งแรกของฉันก็เสียไปให้กับคนที่เขาเกลียดขี้หน้าฉันและเห็นฉันเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์เท่านั้น
แต่อยู่ๆพี่เสือก็ชะงัก สายตาที่มองมาเหมือนต้องการจะบอกอะไรกับฉันแต่แล้วก็มีแต่ความเงียบ
“ข้าวเจ็บ อึกก พ่ะ….พอเถอะค่ะ เอาออกไปเถอะ”
ฉันส่ายหน้าไปมา ฉันไม่ได้รู้สึกดีเลยสักนิดตรงกันข้ามฉันกลับนึกสมเพสเวทนาที่ตัวเองเป็นได้แค่ที่ระบายอารมณ์เท่านั้น
“เสียใจด้วยนะแต่ฉันหยุดไม่ได้แล้ว”
พี่เสือขยับสะโพกอย่างต่อเนื่องและมันก็เริ่มจะแรงและเร็วขึ้น
“อืมมม อย่าเกร็ง”
พี่เสือบอกฉันพร้อมกับสอบเอวเข้ามาไม่หยุด ใบหน้าเคร่งเครียดแหงนขึ้นส
