หนวกหู”
ผมลืมตาขึ้นไปมองหน้าบื้อๆนั่นแล้วนอนต่อโดยที่ไม่ยอมให้ยัยข้าวเน่าลุกออกไปจากเตียง ตัวยัยนี่เล็กกว่าผมเยอะผมเลยกอดไว้ได้สบาย
"แต่ว่า......."
"ถ้าไม่อยู่นิ่งๆฉันจะจับโยนเธอออกไปจากห้อง"
ผมพูดผ่านลำคอขณะที่ยัยข้าวเน่านอนหันหลังให้ผม พอเจอผมขู่เข้าหน่อยยัยบื้อนี่ก็ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว
ตอนนี้อากาศข้างนอกเย็นมากผมเลยจะถือว่าคืนนี้ได้นอนกอดตุ๊กตาหมาแก้หนาวแล้วกัน
“พี่เสือคะ”
“อะไร”
ผมกดน้ำเสียงต่ำ ยัยนี่เรื่องเยอะตลอด
“ตอนนี้กี่โมงแล้วคะ”
“ไม่รู้ใกล้จะเที่ยงคืนแล้วมั้ง”
ผมตอบอย่างตัดความรำคาญ ตอนนี้รู้สึกว่าพอได้กอดตุ๊กตาหมาแล้วร่างกายมันอุ่นขึ้นนิดหน่อย
ปุ้งๆๆๆๆ
ผมยังพูดไม่ทันจะขาดคำเสียงจุดพลุจากด้านนอกก็ดังสนั่นหวั่นไหวทำให้ผมต้องลืมตาขึ้นมาระเบียงห้องที่เปิดม่านกับประตูทิ้งไว้มองเห็นแสงสีของนับพลุพันๆนัดจากหลายๆที่กระจายอยู่เต็มท้องฟ้า
“สวยจัง”
ยัยข้าวเน่าพูดข
